Ο Σωτήρης Τσαφούλιας, ο δημιουργός της εξαιρετικής ταινίας Έτερος Εγώ αλλά και της ταινίας Κοινός Παρανομαστής είναι από τους νέους σκηνοθέτες που πραγματικά καθηλώνουν το θεατή. Με την ταινία του “Έτερος Εγώ” οδήγησε τον ελληνικό κινηματογράφο σε ευρωπαϊκά μονοπάτια.
Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη
| Active Member: Ο Μιχάλης Μυτακίδης στο Umano |
Η ταινία Έτερος Εγώ του Σωτήρη Τσαφούλια έχει τιμηθεί με δύο βραβεία κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βραβείο ειδικών εφέ και κινηματογραφικής καινοτομίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, με βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματόγραφου στο Λος Άντζελες, με βραβείο σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Ταορμίνα και με βραβείο Κοινού πρόσφατα στο 12ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Βέλγιο.
Δεν είμαι ιδιαίτερα “φίλη” του ελληνικού κινηματογράφου, ειδικά του σύγχρονου. Μου πρότειναν το Έτερος Εγώ σαν μία ταινία που δεν έπρεπε να χάσω. Αποφάσισα να το δω και εξεπλάγην ευχάριστα, καθώς πρόκειται για μία ταινία ευρωπαϊκών προδιαγραφών, για ένα αστυνομικό θρίλερ με τέτοια πλοκή που δε καταλαβαίνεις το χρόνο που περνάει. Απόρησα όταν άκουσα μέσα από γνωστή τηλεοπτική εκπομπή – η οποία έψαχνε τον μυστηριώδη δολοφόνο οδηγών ταξί – πως πιθανόν η ταινία να έχει και την απάντηση για την ταυτότητα του δολοφόνου. Ο σκηνοθέτης αποφάσισε να αποσύρει την ταινία από τους κινηματογράφους, μη θέλοντας ούτε κατά διάνοια να συνδεθεί με αυτά τα περιστατικά.
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας, ο δημιουργός της εξαιρετικής ταινίας “Έτερος Εγώ”, είναι αυτοδίδακτος.
Στη κουβέντα μας ήταν απλός, καλλιεργημένος, ευχάριστος, δημιουργικός, με ευαισθησίες και άποψη. Ακριβώς δηλαδή όπως πρέπει να είναι κάποιος που ασχολείται με την τέχνη.
Umano: Ποια είναι η σχέση σας με τον κινηματόγραφο; Ποιες ταινίες σας αρέσουν;
Ο κινηματόγραφος είναι η έβδομη τέχνη γιατί εμπεριέχει όλες τις υπόλοιπες έξι. Πάνω από όλα όμως είναι ένας τρόπος έκφρασης κυρίως για τους ανθρώπους που κάτι τους λείπει στον καθημερινό τους κόσμο και έχουν την ανάγκη να πλάσουν έναν δικό τους και να τον μοιραστούν με άλλους ανθρώπους.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτό που ήθελα, ήταν να ασχοληθώ με το σινεμά.
Ξεκίνησα όπως οι περισσότεροι με τα blockbusters της εποχής μου, ταινίες πολεμικών τεχνών Μπρους Λι, Σταλόνε κ.ά. Μετά άρχισαν να με ιντριγκάρουν οι ταινίες με θέματα που θα μπορούσαν να συμβούν στην πραγματικότητα και κυρίως οι αστυνομικές τύπου Αγκάθα Κρίστι. Δεν παρακολουθώ καθόλου ταινίες επιστημονικής φαντασίας, πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν έχουν δει τα περιβόητα Star Wars.
Γενικά μου αρέσουν οι ταινίες που βάζουν τον θεατή στον κόσμο τους σε βαθμό να ταυτίζεσαι με τα διλήμματα του πρωταγωνιστή.
Umano: Έχετε σπουδάσει Ναυτικό Δίκαιο (με Διοίκηση Ναυτιλιακών Επιχειρήσεων) και είναι το επάγγελμα σας. Γιατί το επιλέξατε;
Όταν έφτασε η εποχή να διαλέξω επαγγελματική σταδιοδρομία οι γονείς μου με παρότρυναν να επιλέξω κάτι ασφαλές και σίγουρο. Τότε υπήρχαν επαγγέλματα που μπορούσαμε να θεωρούμε σίγουρα σε αντίθεση με σήμερα. Πάνω σ’ αυτό, σπούδασα στο εξωτερικό Ναυτικό Δίκαιο, ασχολήθηκα με τα ναυτιλιακά, γύρισα εδώ, έπιασα δουλειά σε μια εταιρεία και το 2004 έκανα μία δική μου δουλειά στον τομέα της ναυτιλίας.
Όταν κατάφερα οικονομικά να προσφέρω στην οικογένειά μου και σε όσους αγαπάω, αυτά που χρειάζονταν, αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον δεκαπεντάχρονο εαυτό μου και να ασχοληθώ με κάτι που του στέρησα, τον κινηματογράφο.
| Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας. |
Umano: Σπουδάσατε κινηματογράφο παράλληλα με τα Ναυτιλιακά;
Όχι, δεν έχω σπουδάσει σκηνοθεσία. Ανήκω στην κατηγορία των αυτοδίδακτων. Θεωρώ πως όλοι έχουν την δυνατότητα να σκηνοθετήσουν, να αφηγηθούν μια ιστορία. Μερικοί από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του κόσμου είναι αυτοδίδακτοι όπως ο Ταραντίνο, ο Κάμερον, ο Νόλαν. Επομένως αν έχει κάποιος να αφηγηθεί μια ιστορία ας το κάνει.
Μου είχε γίνει μία πρόταση όταν ολοκλήρωσα τη δεύτερη ταινία μου, για μία υποτροφία από μεγάλο αμερικανικό πανεπιστήμιο αλλά δεν ήθελα να πάω για να μην χάσω την αυθεντικότητα της ασχετοσύνης της ματιάς μου.
Καμιά φορά όταν διαβάζεις πάρα πολύ και εντριφθείς πάνω σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, χάνεις τη σπιρτάδα της άγνοιας. Η προγιαγιά μου ήταν μια γυναίκα αγράμματη (όχι αμόρφωτη) και όμως, κανείς δε μου αφηγούνταν τόσο καλά παραμύθια όπως εκείνη. Αυτό έχει ουσία, ο τρόπος που θα αφηγηθείς το παραμύθι, την ιστορία. Τα τεχνικά μέρη της σκηνοθεσίας μπορεί να τα μάθει κάποιος σε επτά ημέρες.
Umano: Θα πρέπει να ήταν δύσκολο αυτό.
Όταν αγαπάς κάτι δεν υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχουν προκλήσεις. Ήθελα να μοιραστώ με τον κόσμο παραμύθια, όπως τα ένοιωθα και όπως τα έβλεπα. Το να πάω σε μία σχολή και να μου πουν «αυτό που αισθάνεσαι θα το δείξεις έτσι» – χωρίς να το κατηγορώ – δεν ήταν κάτι που ήθελα.
Ουσιαστικά, έμαθα μόνος μου τα πάντα στην πρώτη μου ταινία Κοινός Παρονομαστής.
Θα μπορούσες να πεις πως η πρώτη μου ταινία ήταν και η πτυχιακή μου πάνω στο σινεμά. Στην αρχή δεν ήθελα να την βγάλω στους κινηματογράφους, ήταν μεγάλη ιστορία πως βγήκε.
Umano: Έχετε κάνει δύο ταινίες που έχουν βραβευτεί αλλά – το πιο σημαντικό – έχουν κερδίσει τα βραβεία του κοινού. Το Έτερος Εγώ βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο Λος Άντζελες, πιο πρόσφατα στο Βέλγιο… Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Γενικά με τα βραβεία έχω μία ιδιόρρυθμη σχέση. Θυμάμαι τα λόγια του Χριστιανόπουλου που έχει πει πως βραβεύω κάποιον σημαίνει πως αναγνωρίζω την αξία κάποιου ως κατώτερου και αποδέχομαι βραβείο σημαίνει αναγνωρίζω πνευματικά αφεντικά. Όταν κάνεις σινεμά, εκδηλώνεις στον κόσμο τον τρόπο που σκέφτεσαι και νοιώθεις.
Ειλικρινά, δε ξέρω ποιος είναι αυτός που μπορεί να βραβεύσει τον τρόπο που νοιώθεις.
Βλέπω τα βραβεία σαν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, δεν εγκλωβίζομαι σε αυτά και πάω παρακάτω. Δεν τους δίνω μεγαλύτερη αξία από αυτήν που πραγματικά έχουν.
Το καλό με το Έτερος Εγώ είναι πως πέρα από το βραβείο σκηνοθεσίας που πήραμε στην Ταορμίνα, όλα τα υπόλοιπα βραβεία τα οποία έχει πάρει είναι του κοινού. Για εμένα είναι το σημαντικότερο βραβείο που μπορεί να πάρει μία ταινία.
Πρόσφατα στο Βέλγιο κερδίσαμε το βραβείο κοινού σε μία ψηφοφορία τεσσάρων χιλιάδων ανθρώπων. Καταλαβαίνεις πως αισθανθήκαμε όταν αποσπάσαμε ένα τέτοιο βραβείο, από μία τόσο μεγάλη ψηφοφορία. Είναι πιο σημαντικό από τη βράβευση μίας δεκαμελούς ή δεκαπενταμελούς επιτροπής που έχει, αν θες, άλλα κριτήρια που βραβεύει τις ταινίες. Αν έχεις παρατηρήσει, ελάχιστες φορές η γνώμη των επιτροπών συμβαδίζει με τη γνώμη του κοινού.
Umano: Ποια είναι η γνώμη σας για τον κινηματογράφο «κουλτούρας», τον δυσνόητο κινηματόγραφο;
Το τι είναι πραγματικά αυτό που λέμε κουλτούρα στην τέχνη είναι τεράστιο θέμα. Υπάρχει μία λανθάνουσα κρίση πάνω σε αυτό επειδή ο κόσμος έχει μία τάση συνήθως να αποθεώνει αυτό που δε μπορεί να καταλάβει.
Δε μπορείς όμως να κάνεις κινηματογράφο αγνοώντας το κοινό και να χαίρεσαι που δεν είδε ο κόσμος την ταινία σου λέγοντας «έλα μωρέ, δεν καταλαβαίνουν αυτοί από τέχνη».
Εμένα προσωπικά ο κινηματογράφος που αγγίζει τη θεωρία του σολιψισμού δηλαδή ότι τα πάντα είναι γύρω από το “εγώ” του, δεν με ενδιαφέρει. Όταν δηλαδή ο κινηματογράφος κάνει κινηματογράφο για τον κινηματογράφο, κάτι σαν να κοιτάζεται στον καθρέφτη. Δεν το κατηγορώ αλλά είναι κόντρα στην αισθητική μου, κόντρα σε αυτό που θέλω να κάνω εγώ και νομίζω πως είναι κόντρα στις θεμελιώδης αρχές του κινηματογράφου και της τέχνης γενικότερα αφού σκοπός είναι να δίνουν φως.
Από την άλλη, είναι και ένα συνονθύλευμα, έχει να κάνει και με τις δυνατότητες που έχει ένας Έλληνας δημιουργός όταν κινηματογραφεί στην Ελλάδα. Τα πάντα είναι περιορισμένα και αυτή η θεματολογία, η λίγο πιο ακαταλαβίστικη, με τους καταθλιπτικούς χώρους, ίσως εξυπηρετεί καλύτερα και λόγω οικονομιών συνθηκών.
Umano: Οι ταινίες σας είναι ποιοτικές χωρίς να είναι «κουλτουριάρικες», έχουν μία απλότητα, μπορούν να γίνουν κατανοητές σε ένα μαθητή και σε έναν καθηγητή Πανεπιστημίου εξίσου, δημιουργούν μία αμεσότητα με το κοινό. Πιστεύετε πως αυτός είναι ακόμα ένας λόγος της επιτυχίας τους;
Πιστεύω ότι πιο δύσκολο στη ζωή είναι το απλό.
Όπως είχε πει ο Αϊνστάιν «αν δε μπορείς να εξηγήσεις κάτι σε ένα δεκάχρονο, ούτε εσύ το έχεις καταλάβει». Υπάρχει μία δήλωση ενός μεγάλου δασκάλου των ελληνικών δρώμενων και ένα ολόκληρο ρεύμα που την πιστεύει, δε θα ήθελα να αναφέρω το όνομά του, πως «τα μικρά έργα κλείνουν με τελεία και τα μεγάλα με ερωτηματικό». Διαφωνώ κάθετα με αυτή τη δήλωση.
Τα μεγάλα έργα δε κλείνουν με ερωτηματικό, τα μεγάλα έργα δημιουργούν ερωτηματικό.
Όταν φεύγει κάποιος από τον κινηματογράφο με την παρέα του θέλοντας να συζητήσουν την ταινία, δεν πρέπει να φάνε το βράδυ τους συζητώντας «τι ήθελε να πει ο δημιουργός» αλλά για τη θέση που παίρνει ο πρωταγωνιστής ή η ταινία και να συζητήσουν το δίλημμα ή το ερωτηματικό που θέτει η ταινία προς σκέψη και αναζήτηση.
| Ο διάσημος pastry chef Cédric Grolet στο Umano
Γιώργος Αυγερόπουλος, ο πολυβραβευμένος κινηματογραφιστής στο Umano |
Umano: Ας περάσουμε λίγο στην ταινία σας Έτερος Εγώ η οποία κατά την προσωπική μου εκτίμηση είναι μία από τις ωραιότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Το σενάριο της ταινίας μας προβλημάτισε. Πώς σας ήρθε η έμπνευση;
Υπήρξε ένα περιστατικό στην Ελλάδα πριν πολλά χρόνια. Σε ένα τροχαίο είχε χάσει τη ζωή της μία γυναίκα από έναν οδηγό μεθυσμένο. Την χτύπησε, την εγκατέλειψε και παραδόθηκε τρεις ημέρες μετά. Ο συγκεκριμένος οδηγός ήταν ισχυρής οικονομικής επιφάνειας. Μου είχε κάνει απίστευτη εντύπωση πως όλα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης της εποχής δεν έδωσαν βάση στο ότι ο οδηγός χειριζόταν ένα γρήγορο αυτοκίνητο τύφλα μεθυσμένος αλλά στο τι ήθελε παντρεμένη γυναίκα Σάββατο βράδυ μόνη της μέσα σε μπαρ.
Θα ήθελα να πω μέσα από το umano, για πρώτη φορά, καθώς δεν έχει δοθεί η ευκαιρία να ξανά μιλήσω γι’ αυτό, πως η ταινία ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ δεν προάγει την αυτοδικία ούτε τη δικαιώνει γιατί αν έκανε κάτι τέτοιο δε θα έδειχνε την αγριότητα των φόνων.
Παρουσιάζει την αγριότητα και των δύο πράξεων. Ο πρωταγωνιστής παίρνει θέση αλλά από εκεί και πέρα μένει να δούμε που στέκεται ο θεατής. Δεν είμαι υπέρ της αυτοδικίας, θεωρώ τη ζωή ιερή και δεν πρέπει να διακόπτεται για κανένα λόγο.
Αυτό που αναζητούμε σε επίπεδο μυθοπλασίας είναι η διαφορά της αξίας και της αρχής. Ο νόμος, η αρχή με το που δημιουργείται έχει μέσα της ένα παράδοξο, είναι καταδικασμένη να γίνει παράνομη. Για παράδειγμα, αν χτίσουμε σήμερα ένα σπίτι με τους νόμους του 2015 θα πάμε φυλακή γιατί οι νόμοι έχουν αλλάξει. Η διαφορά της αξίας και της αρχής, είναι ότι η αρχή και η ιεραρχία μπορεί αργότερα να αλλάξουν. Οι αξίες όπως ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία κ.ά. δεν αλλάζουν και δεν έχουν ιεραρχία.
Το λάθος που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι πολύ συχνά είναι να μετατρέπουμε την αξία σε αρχή και μετά να νομίζουμε πως έχουμε πρόβλημα αξιών.
Ο πρώτος που στάθηκε σε αυτόν τον προβληματισμό ήταν ο Σοφοκλής με την Αντιγόνη. Γιατί ακριβώς αυτό λέει η Αντιγόνη στον Κρέοντα, «δε μπορείς με μία αρχή να ανατρέψεις μια αξία και να μείνει ο αδελφός μου άταφος» – γιατί η ταφή του νεκρού είναι αξία. Ο νόμος του Κρέοντα με τον καιρό θα αλλάξει, ο αδελφός όμως θα έχει μείνει άταφος.
Οι Έλληνες σαν λαός ήταν πάντα υπέρ του ανθρώπου για αυτό το λόγο οι περισσότεροι είναι με την Αντιγόνη και όχι με τον Κρέοντα. Γιατί οι Έλληνες είχαν πάντα, πάνω από όλα τον άνθρωπο. Ο σπουδαίος δάσκαλος Νίκος Λυγερός τα έχει πει όλα αυτά καλύτερα από εμένα, σας παραπέμπω στις ομιλίες του.
Umano: Η ταινία αναφέρεται και στη γυναικεία φιλία.
Μα το πρώτο θέμα που υμνεί είναι η γυναικεία φιλία. Εμείς οι άντρες μεγαλώνουμε με πολλούς μύθους όπως το ότι “οι γυναίκες δεν κάνουν φιλίες”. Η γυναίκα είναι πιο προσεκτική όταν λέει μία λέξη όπως η φιλία. Όταν την πει, το “Φ” θα είναι κεφαλαίο.
Umano: Νομίζω πως οι περισσότεροι θεατές εντυπωσιαστήκαμε από το Θεώρημα του Πυθαγόρα – πολλοί δεν το γνωρίζαμε – που αναφέρεται και παίζει σημαντικό ρόλο στην ταινία.
Μα υπάρχουν πολλά που δε ξέρουμε και για αυτόν ακριβώς το λόγο, έβαλα τον Φρανσουά Κλουζέ να πει την ατάκα «Όλος ο κόσμος θέλει να μοιάσει στους Έλληνες και εσείς οι Έλληνες θέλετε να μοιάσετε στον υπόλοιπο κόσμο. Δε μπορώ να σας καταλάβω».
Το συγκεκριμένο Θεώρημα το βρήκα τυχαία ένα βράδυ που έψαχνα στο διαδίκτυο και είδα στο you tube ένα βίντεο για τη δίκαιη κούπα του Πυθαγόρα. Με εντυπωσίασε γιατί δεν το γνώριζα και έψαξα να δω τι άλλο έχει πει ο Πυθαγόρας. Ψάχνοντας, έπεσα στο συγκεκριμένο Θεώρημα με τους Φίλους αριθμούς και εντυπωσιάστηκα πολύ με τη ιδιότητά τους. Αυτό που κάνει ο Πυθαγόρας είναι να αποδεικνύει μαθηματικά την έννοια της φιλίας.
|
Κορυφαίες ταινίες του νεότερου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου |
Umano: Το καστ της ταινίας ήταν εξαιρετικό! Κάνατε μία άριστη επιλογή ηθοποιών και διανομή ρόλων. Όταν γράφατε το σενάριο είχατε στο μυαλό σας τους ηθοποιούς που θα υποδύονταν τους ήρωές σας;
Όταν έγραψα το πρώτο σενάριο το 2010 όχι, δεν το είχα στο μυαλό μου. Το πρώτο μου σενάριο ήταν το Έτερος Εγώ αλλά το έβαλα στο συρτάρι και έκανα τον Κοινό Παρονομαστή. Όταν άρχισα να το δουλεύω και πάλι, το πρώτο πρόσωπο που είχα στο μυαλό μου ήταν ο Πυγμαλίωνας. Μέσα από τις πρόβες και την παρέα – γιατί είμαστε και πολύ καλοί φίλοι με τον Πυγμαλίωνα – αρχίσαμε να σκεφτόμαστε για τον κάθε ρόλο ποιος ηθοποιός θα μας ταίριαζε.
Είχαμε την τύχη όλοι όσοι σκεφτήκαμε να μας απαντήσουν θετικά.
Umano: Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Γάλλο ηθοποιό Φρανσουά Κλουζέ;
Υπάρχουν στιγμές στις ζωές των ανθρώπων που τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν το συναίσθημα. Η συνεργασία με το Φρανσουά ήταν μία από αυτές τις στιγμές. Είναι ένας απίστευτος άνθρωπος όσο και ηθοποιός, ένας πολύ ταπεινός άνθρωπος. Ένα από τα στοιχεία ενός καλού ηθοποιού είναι το πως θα φτιάξει ένα χαρακτήρα ακόμα και αν έχει μία μόνο σκηνή. Ήταν μια μεγάλη στιγμή και νοιώθω πολύ τυχερός που σκηνοθέτησα έναν τέτοιο ηθοποιό.
Umano: Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η ταινία σας συνδέθηκε κατά κάποιον τρόπο με τον δολοφόνο των οδηγών ταξί, υπόθεση που συγκλόνιζε τότε την ελληνική κοινωνία. Εσείς γιατί πήρατε την απόφαση να κατεβάσετε την ταινία από τους κινηματογράφους;
Ένα από τα προβλήματα που διαπίστωσα ότι έχουμε σαν λαός είναι πως δε συνεννοούμαστε. Δεν απέσυρα την ταινία ούτε γιατί αναγνωρίζω κάποια σύνδεσή της με το δράστη των δολοφονιών των οδηγών ταξί, ούτε για να συνδράμω στις έρευνες, πώς θα μπορούσα να συνδράμω στις έρευνες;
Την ταινία την απέσυρα γιατί κάποιοι ανεγκέφαλοι είπαν, κρίνοντας προφανώς εξ’ ίδιων τα αλλότρια, πως όλο αυτό το κάναμε επίτηδες για να πουλήσουμε περισσότερα εισιτήρια.
Δε μπορούσα να αφήσω να πλανάται ούτε σαν υπόνοια κάτι τέτοιο για εμένα ή για τους συνεργάτες μου, ότι δηλαδή εμείς εκμεταλλευτήκαμε κάτι τόσο τραγικό για να πουλήσουμε δύο εισιτήρια παραπάνω. Για το λόγο αυτό την απέσυρα από τους κινηματογράφους.
Η ταινία ανέβηκε στο you tube, κοντεύει το ένα εκατομμύριο views και ακόμα και εκεί, δεν υπάρχουν ούτε διαφημίσεις, ούτε έσοδα.
Umano: Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Τα επόμενα σχέδια είναι πολλά και διάφορα. Ο κινηματογράφος είναι μία δουλειά στην οποία δε ξέρεις ποτέ εάν ένα project που δουλεύεις θα ολοκληρωθεί. Για αυτό αναγκάζεσαι να δουλέψεις δυο – τρία και όποιο πάρει το δρόμο του. Είχα την τύχη να δουλέψω δύο-τρία projects που ευτυχώς πάνε καλά και τα τρία. Δε λέω όμως πολλά για αυτά τα θέματα γιατί μπορεί να είναι όλα έτοιμα και να ακυρωθούν λίγο πριν το τέλος.
Αυτή τη στιγμή συζητάω με συνδρομητικό κανάλι για ένα σήριαλ δέκα επεισοδίων. Στην ουσία είναι σίκουελ του Έτερος Εγώ, με έναν καινούριο δολοφόνο ο οποίος σκοτώνει μόνο δολοφόνους ακολουθώντας τους άθλους του Θησέα. Επίσης έχω ολοκληρώσει το τρίτο μου σενάριο «Το μονοπάτι του Θεού» το οποίο ψάχνει ακόμα το μονοπάτι προς την ολοκλήρωση του, που όπως όλα δείχνουν θα είναι Γαλλικό.
Umano: Ποια συμβουλή θα δίνατε στους νέους ανθρώπους που βρίσκονται στο ξεκίνημά τους και θέλουν να ασχοληθούν με τον κινηματογράφο;
Προσπαθώ όσο μπορώ στην επαφή μου με τους νέους ανθρώπους να μη τους μολύνω με τα στερεότυπα και τις ιδέες της δικής μου γενιάς. Ο κόσμος τους ανήκει, ας τον φτιάξουν όπως θέλουν.
Η συμβουλή που θα τους έδινα είναι να ακούνε τη φωνή μέσα τους, το ένστικτό τους και το θέλω τους.
Όταν κοιτάς το όνειρό σου στα μάτια με αγάπη και με πίστη αποκλείεται να σου αντισταθεί. Οι μόνες, λοιπόν, συμβουλές που θα έδινα στους νέους ανθρώπους είναι να αναζητούν την συνεννόηση και όχι την επικοινωνία. Να συνάπτουν σχέσεις και όχι επαφές, να κάνουν το πρέπον και όχι αυτό που πρέπει. Και να θυμούνται ότι η ζωή με άδεια τσέπη και γεμάτη ψυχή παλεύεται, με γεμάτη τσέπη και άδεια ψυχή καθόλου. Να κάνουν αυτό που γεμίζει την ψυχή τους.
Comments are closed.