Η Γεωργία Τσαγκαράκη, δε σταματά να τελειοποιείται .Ηθοποιός, σκηνοθέτης και εκπαιδευτικός, τελείωσε τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου με άριστα και έχει Masters Degree στην υποκριτική από το Arts Educational London Schools, όπου φοίτησε για ένα χρόνο με υποτροφία από το ίδρυμα Λίλιαν Βουδούρη.
Η Γεωργία Τσαγκαράκη με βαθιά γνώση του αντικειμένου της, δε σταματά ποτέ να ζητάει το κάτι παραπάνω, να εξελίσσεται και να τελειοποιείται. Σπούδασε Video Art και δημιουργική γραφή, έχει πάρει μαθήματα Butoh και Flamenco, τώρα εκπαιδεύεται στο Kung Fu και παίρνει μαθήματα κρουστών, πάντα δίπλα στους καλύτερους του είδους.
Συμμετέχει σε παραστάσεις του Εθνικού και του Ελεύθερου θεάτρου από το 1996, έχοντας συνεργαστεί με αναγνωρισμένους σκηνοθέτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει στο ενεργητικό της συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες με πιο πρόσφατη τη γερμανικής παραγωγής ταινία της Paramount pictures: Highway to Hellas και Her Job σε σκηνοθεσία Νίκου Labot. Σκηνοθετεί, γράφει θεατρικά έργα, προετοιμάζει υποψήφιους φοιτητές για εξετάσεις σε δραματικές σχολές και οργανώνει σεμινάρια με κεντρικό θέμα το ΧΟΡΟ στην αρχαία ελληνική τραγωδία.
Επιπλέον, διατηρεί μόνιμη συνεργασία με την One Year Lease Company που οργανώνει εκπαιδευτικό σχολείο για Αμερικανούς φοιτητές στο Πάπιγκο τα καλοκαίρια και έχει έδρα στην Νέα Υόρκη. Επίσης συνεργάζεται με το Αττικό σχολείο και το χώρο τέχνης και εκπαίδευσης Baumstrasse και «Το κτήμα». Εκεί οργανώνει ετήσια εργαστήρια θεάτρου για ερασιτέχνες και φοιτητές δραματικών σχολών. Τελευταίο της ταξίδι ήταν στην Χιλή, όπου δίδαξε και σκηνοθέτησε μια διασκευή των Βακχών μαζί με τη θεατρική ομάδα του κέντρου MB2. Σύντομα θα απολαύσουμε δείγμα της δουλειάς της, μέσα από την παράσταση Lemon την οποία σκηνοθετεί και ανεβαίνει 8 & 9 Ιουνίου στο Επί Κολωνώ, ένα έργο βασισμένο στον ποιητικό μονόλογο «Χιλιαεννιακόσια» του Alessandro Baricco.
Umano: Καταπιάνεστε με πάρα πολλά πράγματα: υποκριτική, γράψιμο, σκηνοθεσία, διδασκαλία, χορό, τώρα και με τις πολεμικές τέχνες. Ποιο σας εκφράζει περισσότερο, θεωρείται πως το ένα συμπληρώνει το άλλο;
Όλα όσα κάνω σχετίζονται με το σώμα και το πνεύμα. Είμαι ανήσυχη. Αγαπώ την εξερεύνηση, δεν επαναπαύομαι. Ζώντας μέσα στο θέατρο, μια κατ’ εξοχήν συνθετική τέχνη, ανοίγονται δρόμοι και αναπτύσσονται ανάγκες. Πρέπει να τις ικανοποιήσεις και να αναπτύξεις δεξιότητες που θα σε οδηγήσουν στην πραγμάτωσή των.
Umano: Αν έπρεπε να επιλέξετε ένα από όλα αυτά, ποιο θα ήταν;
Το θέατρο είναι ένα πλανήτης με πολλές χώρες. Επιλέγω αυτόν τον πλανήτη.
Umano: Ποια από τις μέχρι τώρα δουλειές σας ξεχωρίζετε;
Στα πρώτα χρόνια της πορείας μου, συνεργάστηκα με σπουδαίους δασκάλους που με μυήσανε στο ήθος του θεάτρου. Μια από αυτούς ήτανε η Λυδία Κονιόρδου. Ξεχωρίζω τα χρόνια μύησης στο χορό της αρχαίας τραγωδίας μαζί της.
Τα τελευταία χρόνια κάνω πιο προσωπικές δουλειές, αγαπώ κάθε συνάντηση που επιτυγχάνεται. Δουλεύω με διαφορετικές ομάδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και ο μόνος στόχος είναι η δημιουργία κώδικα επικοινωνίας. Το Νήμα που ενώνει τα μέλη της εκάστοτε ομάδας, το έργο πάνω στο οποίο δουλεύουμε, το πλαίσιο που μας υποστηρίζει, ο χώρος, ο χρόνος, η στιγμή.
Umano: Η συνεργασία που σας έμεινε αξέχαστη;
Ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου κρατάει η συνεργασία με τους Sine Qua Non, το Σωτήρη Χατζάκη και τη Μάρθα Φριτζήλα στη «Νύχτα του τράγου». Μια παράσταση που πραγματοποιήθηκε το 2002 και 2003 στο θέατρο Πολιτεία. Ήταν μια επική συνάντηση που μου χάρισε τη θεατρική μου οικογένεια και με μπόλιασε με προσλαμβάνουσες που έκτοτε απολαμβάνω.
Umano: Ποια είναι η άποψή σας για τα νέα ταλέντα στην Ελλάδα; Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με τον καλλιτεχνικό χώρο;
Τα νέα παιδιά είναι δυνατά πλάσματα με κοινωνικές αναζητήσεις και γερά κορμιά. Η μόνη συμβουλή μου είναι να κάνεις θέατρο επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Να είναι Ανάγκη, όχι διακόσμηση.
Umano: Στις 8 & 9 Ιουνίου, στα πλαίσια του Off Off Festival, θα παρακολουθήσουμε στο Επί Κολωνώ την παράσταση Lemon, στην οποία έχετε κάνει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Το Λέμον είναι η ιστορία ενός μωρού, που εγκαταλείφθηκε από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μια κούτα, πάνω στο πιάνο της αίθουσας χορού του ατμόπλοιου Βιρτζίνιαν. Η χρονολογία ήταν 1900. Ένας από τους ναύτες τον ανέλαβε και μαζί με το πλήρωμα τον αναθρέψανε με αγάπη. Το όνομα αυτού: Τι Ντι Λέμον Χιλλιαενιακόσια.
Το παιδάκι από νωρίς, άρχισε να παίζει πιάνο και εξελίχθηκε σε θρυλικό πιανίστα. Δεν κατέβηκε ποτέ από το πλοίο ακόμα κι όταν είχε μεγαλώσει. Η εκδοχή μιας άλλης ζωής με περισσότερες ευκαιρίες και επιλογές φάνταζε ελκυστική. Επέλεξε συνειδητά να αναπτύξει την απεραντοσύνη της ύπαρξης του μέσα από το περιορισμένο κλαβιέ του πιάνου του, απολαμβάνοντας την ατελείωτη μουσική που κουβαλούσε η ψυχή του.
Το πρωτότυπο έργο του Alessandro Baricco Novecento είναι γραμμένο σε μορφή μονολόγου. Βασικός αφηγητής ο φίλος του Xιλιαενιακόσια, Τιμ Τούνυ. Ένας τρομπετίστας που βρέθηκε στο πλοίο λίγα χρόνια πριν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η διασκευή έχει επικεντρωθεί στο διάλογο ανάμεσα στους δύο φίλους με έμφαση στην αφηγηματική φόρμα.
Το σκηνικό μας, ένα μαγικό πιάνο με ουρά που κρύβει μέσα του όλα τα αντικείμενα της παράστασης, λειτουργεί τόσο περιγραφικά, μεταφέροντας την ατμόσφαιρα της εποχής, όσο και συμβολικά δημιουργώντας την ψυχική πλατφόρμα του ήρωα. Η αφήγηση της ιστορίας πραγματοποιείται από ένα ντουέτο ηθοποιών: τον Μελαχρινό Βελέντζα που υποδύεται τον Χιλιαεννιακόσια και τον Γιώργο Δρίβα ο οποίος υποδύεται τον μοναδικό του φίλο και τρομπετίστα Τιμ Τούνυ.
Umano: Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Το καλοκαίρι θα περιοδεύσουμε με το Lemon. Πρόκειται για μία site-specific παράσταση που μετά το Επί Κολωνώ θα παρουσιαστεί σε μη συμβατικούς θεατρικούς χώρους όπως το Ferry-Boat Παντόφλα στην Αντίπαρο (24 Ιουνίου). Στο τέλος Ιουνίου ανεβαίνει μια ακόμα σκηνοθεσία μου σ’ έναν εναλλακτικό χώρο στο Χαλάνδρι, σ΄ ένα αγρόκτημα μιας παλιάς κατοικίας. Το έργο ονομάζεται Νυχτερινό κέντρο Τα Χρυσάνθεμα και είναι στηριγμένο σε αποσπάσματα έργων της Γλυκερίας Μπασδέκη και του Άκη Δήμου.
Από τον Σεπτέμβρη συνεχίζω τo εργαστήριo της Σπείρας στο Baumstrasse, στο οποίο δουλεύουμε το έργο Μαίρη END Τζον σε κείμενο της Αγγελίτας Τσούγκου και δικό μου. Μια σύγχρονη τραγωδία που στηρίζεται στο μύθο της Κλυταιμνήστρας και διαπραγματεύεται το ευαίσθητο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας. Τον χειμώνα στα σχέδια είναι η Χιλή και η Αμερική. Διδασκαλίες και σκηνοθεσίες. Ωραία πράγματα.
Σχετικά άρθρα:
https://umano.gr/eva-tsourou-i-performer-enaeria-akrovatis-xorografos-kai-daskala/
https://umano.gr/anneta-kortsaridou-ston-kyklo-tis-melpomenis/
https://umano.gr/dimitris-ntaoulis-den-einai-to-paidi-thavma-alla-enas-axiologos-kallitexnis/
https://umano.gr/papakonstantinou-tsouris-ena-kallitexniko-zevgari/
Comments are closed.