Ζω σε μία χώρα που όλο περίεργα συμβαίνουν

Ζω σε μία χώρα που όλο περίεργα συμβαίνουν, η λογική όλο και απομακρύνεται από την πραγματικότητα.

Από την Νικολέτα Πρεβενά

Μεγάλωσα. Τώρα γνωρίζω τη θλιβερή πραγματικότητα και ατενίζω το μέλλον με μία απαισιοδοξία. Αν όμως ήμουν ακόμα παιδί, τι θα σκεφτόμουν με όλα όσα συμβαίνουν, κυρίως τα τελευταία χρόνια; Ας υποθέσουμε λοιπόν, πως τα παρακάτω τα γράφει ένας πιτσιρίκος ή μία πιτσιρίκα δέκα με δώδεκα χρόνων.

Ζω σε μία χώρα που όλο περίεργα συμβαίνουν

Ζω σε μία χώρα που… όταν μεγαλώσω, όσα πτυχία και αν πάρω, όσο σκληρά και αν εργαστώ, δε θα έχω καλές οικονομικές απολαβές. Εκτός και αν έχω «μπάρμπα» να με διορίσει στο δημόσιο.

Ζω σε μία χώρα που… ένας φερόμενος ως παιδεραστής, με βαριές κατηγορίες στην πλάτη του, γίνεται διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Μα καλά, κανείς δε βρέθηκε για να ελέγξει το παρελθόν του;

Ζω σε μία χώρα που… τραγουδιστής τριτοκλασάτης κατηγορίας με μια-δυο επιτυχίες, έχει στο σπίτι του πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων. Μα πώς;

Ζω σε μία χώρα που… τραγουδιστής τριτοκλασάτης κατηγορίας με δυο-τρεις επιτυχίες τη δεκαετία του ‘90, έχει βίλα στην Κηφισιά. Είναι δυνατόν;

Ζω σε μία χώρα που… ένας παρουσιαστής πεμπτοκλασάτης κατηγορίας φυλάσσεται, για άγνωστο λόγο, με πάνω από δέκα αστυνομικούς που πληρώνουν οι γονείς μου. Πόσο παράλογο!

Ζω σε μία χώρα που… εν μέσω πανδημίας, αντί να ενισχυθούν τα δημόσια νοσοκομεία και να δοθούν περισσότερα χρήματα, ενισχύθηκαν οι αστυνομικές δυνάμεις.

Ζω σε μία χώρα που… εν μέσω πανδημίας, μου έκλεισαν το σχολείο και έχασα την επαφή με τους φίλους μου. Με έβαλαν πίσω από μία οθόνη υπολογιστή και με εγκλώβισαν σε τέσσερις τοίχους.

Ζω σε μία χώρα που… από την εποχή του παππού μου, οι κυβερνήσεις και οι τακτικές τους δεν αλλάζουν παρά μόνο ως πρόσωπα. Τελικά, μάλλον θα ισχύει το ρητό “η ιστορία δεν αλλάζει παρά μόνο τα πρόσωπα”.

Ζω σε μία χώρα που… άκουσα στις ειδήσεις πως μία νεαρή μητέρα δολοφονήθηκε στη Μακρυνίτσα μαζί με τον αδελφό της, από τον πρώην σύζυγό της, αφού είχε ζητήσει επανειλημμένα προστασία από τις αρχές.

Ζω σε μία χώρα που… όλοι λένε ψέματα και είναι ευθυνόφοβοι. Στο λάθος κοιτάζει να καλύψει ο ένας τον άλλο, φτάνοντας σε σημείο μεγάλα λάθη να έχουν χωθεί κάτω από το χαλί.

Ζω σε μία χώρα που… συνέχεια μου μαθαίνουν και μου μιλάνε για την παλαιότερη ιστορία και ξεχνούν την νεότερη.

Ζω σε μία χώρα που… αφήνει παιδιά σε καταυλισμούς να πεθαίνουν από το κρύο ή την υπερβολική ζέστη. Την ίδια στιγμή το «παίζει» προοδευτική & εκσυγχρονισμένη.

Ζω σε μία χώρα που… το διαίρει και βασίλευε καλά κρατεί. Και φοβάμαι πως δε θα αλλάξει.

Ζω σε μία χώρα που… τρέφει και μεγαλώνει τη βία με χίλιους δύο τρόπους και μετά -και καλά- την καταδικάζει.

Ζω σε μία χώρα που… όταν μεγαλώσω, αναρωτιέμαι… τι θα ζητάει από εμένα με τον τρόπο που εκείνη με μεγαλώνει;