«Θα δικαιωθούν τα θύματα του κινήματος #MeToogr;», μία ερώτηση για την οποία οι περισσότεροι από εμάς περιμένουμε μία απάντηση. Αν και κάπου εκεί στο βάθος της ψυχής μας, γνωρίζουμε.
Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη
Κα Αριστοτελία Δόγκα, σας ευχαριστώ που μου θυμίσατε πώς θα πρέπει να είναι η δικαιοσύνη |
Θέλω να πιστέψω στη δικαιοσύνη, έχω ανάγκη να πιστέψω. Η δικαιοσύνη θα μπορούσε να είναι η δύναμη του κάθε οργανωμένου κράτους για τη διατήρηση ενός υγιούς πολιτισμού και μιας σοβαρής κοινωνίας. Μία δικαιοσύνη πραγματικά δίκαιη και ίση για όλους! Μία δικαιοσύνη που δε θα κάνει διακρίσεις, τα αδικήματα δε θα παραγράφονται και οι ποινές θα είναι άξιες του εγκλήματος. Μία δικαιοσύνη που θα φροντίζει τους αδύναμους και θα είναι στο πλευρό του κάθε πολίτη όποτε αδικείται από καταχρηστικές εξουσίες.
Η Δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι στο πλευρό του κάθε αδικημένου χωρίς διακρίσεις.
Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας |
Και κάπου εδώ αναρωτιέμαι «έχω μία δικαιοσύνη που με προστατεύει;»… και ασυναίσθητα απαντάω «όχι». Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι «είναι η Δικαιοσύνη ανεξάρτητη αρχή;»… και ασυναίσθητα απαντάω, πάλι, «όχι». Σκληρό; Αληθινό! Αυτή είναι η αλήθεια. Αισθανόμαστε απροστάτευτοι σε ένα σύστημα που δε μας υπολογίζει.
Ας έρθουμε όμως στα θύματα του κινήματος #MeToo (σ.σ. ένα παγκόσμιο κίνημα που δημιουργήθηκε το 2006 εναντίον της σεξουαλικής κακοποίησης και της σεξουαλικής παρενόχλησης) που από ότι φαίνεται είναι πολλά περισσότερα από όσα νομίζαμε. Γυναίκες, άντρες, παιδιά… ΠΑΙΔΙΑ! Θα υπάρξει δικαίωση; Και δεν αναρωτιέμαι από πλευράς ηθικής αφού, η πλειοψηφία του κόσμου, ορθώς εξαγριώθηκε, αλλά για τη νομική δικαίωση.
Θα δικαιωθούν νομικά τα θύματα του κινήματος #MeToo (και όχι μόνο);
Μα η απάντηση είναι προφανής. Πώς θα δικαιωθούν όταν τα περισσότερα αδικήματα έχουν παραγραφεί; Από ποιον έχουν παραγραφεί; Από τον Νόμο! Ποιος έχει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να παραγράφει αδικήματα; Ο Νόμος! Ποιος ψηφίζει τον Νόμο; Οι πολιτικοί. Και αν ο Νόμος είναι λάθος, ποιος θα το κρίνει; Κανείς, καθώς ο Νόμος είναι η ανώτερη Αρχή, είναι η Δικαιοσύνη.
Τελικά, μήπως ο νόμος είναι ο Δούρειος Ίππος εξυπηρέτησης άλλων συμφερόντων;
Κάποιοι κατηγόρησαν τα θύματα και αναρωτήθηκαν «γιατί τώρα»; Δε θα σχολιάσω καν την ηλιθία ερώτηση αλλά θα απαντήσω εγώ στο ερώτημά τους. Γιατί αν κακοποιήθηκαν μία φορά από τους θύτες και βασανιστές τους, με το συγκεκριμένο σύστημα δικαιοσύνης θα κακοποιηθούν ακόμα περισσότερο. Γιατί; Γιατί τα θύματα γνωρίζουν, όπως και ο κάθε απλός πολίτης, πόσο καλά ξέρει η δικαιοσύνη να «κουκουλώνει» υποθέσεις και ο κάθε εγκληματίας – αν δεν πρόκειται για εγκληματία παραγεγραμμένο! – να κηρύσσεται αθώος και με τη σφραγίδα του Νόμου.
«Αυτός αθωώθηκε στο Δικαστήριο, δε μπορείς να του προσάψεις κάτι.»
«Μα έχει κάνει τα τέρατα!»
«Και τι ξέρεις εσύ; Η Δικαιοσύνη ξέρει και τον αθώωσε. Τέλος, σώπασε και μην αντιμιλάς στη Δικαιοσύνη.»
Λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να πιστεύω πια στη δικαιοσύνη όσο και αν το θέλω. Μα ποιος επιτέλους θα αποδόσει λίγη δικαιοσύνη, τόση δα δικαιοσύνη και για εμένα, για όλους εμάς τους «μικρούς»; Και κάπου εδώ, θυμήθηκα το τραγούδι «Δικαιοσύνη» του Γιάννη Αγγελάκα με τους εξαιρετικούς στίχους.
Δικαιοσύνη, του Γιάννη Αγγελάκα
(στίχοι-μουσική: Γιάννης Αγγελάκας)
«Είμαι φτηνός, πολύ φτηνός, είμαι φτηνός, για λίγα ψίχουλα μπορώ να γίνω δούλος καθενός.
Είμαι φριχτός, πολύ φριχτός, είμαι φριχτός, την καταδίκη σας αξίζω να υπομένω διαρκώς.
Είμαι φτωχός, πολύ φτωχός, είμαι φτωχός, για την αρρώστια μου αυτή δε θα βρεθεί ποτέ γιατρός.
Θεέ μου που μας ορίζεις κι όλους μας βλέπεις ένα, δεν είναι όπως νομίζεις,
δεν είναι όλα όπως νομίζεις εδώ κάτω μοιρασμένα, δεν είναι όλα, δεν είναι όλα, δεν είναι όλα μοιρασμένα.
Μα εσύ που μας φροντίζεις σαν πρόβατα σφαγμένα, στείλε μου αν θέλεις λίγη
μόνο λίγη, τόση δα, δικαιοσύνη και για μένα.
Είμαι μικρός, πολύ μικρός, είμαι μικρός και μες στα μάτια σας φαντάζω κάθε μέρα πιο μικρός.
Είμαι νεκρός, σχεδόν νεκρός, είμαι νεκρός, τη θεραπεία σας αντέχω να υπομένω διαρκώς.
Είμαι ζεστός, πολύ ζεστός, είμαι ζεστός μέσα απ τα στήθια μου φυσάει ένας άνεμος καυτός.
Θεέ μου που μας ορίζεις κι όλους μας βλέπεις ένα, δεν είναι όπως νομίζεις,
δεν είναι όλα όπως νομίζεις εδώ κάτω μοιρασμένα, δεν είναι όλα, δεν είναι όλα, δεν είναι όλα μοιρασμένα.
Μα εσύ που μας φροντίζεις σαν πρόβατα σφαγμένα, στείλε μου αν θέλεις λίγη
μόνο λίγη, τόση δα, δικαιοσύνη και για μένα…»
Comments are closed.