Η Τάνια Παλαιολόγου ενσαρκώνει τη συγγραφέα και δημοσιογράφο Άννα Πολιτκόφσκαγια στην παράσταση Ανεπίδεκτη Διόρθωσης, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας.
Η πολυβραβευμένη δημοσιογράφος Άννα Πολιτκόφσκαγια έπεσε θύμα απαγωγής, δηλητηρίασης και τελικά δολοφονήθηκε στις 7 Οκτωβρίου για τα πιστεύω της. Το 2006, η Άννα δολοφονείται στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου διέμενε στη Μόσχα, λίγο πριν δώσει στη δημοσιότητα μία έρευνα για τις πρακτικές βασανισμού που χρησιμοποιούνταν από τις τσετσενικές αρχές.
Ζητήσαμε από την Τάνια να μας γράψει ένα κείμενο, όχι σαν Τάνια αλλά σαν Άννα. Σκοπός είναι να κατανοήσουμε καλύτερα την Άννα Πολιτκόφσκαγια – αυτήν την σπουδαία δημοσιογράφο – που δε δίστασε να θυσιάσει τη ζωή της για τα πιστεύω της.
Η Τάνια Παλαιολόγου γράφει ως Άννα Πολιτκόφσκαγια
Δε ξαναπάτησα το πόδι μου σε θέατρο μετά την ομηρία του θεάτρου Ντουμπρόβκα στη Μόσχα το 2002. Θυμάμαι ότι, όταν είχα μπει στο κτίριο στις 2μμ στις 25 Οκτωβρίου, μετά από πρόσκληση του ίδιου του αρχηγού των Τσετσένων αυτονομιστών που είχαν καταλάβει το θέατρο από τις 23 του ίδιου μήνα, τα πόδια μου ήταν σαν λάστιχα από τον φόβο.
“Γιατί εγώ, μια γυναίκα, να έχω βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση-κόλαση;”, σκεφτόμουν.
Τώρα είναι διαφορετικά. Είναι αστείο πώς αλλάζουν όλα μετά τον θάνατό σου. Μια αδιανόητα καθησυχαστική ηρεμία. Η καρδιά σταματάει να πάλλεται και το μόνο που συνεχίζει με ρυθμούς φρενήρεις είναι η αλληλουχία των στιγμών, την στιγμή που έρχεσαι αντιμέτωπη με τον δολοφόνο σου. Πόσο πεντακάθαρα πέρασαν όλα από το μυαλό μου πριν το διαπεράσει η τελευταία εκείνη σφαίρα:
Η ενέδρα των Ρώσων στρατιωτών σε δύο Τσετσένους αντάρτες στο Κουρτσαλόι της Τσετσενίας στις 5 Αυγούστου του 2006.
Η συνάντησή μου με τον Σάσα, έναν δεκαεννιάχρονο Ρώσο ορφανό μισθοφόρο σε έναν μισοάδειο στρατώνα στα περίχωρα του Γκρόζνυ, της πρωτεύουσας της Τσετσενίας.
Οι τρεισήμισι μήνες που πέρασα στο Γκρόζνυ και αμέσως μετά το συνέδριο στη Γαλλία.
Το νοσοκομείο Νο 9 του Γκρόζνυ και η συνέντευξη με τον Σουλτάν Καγιέφ, έναν νεαρό Τσετσένο γιατρό που μου μίλησε για την καθημερινότητά του στη δουλειά.
Η συνάντηση μέσα σε τανκ με τον Αλεξέι, έναν συνταγματάρχη του ρωσικού στρατού στο Χατούνι της Τσετσενίας.
Η εικονική μου εκτέλεση.
Οι επιστολές που αντάλλαξα στην εφημερίδα Σατσαλίν την Άνοιξη του 2001 με τους αξιωματικούς του 68ου σώματος του ρωσικού στρατού στην Τσετσενία.
Ένα ήσυχο βράδυ στο σπίτι μου βλέποντας το πρώτο επεισόδιο του σήριαλ “Ο δίκαιος πόλεμος”.
Η ιστορία του γερο-Σόμσου.
Η στιγμή αμέσως μετά την έκρηξη στα κεντρικά κτίρια της τσετσενικής Κυβέρνησης στις 27 Δεκεμβρίου του 2002.
Τα παιδικά μου χρόνια στη Ρωσία με την αδερφή μου στην αγαπημένη μας θεία Βέρα.
Η συνάντησή μου με τον αρχηγό των τσετσένων αυτονομιστών στο θέατρο Ντουμπρόβκα στη Μόσχα.
Ο Βάκα Κοσούγιεφ, η Μάρκα και ο δίχρονος γιος της.
Το Μπεσλάν.
Τα παιδιά μου.
Βρίσκομαι εδώ τυχαία. Αρκεί να μπορώ να συνεχίσω να μιλάω για όλους αυτούς.
Δε φεύγω.
Σχετικά άρθρα:
https://umano.gr/anepidekti-diorthosis-sto-theatro-odou-kefallinias/
https://umano.gr/h-katerina-damvoglou-grafei-os-frida-kahlo/
https://umano.gr/ellada-1957-eksi-gynaikes-eksomologountai/
https://umano.gr/o-vasilis-vlaxos-grafei-ws-pakarel-tou-zorz-feynto/
https://umano.gr/o-ithopoios-dimitris-tsiklis-grafei-os-oskar-matserat/
https://umano.gr/i-ithopoios-maria-protopappa-xerei-na-sagineyei/
https://umano.gr/ena-paidi-metraei-ta-astra-synentefksi-konstantinos-passas/
Comments are closed.