Αποκλειστική συνέντευξη με τον μανάβη της Ρούλας. Μας μίλησε για τις τρεις ντομάτες που συνήθιζε να αγοράζει, γιατί προτιμούσε τις ώριμες και γιατί απέφευγε τα αγγούρια.
Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη
|
Θα δικαιωθούν τα θύματα του #MeToo; |
Ο μανάβης της Ρούλας, κος Μελιτζάνας μίλησε στο umano για τις αγορές της και αποκάλυψε τον λόγο προτίμησής της στις ώριμες ντομάτες.
Αποκλειστική συνέντευξη με τον μανάβη της Ρούλας
«Η Ρούλα ήταν τακτική πελάτισσα στο μαγαζί. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι αγόραζε πάντα τρεις ώριμες ντομάτες ενώ υπήρχαν πολύ πιο φρέσκες. Ήταν μία περίεργη συμπεριφορά, αν το σκεφτείς, και ειδικά ο τρόπος που απέφευγε τα αγγούρια. Μία φορά της είχα κάνει δώρο ένα αγγούρι και άρχισε να μου φωνάζει. Δεν είναι περίεργο;»
Όλα τα παραπάνω για όσους δεν το κατάλαβαν είναι προϊόν μυθοπλασίας και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Θέλω όμως να δείξω, με αυτό τον τρόπο, το παιχνίδι της θεαματικότητας, των κλικς και των χειροκροτημάτων που έχει στηθεί πάνω στον τάφο τριών παιδιών.
| Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας. |
Η «δημοσιογραφική» έρευνα
Αρχίσαμε να ονομάζουμε το κουτσομπολιό «δημοσιογραφική» έρευνα, να «ανασταίνονται» χαμένες καριέρες και να δημιουργούνται νέες. Κιτρινιάρες παρουσιάστριες που κάποτε παρουσίαζαν ή δημιουργούσαν εκπομπές του στυλ «Γιατί δεν ευχαριστιέμαι το σεξ;», παίρνουν το ύφος του σοβαρού δημοσιογράφου/παρουσιαστή και δείχνουν ξαφνικά υπέρμετρο ενδιαφέρον για το θέμα της Πάτρας. Γιατί; Μα φυσικά γιατί ανεβάζει τα νούμερα.
Προσπαθούν να μας πείσουν πόσο λυπημένοι είναι για το θάνατο των τριών παιδιών αλλά στην πραγματικότητα δε μπορούν να κρύψουν «το χαμόγελο του Τζόκερ» που διαγράφεται στα πρόσωπά τους από τα τοξικά νούμερα και κλικ που κερδίζουν.
Με την Πάτρα χτίζονται νέες καριέρες!
«Δημοσιογράφοι» επικαλούμενοι το «ρεπορτάζ» νοιώθουν πολύ περήφανοι για τις «αποκλειστικές» συνεντεύξεις που παίρνουν από την Ρούλα, το μπαμπά, τη θεία, τον παππού, τη γιαγιά, το μανάβη, το μπακάλη, τη χαρτορίχτρα κ.ά. Βέβαια, αποκλειστική συνέντευξη σημαίνει ο συνεντευξιαζόμενος να μιλήσει σε ένα δημοσιογράφο. Μα η συγκεκριμένη οικογένεια έχει μιλήσει σχεδόν σε όλα τα κανάλια. Τι αποκλειστική συνέντευξη είναι αυτή;
Όσο για τα ρεπορτάζ, δεν υπάρχουν λόγια! Για την ακρίβεια δεν υπάρχουν ρεπορτάζ, παρά μόνο κιτρινισμός και κουτσομπολιό. Όλα αυτά ντύνονται βέβαια και με το πέπλο «Οι δημοσιογράφοι βοήθησαν στις έρευνες για να αποκαλυφθεί αυτή η ιστορία». Πώς ακριβώς; Με τις αμέτρητες συνεντεύξεις της μάνας και του πατέρα; Γιατί την ουσία, την κεταμίνη, τη βρήκαν οι επιστήμονες και με την κεταμίνη πια μιλάμε για δολοφονία.
Τα τηλεπαράθυρα, οι «επιστήμονες» και οι μάρτυρες
Ο Άντι Γουόρχολ είχε πει «Στο μέλλον όλοι θα είναι διάσημοι για δεκαπέντε λεπτά». Στην υπόθεση της Πάτρας, λοιπόν, υπήρξαν πολλοί που εφάρμοσαν αυτό το ρητό. Ας ξεκινήσουμε με τους μάρτυρες. Γείτονες, φίλοι, νοσοκόμες βγαίνουν περήφανα και μιλάνε για το πόσο «κακή» μάνα ήταν η Ρούλα. Τώρα όμως… αφού έχουν πεθάνει τρία παιδιά! Βγαίνουν για να κερδίσουν τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητάς τους και τίποτα άλλο.
Για αρχή, η ερώτηση μου είναι: δεν ντρέπεστε; Πέθαναν τρία παιδιά. Θα μπορούσατε να είχατε μιλήσει πριν, να τα βοηθήσετε, να τα σώσετε, και βγαίνετε τώρα; Γιατί; Ποιο το νόημα; Λουφάξτε στις φωλιές σας και σώστε όση αξιοπρέπεια σας απέμεινε γιατί, πέρα από το δολοφόνο, όσοι γνώριζαν ή ήξεραν κάτι και δε μίλησαν είναι συνένοχοι!
Περνάμε τώρα στους τηλεοπτικούς «επιστήμονες». Ψυχολόγοι, ιατροδικαστές, δικηγόροι, πρώην διευθυντές της αστυνομίας, όλοι έχουν παρελάσει από τα τηλεπαράθυρα και τις στημένες δίκες. Ο καθένας λέει τη γνώμη του και κάνει την εκτίμησή του προσπαθώντας να κερδίσει μερικά tweets συμπάθειας. Πολλές φορές ξεπερνώντας κατά πολύ το όριο του επαγγελματισμού με τον κιτρινισμό. Αλλά είπαμε, η υπόθεση της Πάτρας χτίζει νέες καριέρες.
Γιατί η υπόθεση της Πάτρας έχει τραβήξει τόσο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης;
Ο θάνατος τριών παιδιών είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός από μόνο του. Στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια δεν προλαβαίνουμε να ζούμε και να ακούμε τις χειρότερες ειδήσεις. Σκοτωμοί, βιασμοί, τα παιδιά μονίμως θύματα σε κάτι… είναι σαν να μας έχει σκεπάσει ένα πέπλο μίσους και να μη λέμε να βγούμε από αυτό.
Γιατί η υπόθεση της Πάτρας έχει τραβήξει τόσο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης; Θεωρώ, αν μιλήσω και για εμένα προσωπικά, πως αυτό έχει γίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η σοκαριστική απάθεια των γονιών και της οικογένειας γενικότερα, ως προς τον χαμό των παιδιών τους. Τι σημαίνει η φράση «Δεν έχω προλάβει να θρηνήσω»; Από πότε έχουμε τη δύναμη να καθορίζουμε την ώρα του θρήνου μας; Τι άλλο θα πρέπει να γίνει για να θρηνήσεις;
Αντιλαμβάνομαι πως ο θρήνος είναι κάτι προσωπικό και διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Εδώ όμως μιλάμε για απάθεια! Μιλούσαν για το θάνατο των παιδιών τους λες και ήταν κάτι που έγινε πριν από χίλια χρόνια… που και πάλι θα πόναγε. Ίσως να μην έχεις προλάβει να θρηνήσεις γιατί δεν υπάρχει μέσο που να μην έχεις βγει για να μιλήσεις.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα «Δεν υπήρξε κανείς που να αγάπησε αυτές τις τρεις ψυχές;» και να σας εξομολογηθώ κάτι; Νομίζω πως όχι! Ούτε γονείς, ούτε συγγενείς, ούτε φίλοι, γνωστοί, γείτονες… Αυτό είναι που έχει ταράξει την κοινή γνώμη όπως και εμένα, η απανθρωπιά.
Ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος είναι οι Αρχές αυτού του τόπου.
Ας ξεκινήσουμε με το χαμό του πρώτου παιδιού, της Μαλένας. Υπήρξε ιατροδικαστική έκθεση για αυτό το παιδί, οι γονείς έκαναν μήνυση στο νοσοκομείο για το χαμό της, μήνυση που μπήκε στο αρχείο. Αν αποδειχτεί πως η Μαλένα δολοφονήθηκε, τι σημαίνει αυτό; Πως οι Αρχές του τόπου δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Υπήρξε καταγγελία στο «Χαμόγελο του Παιδιού» για κακοποίηση της Τζωρτζίνας όταν ήταν ενός έτους. Ποιος έλεγξε αυτήν την καταγγελία; Ποιος έδωσε το ok ότι όλα είναι καλά; Γιατί αν είχε ερευνηθεί σωστά αυτή η καταγγελία είτε από το «Χαμόγελο του παιδιού» είτε από τις Αρχές τότε δε θα μιλούσαμε σήμερα για το θάνατο τριών παιδιών.
Κοινώς, ακριβώς όπως τα τρία μικρά παιδιά που «πάλεψαν» να σωθούν αλλά δε σώθηκαν, ακριβώς έτσι είμαστε κι εμείς σαν πολίτες το ίδιο εκτεθειμένοι στην αδιαφορία του συστήματος.
Να σας πω τι θα έπρεπε να ερευνούν οι δημοσιογράφοι;
Όλες τις εμπλεκόμενες αρχές σε αυτήν την υπόθεση και αν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Πώς διορίστηκαν; Πότε διορίστηκαν; Είχαν βίσμα; Τα πορίσματά τους ήταν βιαστικά ή ήταν αποτέλεσμα ελλιπούς γνώσης και ασχετοσύνης; Το ίδιο επικίνδυνο, αν με ρωτήσετε. Να ακολουθήσουν το δρόμο της καταγγελίας στο «Χαμόγελο του παιδιού». Ποιος την έλαβε; Τι την έκανε; Έγινε έλεγχος στο σπίτι και από ποιον;
Αυτό κυρίες και κύριοι λέγεται δημοσιογραφία. Ο έλεγχος για το πόσο καλά έκαναν οι Αρχές του τόπου τη δουλειά τους! Όλα τα άλλα λέγονται κουτσομπολιό! Γιατί αυτά τα παιδιά φώναζαν, μας παρακαλούσαν για να ζήσουν και δυστυχώς, δεν τα άκουσε κανείς. Πέρα από το δολοφόνο, ποιος άλλος έχει την ευθύνη;
Ο κόσμος, ο όχλος και η θανατική ποινή
Κλείνοντας θα ήθελα να τοποθετηθώ και να διαχωρίσω τον κόσμο από τον όχλο. Το βρίσκω απόλυτα λογικό η κοινή γνώμη να έχει αναστατωθεί για τους λόγους που προανέφερα για αυτά τα τρία παιδιά. Το βρίσκω απόλυτα λογικό να θέλουμε όλοι απαντήσεις, ιδίως αν οι Αρχές έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Για αυτό και η υπόθεση της Πάτρας «φέρνει νούμερα και κλικς».
Δε βρίσκω λογικό όμως, και εδώ διαχωρίζω τον κόσμο από τον όχλο, να στέκεσαι έξω από το σπίτι της κατηγορουμένης κατόπιν εορτής – ενώ ίσως είσαι ένας από αυτούς που θα μπορούσες να έχεις σώσει τα παιδιά – με το κινητό στο χέρι, κραυγάζοντας για θανατική ποινή. Επειδή γίνεται μεγάλη αναφορά από ανεγκέφαλους ή από μυαλά που ξέμειναν στον σκοταδισμό, μάλλον δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει θανατική ποινή. Όλοι αυτοί που την αναζητούν τόσο είναι και αυτοί που ψοφάνε για άρτο και θεάματα.
Και στο κάτω κάτω, γιατί ένας γρήγορος θάνατος να είναι καλύτερος από τη στέρηση της ελευθερίας σε μία φυλακή; Νομίζω πως αυτό που θα πρέπει να φωνάζουμε όλοι είναι «τα ισόβια να είναι ισόβια» και όχι για την επαναφορά της θανατικής ποινής.
Τέλος, πιστεύω πως οφείλουμε μία συγνώμη σαν κοινωνία σε αυτά τα τρία παιδιά που χάθηκαν, στο κοριτσάκι στη Νέα Σμύρνη που βίαζε και έκαιγε ο πατέρας της, στη μικρή Όλγα που παγιδεύτηκε στη γκαραζόπορτα και την άφησαν αβοήθητη όσοι περνούσαν… και σε όλα τα παιδιά που είμαστε πλέον ανίκανοι να προστατέψουμε. Ας γίνουμε πιο ανθρώπινοι και να έχουμε λίγο το νου μας ΚΑΙ στα παιδιά του γείτονα. Ίσως καταφέρουμε να αλλάξουμε καταστάσεις.
Comments are closed.