Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει – Ο άγνωστος του μπαρ: Μικρές ιστορίες και διηγήματα φαντασίας, με ενσωματωμένα πολλά στοιχεία από την πραγματικότητα.
Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη
Στο απόμερο και σκοτεινό μπαρ της γειτονιάς, βυθισμένο στο αλκοόλ, την κάπνα και τη δυσοσμία, βρισκόταν σωριασμένος ο Γιάννης. Εκλιπαρούσε τον μπάρμαν να του βάλει «άλλο ένα τελευταίο» ποτό. Ο μπάρμαν είχε μπουχτίσει πια από την συμπεριφορά του και δεν του έδινε σημασία. Κάθε βράδυ τα ίδια! Απανωτά ποτήρια με αλκοόλ, ξοδεύοντας όλα του τα χρήματα και στο τέλος να παρακαλάει για ένα τελευταίο ποτηράκι. Για την ακρίβεια, να ξεφτιλίζεται για ένα ποτηράκι. Ο Γιάννης συνέχιζε να φωνάζει και να εκλιπαρεί. Ο Κώστας άφησε τα ποτήρια που τακτοποιούσε και τον πλησίασε με άγριες διαθέσεις.
«Γιάννη, ξεκουβάλα. Πλήρωσέ με και άδειασέ μας τη γωνιά.»
«Γιατί ρε Κωστάκη δε μου βάζεις ένα τελευταίο; Θα σου φέρω αύριο τα χρήματα.»
«Όλο έτσι λες και στο τέλος, πάντα καταλήγουμε να χρωστάς.»
«Όχι ρε Κωστάκη… στο υπόσχομαι, αύριο θα στα φέρω… άλλο ένα ποτηράκι. Πέφτω στα πόδια σου Κωστάκη μου, κέρασέ με ένα ποτηράκι».
«Τι κατάντια είναι αυτή ρε Γιάννη; Αναρωτιέμαι τι συνέβη στη ζωή σου και έφτασες σε αυτά τα χάλια. Τελείωνε, σήκω και φύγε…»
Ένας άγνωστος άντρας γύρω στα πενήντα, καλοντυμένος και καλοστεκούμενος, τους πλησίασε. Άγνωστος σε αυτά τα μέρη, σίγουρα δεν τον είχαν ξαναδεί. Το πρόσωπό του όμως έβγαζε μία οικειότητα, ιδίως στο Γιάννη. Σαν να τον γνώριζε από κάπου, να είχαν ξανά συναντηθεί… δε μπορούσε να θυμηθεί. Ο άγνωστος άντρας πλησίασε τον μπάρμαν και του είπε:
«Θέλω να κεράσεις τον φίλο μου ακόμα ένα ποτηράκι από ότι πίνει. Θα πληρώσω εγώ για αυτόν».
Ένα χλωμό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του Γιάννη και σηκώθηκε να αγκαλιάσει τον άγνωστο άντρα. Τον ευχαριστούσε με τόση ευγνωμοσύνη, σαν να του είχε χαρίσει τον κόσμο και όχι απλά ένα ποτηράκι αλκοόλ.
«Θέλεις να με συντροφεύσεις στο τραπέζι μου Γιάννη; Να μου κάνεις λίγη παρέα; Και εγώ θα σε κεράσω όσα ποτά θέλεις.»
«Φυσικά καλέ μου κύριε» και, γυρίζοντας προς τον μπάρμαν του φώναξε «Κωστάκη, κοίτα, βρήκα τον φύλακα-άγγελό μου».
Καθισμένοι οι δύο άντρες στο τραπέζι. Ο Γιάννης δε σταματούσε το ποτό ενώ ο άγνωστος δε σταματούσε να τον κοιτάζει.
«Γιάννη, δε θα ήθελες να ρωτήσεις κάτι για εμένα;»
«Όχι κύριε… ξέρω ότι είστε ένας καλός άνθρωπος»
«Πώς το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα;»
«…για να ξοδεύετε τόσο χρήματα για έναν άθλιο, έναν άχρηστο σαν εμένα…καλός είστε.»
«Άθλιος;»
«Άθλιος φυσικά…»
«Ούτε το όνομά μου δε θα με ρωτήσεις;»
«Α… δίκιο έχετε, το ξέχασα. Αλήθεια, πώς σας λένε;»
«Γιάννη»
«Συνονόματοι λοιπόν. Είναι αυτό που λένε Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει.»
«Αυτή η παροιμία αφορά στο ίδιο πρόσωπο, όπως και στην περίπτωσή μας.»
Ο Γιάννης, ακούγοντας τα λόγια του αγνώστου τα έχασε. «Όπως στη δική μας περίπτωση…». Ποιος ήταν; Τι σχέση είχε με αυτόν και γιατί τον κερνούσε ασταμάτητα; Τόλμησε να τον κοιτάξει και πάλι στα μάτια. Πόσο οικεία! Σαν να έβλεπε τον πατέρα του, τη μητέρα του… σαν να έβλεπε τον εαυτό του.
«Ποιος είσαστε;» ρώτησε με θάρρος τον άγνωστο άντρα «Είμαστε συγγενείς;»
«Είμαι εσύ, Γιάννη»
«Αν πρόκειται να μου κάνετε φιλοσοφικές αναλύσεις και λογοτεχνικές αναζητήσεις, δε σκαμπάζω εγώ από τέτοια…»
Ο άγνωστος έβγαλε από το σακάκι του την ταυτότητά του και την έδειξε στον Γιάννη. Μα… ήταν η δική του ταυτότητα. Όλα τα στοιχεία ήταν ίδια! Η ημερομηνία γέννησης, τα χαρακτηριστικά, το αστυνομικό τμήμα, τα ονόματα των γονέων… Τι πλάκα ήταν αυτή; Μήπως είχε κάποιον δίδυμο αδελφό και του το είχαν κρύψει; Ο άγνωστος, σαν να διάβασε τις σκέψεις του, συνέχισε:
«Είμαι εσύ Γιάννη. Ο ίδιος. Ούτε δίδυμος αδελφός ούτε κάποιος άλλος συγγενής. Έρχομαι από μακριά, από κάποια άλλη διάσταση γιατί ήθελα να σε ρωτήσω κάτι.»
«Σε αυτή την άλλη διάσταση που είσαστε …που είμαι ήθελα να πω…έχω μπερδευτεί… θα πρέπει να περνάω καλά μάλλον».
«Περνάμε σίγουρα καλύτερα από αυτή τη θλιβερή εικόνα που αντικρίζω».
«Ναι, η αλήθεια είναι πως ξέφυγε λίγο η κατάσταση. Δεν τα μέτρησα σωστά τα πράγματα, λάθος επιλογές, φόβος, άγχος, μοναξιά…για αυτό και εγώ το έριξα στο ποτό. Το ποτό είναι…»
«Όχι δικαιολογίες, δεν ήρθα από τόσο μακριά για να ακούσω δικαιολογίες. Αρκετές έχω ακούσει σε κάθε σου ποτήρι, σε κάθε σου γουλιά. Πάντα κάτι φταίει και σε αναγκάζει να πιείς. Πάντα υπάρχει μία θλιβερή ιστορία για να δικαιολογεί την ενοχή σου. Έτσι δεν είναι Γιάννη;»
«Η ζωή μου ήταν θλιβερή, δεν είναι δικαιολογία»
«Η ζωή σου ήταν θλιβερή, σύμφωνοι. Από τότε όμως έχουν περάσει χρόνια… Έπεσες μία φορά και δεν προσπάθησες να σηκωθείς ποτέ. Βρήκες την εύκολη λύση, το αλκοόλ. Κάθε βράδυ, κάθε μέρα, μπουκάλια με αλκοόλ. Ότι χρήματα πέρασαν από τα χεριά σου τα επένδυσες στο ποτό. Ήρθα λοιπόν από μακριά να σε ρωτήσω…»
«Να με ρωτήσεις…»
«Δεν αναρωτήθηκες ποτέ πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς αλκοόλ;»
«Μια και δυο; Πολλές φορές…»
«Δεν προσπάθησες όμως Γιάννη ούτε μία φορά… ούτε μία φορά να ξεκόψεις.»
«Ίσως φοβάμαι να αντικρίσω τον κόσμο…»
«Σκοπός δεν είναι να αντικρίσεις τον κόσμο, αλλά τον Γιάννη. Πριν πεθάνεις να μάθεις ποιος είναι ο αληθινός Γιάννης και ποιες οι πραγματικές δυνατότητές του. Γιατί δεν είσαι αυτό, αυτό το χάλι βουτηγμένο στο ποτό. Κανένας δεν είναι. Μόνοι μας επιλέγουμε ποιοι θα είμαστε, κανένας δε μας το επιβάλει. Εσύ άφησες το αλκοόλ να σε ελέγχει. Του έδωσες πολύ μεγάλη δύναμη και ήρθε η ώρα να του την κόψεις για πάντα»
«Δεν είναι αργά τώρα;»
«…Γιάννη δε μπορώ να καθίσω άλλο, πρέπει να φύγω, με καλούν από μακριά. Αναρωτήσου μόνο αυτό, όταν θα κλείσεις τα μάτια σου – γιατί η ζωή είναι ένα πολύ μικρό πέρασμα – αναρωτήσου ποια θα είναι η τελευταία σκέψη που θέλεις να πάρεις μαζί σου: «Ήθελα μόνο να πίνω» ή «Προσπάθησα».
* Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Copyright © 2018-2019 by Umano.gr All rights reserved
Σχετικά άρθρα:
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο
Ιστορίες μυστηρίου και ανεξήγητων φαινομένων – Β΄ Μέρος
Προκαταλήψεις που συνεχίζουν να υπάρχουν εν όψει 2020
Φοβίες και η σωστή αντιμετώπισή τους
Comments are closed.