Η Κατερίνα Δαμβόγλου ενσαρκώνει τη Μεξικανή ζωγράφο, Frida Kahlo, παρουσιάζοντας επί σκηνής τα βιώματα, αλλά και μια πληθώρα συναισθημάτων της εκρηκτικής και ασυμβίβαστης Frida.
Oι ταλαντούχοι Fly Theatre παρουσιάζουν με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, στη Θεσσαλονίκη, μια συναρπαστική ιστορία βασισμένη στη ζωή και το έργο της Μεξικανής ζωγράφου Frida Kahlo.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου υπογράφει το κείμενο της παράστασης και υποδύεται την Frida Kahlo. Ζητήσαμε από την Κατερίνα να μας γράψει ένα κείμενο, όχι σαν Κατερίνα αλλά σαν Frida. Σκοπός είναι μέσα από αυτό το κείμενο να έρθουμε πιο κοντά στην ασυμβίβαστη και εκρηκτική Frida Kahlo.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου γράφει ως Frida Kahlo
Είναι στιγμές που αισθάνομαι σαν νούμερο σε περιπλανώμενο τσίρκο. Κυρίες και κύριοι, η που θα… Πάλι τον εαυτό μου θα παρουσιάσω. Ζωγραφίζω πορτρέτα. Μου. Πορτρέτα μου. Κι εδώ το πορτρέτο μου καλούμαι να ζωγραφίσω. Δίχως χρώμα, δίχως λουλούδια. Με λέξεις. Δεν είμαι συνηθισμένη να μιλώ με λέξεις. Ούτε με μονοχρωμία. Αλλά αυτό εύκολα αλλάζει.
Το όνομά μου είναι Magdalena, της αμαρτίας, της ελευθερίας και της πίστης, Carmen, το ίδιο. Frieda, ειρήνη στα γερμανικά. Αργότερα θα αλλάξω το όνομά μου σε FRIDA.
Σήμερα ο καφές δεν είχε γεύση. Γι’ αυτό και αποφάσισα να πεθάνω.
Γι’ αυτό σηκώθηκα από το κρεβάτι για να με ζωγραφίσω με 23 καρφιά καρφωμένα στο γυμνό μου στήθος. Γελώ. Δυνατά. Καγκάζω. Βήχω. Απ’ τα τσιγάρα θα είναι. Φτύνω αίμα. Αμέ. Χέσε μας καλό μου, για σένα το κάνω. Παράσταση δε θες; Μη μου θυμώνεις. Αλήθεια δεν ήθελες; Τι σ’ ενοχλεί η επίθεση; ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ: ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΜΗ. Ύστερα το ξεχνώ.
ΑΑΑΑ ο καφές. Επιτέλους έχει λίγη γεύση. Τα ντεμερόλ θα φταίνε.
Έπειτα αποφάσισα να βγω στον κήπο. Α, ξέχασα.
Τα πόδια μου δε με κρατούν. Έχουν κάνει φτερά κι ας είναι αγκυροβολημένα, τυλιγμένα με χολερικά πράσινο σκοινί.
Είμαι ακόμη ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Τι περίμενες;
Μια ξεδοντιάρα γριά μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Χρόνια τώρα με κοιτά χωρίς να μιλά. Η Πελόνα. Δε γαμιέσαι κωλόγρια. Όχι ακόμη. Μια δυσωδία βγαίνει από τον βαμμένο με ευτυχία κορσέ μου και μπλέκεται με τις μυρωδιές του έξω. Έξω από δω, όλοι σας. Φυσικά όλα τούτα είναι μάλλον, ίσως, μπορεί, και ψέματα και αλήθεια. Αλήθεια, τι θέλετε να μάθετε για μένα; Νόμιζα πως όλα έχουν βγει στη φόρα. Κι αλήθεια, γιατί τόσος κόπος να μάθετε για μένα; Για να γίνω δική σας; Φίκι φίκι του μυαλού. Τι σας λείπει; Κι εμένα μου έλειψαν πολλά, αλλά ποιος ο λόγος να τα συζητώ μαζί σας; Έχουν γίνει τόσα από τότε που πέθανα. Με βλέπω παντού και δεν είμαι πουθενά.
Λένε πως είμαι προκλητική κι απρόσιτη. Μην έχεις περισσότερες προσδοκίες. Ένα κομμάτι χαρτί είναι μόνο.
Η ζεστασιά βρίσκεται στην αγκαλιά. Στην επαφή πέρα από τις λέξεις. Πίσω από τη ματιά ..και κάπου ανάμεσα στα σκέλια. Ας μη γελιόμαστε. Αν βέβαια το χειλάκι σου έχει την τάση να ανέβει ή να κατέβει…εγώ δε θα δυσαρεστηθώ. Αν θες, μπορώ αντί για πρόκληση να βγάλω γέλιο: Ο θάνατος είναι σαν το βιολί. Δεν αρκεί να’ χεις ταλέντο…θέλει και συστηματική εξάσκηση.
Για σας δεν είμαι εδώ;
Για σας, δεν είμαι εδώ.
Γεια σας.
Δεν είμαι εδώ.
Μήπως να μουσκέψω το χαρτί με δάκρυα; Δεν θα φανεί. Μέχρι να φτάσει σε εσάς, σε ηλεκτρονικά η απτά αντίτυπα θα έχει στεγνώσει. Σαν το μελάνι. Μια ανάμνηση θα είναι και τούτη η στιγμή.
Κάποια στιγμή πρέπει να μάθω να ολοκληρώνω τα πράγματα. .αταμγάρπ ατ ωνώρηλκολο αν ωθάμ αν ιεπέρπ ήμγιτσ αιοπάΚ Και τώρα, θα δοκιμάσω να γράψω με μύτη μολυβιού ακονισμένη ως το άπειρο. Για να βλέπω και να προβλέπω.
Καλό ζεστό φως.
Αζτεκ παλιό ΤΛΑΠΑΛΙ αίμα του φραγκοστάφυλου, το πιο φωτεινό και πιο παλιό χρώμα του μόλε φύλλων καθώς μεταμορφώνονται σε γη.
Τρέλα, αρρώστια, φόβος, μέρος του ήλιου και ευτυχίας.
Ηλεκτρισμός και αγνότητα, αγάπη.
Τίποτα δεν είναι μαύρο – αλήθεια τίποτα.
Φύλλα, θλίψη, επιστήμη, ολόκληρη η Γερμανία αυτό το χρώμα είναι.
Κι Άλλο Τρέλα και Μυστήριο και όλα τα φαντάσματα αυτό το χρώμα φορούν στα ρούχα…ή τουλάχιστον στα εσώρουχά τους.
Το χρώμα των κακών διαφημίσεων και της γκουντ μπίζνες.
Απόσταση. Και η τρυφερότητα μπορεί να είναι αυτό το χρώμα.
Αίμα;
Ξέρεις, δεν υπάρχει αυτό που λέμε τρέλα. Είμαστε όπως ήμασταν και όπως θα είμαστε. Πάντοτε. Γι’ αυτό μη βασίζεσαι σε ηλίθια πεπρωμένα.
Πολύ αργά. Πολύ αργά.
Νοσταλγία είναι αυτό το αίσθημα οργής που νιώθουμε όταν η φράση πολύ αργά προφέρεται πολύ ήρεμα.
Μα τώρα όλα είναι σε αρμονία. Δίχως κίνηση. Ποιος ο λόγος.
Κι η πελόνα μου χαϊδεύει τα μαλλιά…Μια ηλιαχτίδα δεν είπε κάποιος από εσάς;
Πρέπει να φύγω τώρα.
Πρέπει να φύγω.
Τώρα.
Πρέπει.
Σχετικά άρθρα:
https://umano.gr/frida-ki-allo-apo-tous-fly-theatre-gia-tesseris-parastaseis/
https://umano.gr/ellada-1957-eksi-gynaikes-eksomologountai/
https://umano.gr/ena-paidi-metraei-ta-astra-synentefksi-konstantinos-passas/
https://umano.gr/poios-dolofonise-tin-ainigmatiki-anna-warren/
https://umano.gr/o-vasilis-vlaxos-grafei-ws-pakarel-tou-zorz-feynto/
https://umano.gr/i-tania-palaiologou-grafei-os-anna-politkofskagia/
Comments are closed.