Ιστορίες μυστηρίου και ανεξήγητων φαινομένων – Β΄ Μέρος

Ιστορίες μυστηρίου και ανεξήγητων φαινομένων που το μεταφυσικό κυριαρχεί και η λογική αντιμάχεται για να βρει τη λύση. Β΄  Μέρος

Από την Νικολέτα Πρεβενά

«Τι υπάρχει μετά το θάνατο;», μία ερώτηση που απασχολεί τους περισσότερους από εμάς. Μία ερώτηση για την οποία όλοι θα μάθουμε κάποτε την απάντηση, αλλά σίγουρα όχι τη στιγμή που τη ζητάμε. Αυτό το βασικό ερώτημα προσπαθήσαμε να ξεδιαλύνουμε με μία παρέα φίλων, αφηγούμενοι ιστορίες μυστηρίου και ανεξήγητων φαινομένων που δε μπορούμε να αναλύσουμε με την απλή λογική.

Το αφιέρωμά μας χωρίζεται σε δύο μέρη, συνεχίζουμε με το δεύτερο. Διαβάστε το πρώτο εδώ.

Ιστορίες μυστηρίου και ανεξήγητων φαινομένων

«Είδα το νονό μου που είχε πεθάνει», Ανδρέας Π.

«Με τον νονό μου είχαμε πάντα μία ιδιαίτερη σχέση. Θα τολμούσα να πω πως για κάποιο μεγάλο και σημαντικό διάστημα της ζωής μου έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, περισσότερο και από τους γονείς μου. Δυστυχώς, έφυγε από τη ζωή σε αρκετά νεαρή ηλικία – ήταν μόλις πενήντα τριών χρόνων – από καρκίνο. Η τελευταία μας συνάντηση ήταν στο νοσοκομείο όπου με δυσκολία μου ψέλλισε δυο λόγια.

Ήμουν σχεδόν δεκαέξι, σε μία αρκετά δύσκολη ηλικία. Θυμάμαι είχαμε πάει διακοπές στα Ιωάννινα με τους γονείς μου και συνεχώς διαμαρτυρόμουν καθώς δεν ήμουν σύμφωνος με το ταξίδι. Ένα βράδυ ενώ τρώγαμε σε μία ταβέρνα, μύρισα έντονα το «άρωμα» του νονού μου. Ήταν μία πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά λόγω μιας αλοιφής που έβαζε και πάντα όσο ζούσε καταλάβαινα τον ερχομό του από αυτήν.

Κοίταξα γύρω μου να δω από πού προέρχεται αυτή η μυρωδιά και τότε είδα τον νονό μου.

Δε είχε περάσει καλά-καλά ένας χρόνος που είχε πεθάνει και καθόταν σε ένα τραπέζι κοντά μου και μου χαμογελούσε. Ξέρω τώρα πως θα μου πουν όλοι πως ήταν η φαντασία μου ή η ανάγκη μου να τον δω. Για εμένα όμως, που έζησα τη στιγμή, ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Ήταν εκεί ολοζώντανος, τον μύρισα, μου χαμογέλασε.

Γύρισα ασυναίσθητα στη μητέρα μου και της είπα «Μαμά, ο νονός». Μόλις κοίταξε η μητέρα μου, εκείνος είχε χαθεί. Από τότε δεν τον ξαναείδα, αν και για να είμαι ειλικρινής ήλπιζα για ακόμα μία τέτοια στιγμή…

Ακόμα αναρωτιέμαι, πώς είδα τον νονό μου ενώ είχε πεθάνει;»

«Είδα σε όνειρο το τροχαίο του φίλου μου», Αγγελική Κ.

«Δεν πιστεύω καθόλου σε ιστορίες μυστηρίου και ανεξήγητων φαινομένων. Θα έλεγα πως συνήθως «κοροϊδεύω» τέτοιες αφηγήσεις. Μία και μοναδική φορά, όμως, έχει συμβεί ένα ανεξήγητο περιστατικό στη ζωή μου. Η δική μου ιστορία αφορά ένα όνειρο.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχα δει στον ύπνο μου να σηκώνομαι από το κρεβάτι και να κατευθύνομαι προς το σαλόνι μου. Εκεί με περίμενε ένας ηλικιωμένος άντρας, χωρίς μαλλιά, με ένα έντονο λευκό φως γύρω του. Τον ρώτησα «Ποιος είσαι;» και μου απάντησε «Ο Άγιος Πέτρος». Τον ρώτησα πιο φοβισμένα «…και τι θέλεις;» για να μου απαντήσει «Ήρθα να σου πω πως απόψε θα πεθάνουν τρία άτομα που αγαπάς.» Το πρώτο όνομα που είπε δεν το θυμάμαι, το δεύτερο όμως ήταν ο Γιάννης. Επειδή γνώριζα πολλούς Γιάννηδες – όπως και όλη η Ελλάδα – τον ρώτησα για έναν συγκεκριμένο που αγαπούσα πολύ και αγαπάω ακόμα. Όταν μου επιβεβαίωσε πως ήταν αυτός, ρώτησα από τι θα πεθάνει και μου απάντησε από τροχαίο. Δε φτάσαμε ποτέ στο τρίτο όνομα γιατί από την ταραχή μου ξύπνησα.

Ήθελα να ουρλιάξω από αγωνία και φόβο. Η ώρα ήταν περασμένες τρεις και δε θα ήταν σωστό να ενοχλήσω το φίλο μου στα τηλέφωνα για ένα όνειρο.

Η επόμενη μέρα ήταν Παρασκευή. Ξύπνησα νωρίς το πρωί και τηλεφώνησα στον Γιάννη. Με διαβεβαίωσε πως είναι καλά και πως θα προσέχει με τη μηχανή. Του τηλεφωνούσα συνέχεια σχεδόν κάθε μία ώρα! Πέρασε η Παρασκευή και ήμουν ήσυχη πια πως ήταν ένα απλό όνειρο.

Μέχρι που ήρθε η Τρίτη και με ειδοποίησαν πως ο Γιάννης έπαθε τροχαίο με τη μηχανή. Όταν ακούς για τροχαίο και έχεις δει το συγκεκριμένο όνειρο, δε σου μένει και πολύ ψυχραιμία. Ο Γιάννης ήταν ζωντανός, αν και σφάδαζε από τους πόνους καθώς χτύπησε άσχημα σε κάποια σημεία.

Πώς γίνεται να ονειρεύτηκα ένα τροχαίο πριν συμβεί;»

 «Το σπίτι μου ήταν στοιχειωμένο», Μαριάννα Στ.

«Η ιστορία μου συνέβη πριν δέκα χρόνια περίπου. Είχα μόλις μετακομίσει σε ένα καινούργιο μικρό σπίτι στα Πετράλωνα. Το ενοίκιο ήταν οικονομικό και το σπίτι όμορφα διαμορφωμένο. Αισθανόμουν πραγματικά τυχερή που το βρήκα. Οι πρώτοι μήνες κυλούσαν αρμονικά.

Ένα βράδυ όπως καθόμουν και έβλεπα τηλεόραση, άκουσα βρύση να τρέχει. Σηκώθηκα να δω τι γίνεται και βρήκα τη βρύση της κουζίνας να τρέχει. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως την ξέχασα ανοιχτή. Την έκλεισα και συνέχισα τη βραδιά μου. Η βρύση ξανά άνοιξε. Τότε σκέφτηκα πως ίσως είχε κάποια βλάβη, για αυτό την έκλεισα πιο σφιχτά. Δεν άνοιξε ξανά.

Τα επόμενα βράδια – μετά τη βρύση – άρχισαν μία σειρά από περίεργα φαινόμενα, πάντα τη νύχτα. Για αρχή, άρχισα να βλέπω κινούμενες σκιές στους τοίχους που δεν ήταν από κάποιο αντικείμενο. Δε μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς με τι έμοιαζαν, όμως θα μπορούσαν να μοιάζουν και με άνθρωπο. Τα φώτα άνοιγαν μόνα τους ενώ περίεργοι θόρυβοι άρχισαν να ακούγονται στο σπίτι.

Φώναξα υδραυλικό και ηλεκτρολόγο να ελέγξουν τη βρύση και τα φώτα αντίστοιχα. Η απάντηση η ίδια, όλα μια χαρά.

Δεν το κρύβω πως είχα αρχίσει να ταράζομαι και να φοβάμαι. Τα βράδια δυσκολευόμουν να κοιμηθώ και είχα το νου μου σε τι καινούργιο θα συμβεί. Ώσπου ένα βράδυ άνοιξε το ράδιο και άρχισε να παίζει στη διαπασών. Με έπιασε τέτοιο τρέμουλο που δε μπορούσα να συνέλθω. Ήμουν σίγουρη πως κάτι υπήρχε σε εκείνο το σπίτι.

Δε χωρούσε άλλη αναβολή, έπρεπε να μετακομίσω. Βρήκα μέσα σε ένα μήνα ένα σπίτι πιο ακριβό και λιγότερο βολικό. Πρέπει να σας πω πως όλα τα σημάδια που προανέφερα σταμάτησαν.

Τι ήταν αυτά τα περίεργα φαινόμενα που συνέβαιναν σε εκείνο το σπίτι;»

«Η ώρα του τηλεφώνου ήταν και η ώρα θανάτου», Μαρίζα Τ.

«Η δική μου ιστορία είναι βγαλμένη μέσα από ταινία και σε όσους την έχω αφηγηθεί δε με έχει πιστέψει σχεδόν κανένας. Και όμως συνέβη, ήταν πραγματικότητα και, ευτυχώς για εμένα, έχω στοιχεία που μου θυμίζουν την ύπαρξή της αλλιώς πραγματικά θα πίστευα πως έχω τρελαθεί.

Πριν από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, κάθε βράδυ χτυπούσε το τηλέφωνό μου στις 02.40 ακριβώς. Τα πρώτα βράδια είχα τρομάξει καθώς πίστευα πως κάτι σοβαρό θα είχε συμβεί, όμως τίποτα. Δεν απαντούσε κάποιος στο τηλεφώνημα και μονίμως άκουγα έναν ήχο σαν να είχε κάποιος μόλις κλείσει το τηλέφωνο. Νευρίασα και πίστεψα πως κάποιος μου κάνει φάρσες. Φυσικά, υπήρχε απόκρυψη και δε μπορούσα να γνωρίζω ποιος έκανε τα τηλεφωνήματα.  

Η κατάσταση με τα τηλεφωνήματα συνεχιζόταν για δύο εβδομάδες περίπου, πάντα την ίδια ώρα – στις 02.40.

Αποφάσισα να απευθυνθώ στην εταιρεία τηλεφωνίας και να διαμαρτυρηθώ. Μου απάντησαν πως θα το κοιτάξουν μα η διαδικασία θα ήταν χρονοβόρα, θα έπρεπε να παρέμβει και εισαγγελέας… οπότε δεν το συνέχισα. Τα τηλεφωνήματα όμως συνεχίζονταν και πάντα την ίδια ώρα, 02.40.

Ένα βράδυ άκουσα ουρλιαχτά από τον κάτω όροφο της πολυκατοικίας. Βγήκαμε όλοι πανικόβλητοι στις πόρτες να δούμε τι συμβαίνει και ακούσαμε τη γειτόνισσα να φωνάζει πως ο άντρας της έπαθε καρδιακή προσβολή. Ήρθε το ΕΚΑΒ και τον πήρε. Η ώρα θανάτου διαπιστώθηκε στις 02.40. Τα τηλεφωνήματα από εκείνο το βράδυ και έπειτα σταμάτησαν. Τώρα αυτό είναι δυνατόν να είναι τυχαίο;

Πώς γίνεται τα τηλέφωνα να συνέπεσαν με την ώρα θανάτου και να σταμάτησαν;»

«Ο φίλος του γιου ήταν ίδιος ο νεκρός αδελφός μου», Δημοσθένης Α.

«Ο αδελφός μου πέθανε όταν ήταν δέκα χρόνων. Τον χάσαμε από μία ανίατη ασθένεια, δεν υπάρχει λόγος να μπω σε λεπτομέρειες. Είχαμε τρία χρόνια διαφορά και ομολογώ πως ήμασταν δεμένα αδέλφια. Έχω ξεχάσει τις περισσότερες αναμνήσεις μαζί του, πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά μου έχουν μείνει οι φωτογραφίες του.

Μία μέρα γύρισα από τη δουλειά και στο δωμάτιό του ο γιος μου έπαιζε με ένα φίλο του. Μπήκα να τους χαιρετίσω και έμεινα στήλη άλατος! Ο φίλος του ήταν ίδιος ο αδελφός μου. Όταν λέω ίδιος, το εννοώ. Δεν έμοιαζαν, ούτε είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, ήταν ίδιοι.

Το πιο τραγικό, όταν μου μίλησε ο πιτσιρικάς άκουσα πως είχαν και την ίδια χροιά στη φωνή. Με έπιασαν τα κλάματα και βγήκα από το δωμάτιο.

Εξήγησα στη γυναίκα μου τι είχε συμβεί και μου είπε ότι υπερβάλω. Ανέτρεξα στις φωτογραφίες του αδελφού μου και εκείνη, προς μεγάλη της έκπληξη, συνειδητοποίησε πως είχα δίκιο. Τα παιδιά ήταν σαν δίδυμα. Είχε ακόμα και τη χαρακτηριστική ελιά κάτω από το πηγούνι.

Προσπάθησα να το δω λογικά και σκέφτηκα πως εντάξει, συμβαίνουν αυτά. Η χροιά της φωνής όμως; Συμβαίνει κι αυτό; Τον άκουγα να μιλάει και να γελάει και ήταν σαν να άκουγα τον αδελφό μου.

Δε γνωρίζω τι συμβαίνει… αν αυτό το παιδί είναι μετεμψύχωση του αδελφού μου ή αν πρόκειται απλά για μία σύμπτωση… Αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως προσπάθησα με μεγάλη δυσκολία να το αφήσω πίσω μου και να αποδεχτώ πως είναι ένας από τους φίλους του γιου μου. Άλλωστε, δεν είχα και άλλη επιλογή.

Πώς γίνεται ένα αγοράκι να μοιάζει τόσο με το νεκρό αδελφό μου, χωρίς να είναι;»