Twitter, γιατί κάποιοι φοβούνται τον κόσμο/χρήστες του; Ο κόσμος του twitter δέχεται οξεία κριτική από «κάποιους». Γιατί; Τι τους φοβίζει;
Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη
Τα βραβεία του Ι. Μπότση και του Δ.Κ. |
Το twitter είναι το μέσο κοινωνικής δικτύωσης που έχει αποκτήσει αρκετούς φανατικούς θαυμαστές τα τελευταία χρόνια. Ένα φαινόμενο που δεν παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ας αναλογιστεί κανείς πως αρκετοί Ισπανοί δεν έχουν facebook και χρησιμοποιούν μόνο το twitter.
Μέσα στον κόσμο του twitter μπορεί κάποιος να συζητήσει τα πάντα. Για την πολιτική, την κοινωνία, τα καλλιτεχνικά, ακόμα και για απλά θέματα, καθημερινά. Όποιος το χρησιμοποιεί αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για μία ποικιλόμορφη μεγάλη παρέα που ανταλλάσσει απόψεις και ιδέες. Κάποιες φορές ίσως αρκετά έντονα.
Μέσα από το twitter και τους χρήστες του συνειδητοποίησα πως σα λαός έχουμε πολύ χιούμορ και ευφυΐα. Τίποτα δεν ξεφεύγει από κάποιον «τουιτερά» και σαν δημοσιογράφος, θα έλεγα πως μέσα στο twitter βρίσκονται ορισμένοι καταπληκτικοί ρεπόρτερς.
Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας. |
Το twitter πέρα από ψυχαγωγικό μέσο έχει γίνει και ενημερωτικό.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως κάποιες ειδήσεις δε θα τις ακούσουμε ή δε θα τις δούμε ποτέ στα «επίσημα» Μ.Μ.Ε. Η ενημέρωσή μας θα έρθει μέσα από το twitter. Και αν το σκεφτεί κανείς σοβαρά, πόσο τραγικό είναι όλο αυτό για τον δημοσιογραφικό κόσμο;
Είναι όλα ρόδινα όμως στον κόσμο του twitter; Όχι, φυσικά και δεν είναι. Υπάρχουν και ακρότητες. Υπάρχουν λογαριασμοί που γράφουν απαράδεκτα σχόλια και εκφράζονται με χυδαίο τρόπο αλλά, επιτρέψτε μου να πω, πως δεν είναι η πλειοψηφία των χρηστών.
Twitter: Γιατί κάποιοι φοβούνται τον κόσμο του;
Κυρίως μετά την υπόθεση Λιγνάδη, ο κόσμος εξοργίστηκε και άρχισε να κρίνει αρνητικά όλους όσους εμπλέκονται. Προσέξτε το ρήμα που χρησιμοποίησα, «κρίνει». Κάποιοι χρήστες, με πιο εκρηκτικό χαρακτήρα, άσκησαν την κριτική τους πιο έντονα. Η εικόνα όμως ήταν ξεκάθαρη. Ο κόσμος του twitter δεν ανέχεται την παιδεραστία.
Οι χρήστες δεν άφησαν τίποτα να πέσει κάτω. Άσκησαν έντονη κριτική στο Λιγνάδη αλλά και σε όσους τον «ξέπλυναν». Άσκησαν κριτική σε εκπομπές που τον υποστήριζαν ή που είχαν καλεσμένους που το έκαναν. Έψαξαν να βρουν μέχρι και τους χορηγούς αυτών των εκπομπών για να τους ρωτήσουν αν συμφωνούν με τη «γραμμή» της εκπομπής.
Πώς να ελέγξεις ένα μεγάλο ποσοστό το κόσμου που λέει την άποψή του;
Μη ξεχνάμε πως το twitter δεν είναι ελληνικό, είναι ένα αμερικανικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Συνεπώς, αν θέλεις να το φιμώσεις θα πρέπει μεμονωμένα σαν χώρα να το απαγορέψεις – με ότι αυτό συνεπάγεται. Επίσης, δε μπορείς (σ.σ. προς το παρόν) να έχεις τα Ellinika Hoaxes να το ελέγχουν όπως γίνεται με το Facebook όπου επεμβαίνουν σε λογαριασμούς και δημοσιεύσεις.
Όσοι δέχτηκαν αυστηρή κριτική, ξεκίνησαν μία εκστρατεία μιλώντας για «κύμα μίσους στο twitter». Μία οργανωμένη προσπάθεια από κάποιους, χρησιμοποιώντας ακριβώς τα ίδια λόγια… «κύμα μίσους». Δε θα αναφέρω τα ονόματά τους, ξέρετε ποιοι είναι και αν δε ξέρετε, ανατρέξτε στο διαδίκτυο. Σκοπός τους, να δείξουν πως ο κόσμος έχει αδικαιολόγητο μίσος και κυρίως προς αυτούς (σ.σ. τους «επιτυχημένους»). Να μειώσουν τον κόσμο του twitter στα μάτια όσων δεν το χρησιμοποιούν οπότε να «ακυρώσουν» και την άποψή τους.
Βλέπετε το twitter έκανε «χαλάστρα» στη σοβαρή εικόνα τους.
Πριν είχαν συνηθίσει να κάνουν οτιδήποτε χωρίς να δέχονται κριτική και με τους δημοσιογράφους να τους κάνουν τεμενάδες. Τώρα όμως, μέσα από το twitter, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί σε ένα βαθμό ποια είναι η πραγματικότητα.
Αυτό πιστεύω πως είναι και το πρόβλημα κάποιων με το twitter. Δεν έχουν μάθει να δέχονται κριτική.
Η κριτική στην οποία αρέσκονται είναι τα διθυραμβικά σχόλια των φίλων τους στα Μ.Μ.Ε. και όταν ο κόσμος εκφράζει αντίθετη άποψη, τρελαίνονται και αρχίζουν να μιλάνε για ρητορικές μίσους.
Δε ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η «ελευθερία» στο twitter. Μη ξεχνάμε το λογαριασμό του Χρ. Ζαραλίκου τον οποίο έκλεισαν (σ.σ. αν και δικαιώθηκε στο δικαστήριο) και άλλους λογαριασμούς που αρχίζουν να κλείνουν τώρα τελευταία. Ίσως ο Έλον Μασκ να αλλάξει την πολιτική που ισχύει.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω – γιατί κάποια πράγματα «μεταφράζονται» διαφορετικά – ότι δεν είμαι σύμφωνη με τις ακρότητες, τις κατάρες, τα προσβλητικά σχόλια και γενικότερα οτιδήποτε δεν αντιπροσωπεύει έναν πολιτισμένο άνθρωπο. Είμαι υπέρ όμως της κριτικής, της διαφωνίας και, φυσικά, σέβομαι τη γνώμη των άλλων και ας είναι διαφορετική από τη δική μου.
Και να σας πω και κάτι; Σε μία σάπια κοινωνία που όλοι πασχίζουμε να τα φέρουμε βόλτα, η πλειοψηφία των χρηστών του twitter μου έδειξε πως υπάρχει ακόμα κάτι καλό στην Ελλάδα. Υπάρχει ηθική, συμπόνια και καλοσύνη. Γιατί το κακό δε μπορεί να βαφτιστεί καλό, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Comments are closed.