Τα καρύδια, μία ιστορία του Χόρχε Μπουκάι για τη δικαιοσύνη στη ζωή. Μία ιστορία για τη φύση, τη ζωή και την καθημερινότητα, όπου δεν υπάρχει μία αντικειμενική δικαιοσύνη.
Από την Νικολέτα Πρεβενά
|
Το παιδί και το ζωγραφισμένο λιοντάρι – Μία ιστορία για το πεπρωμένο |
Σε κάποιες ερωτήσεις των παιδιών ψάχνουμε τις κατάλληλες απαντήσεις οι οποίες, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πάντα. Οι ερωτήσεις της ανιψιάς μου «Θεία, γιατί εγώ να έχω πολλά παιχνίδια και κάποια άλλα παιδιά να μην έχουν; Γιατί εγώ να έχω πολύ φαγητό και κάποια άλλα δεν έχουν καθόλου; Είναι κακά παιδιά;», με φέρνουν πραγματικά σε δύσκολη θέση. Τι θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος σε αυτές τις απορίες ενός παιδιού;
Θυμήθηκα την ιστορία Τα καρύδια του Χόρχε Μπουκάι. Μία ιστορία που διαπραγματεύεται το πόσο άδικη μπορεί να είναι η ζωή, η φύση και, κατά συνέπεια, η καθημερινή μας πραγματικότητα.
Τα καρύδια, μία ιστορία του Χόρχε Μπουκάι για τη δικαιοσύνη
| Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας. |
«Σε ένα μικρό χωριό ένας μαθητής γυρίζοντας από το σχολείο παρατήρησε στο δρόμο μία όμορφη καρυδιά. Η καρυδιά είχε πολλά καρύδια και ο μικρός τα λιγουρεύτηκε. Προσπάθησε να κόψει μερικά αλλά ήταν ψηλά και δεν έφτανε. Αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθεια δύο συμμαθητών του.
Τα τρία παιδιά συμφώνησαν ο ένας να σκύψει για να κάνει το πάτημα στον δεύτερο, τον πιο μικρόσωμο, ώστε να κόψει τα καρύδια. Ο τρίτος θα φυλάει τσίλιες στο δρόμο μην τυχόν τους κάνει παρατήρηση κάποιος περαστικός.
Μάζεψαν αρκετά καρύδια και ήρθε η ώρα της μοιρασιάς. Τα καρύδια ήταν δεκαεπτά στο σύνολο και αμέσως ξεκίνησαν οι διαφωνίες για το πώς θα τα μοιράσουν.
Ποιο από τα παιδιά θα έπαιρνε τα δύο καρύδια που περίσσευαν;
«Εγώ βρήκα την καρυδιά και κράταγα τσίλιες…» φώναζε το ένα.
«Εγώ σκαρφάλωσα και τα έκοψα όμως…» φώναζε το άλλο.
«Δε θα είχατε όμως καρύδια αν δεν στηριζόσασταν στην πλάτη μου…» φώναζε και το τρίτο.
Αφού δε μπορούσαν να καταλήξουν σε μια συμφωνία, αποφάσισαν να απευθυνθούν στον σοφό του χωριού. Βρήκαν τον σοφό παππού και του εξήγησαν τι είχε συμβεί.
«…Και τι θέλετε, να σας μοιράσω εγώ τα καρύδια;»
«Ναι» απάντησαν εκείνα.
«Να σας τα μοιράσω κανονικά ή όπως μου αρέσει;»
«Κανονικά» αποφάσισαν ομόφωνα και τα τρία.
Ο γέρος ξεκίνησε τη μοιρασιά. Έδωσε στο παιδί που έκανε το στήριγμα έντεκα, σε αυτό που τα έκοψε τέσσερα, ενώ στο παιδί που βρήκε την καρυδιά και κράταγε τσίλιες έδωσε τα δύο. Τα παιδιά θύμωσαν με τη μοιρασιά του και άρχισαν να φωνάζουν. Τότε ο σοφός γέρος απάντησε:
«Γιατί διαμαρτύρεστε; Σας ρώτησα πώς θέλετε να σας τα μοιράσω και μου απαντήσατε “κανονικά”. Αν επιλέγατε να τα μοιράσω όπως μου αρέσει θα έδινα από πέντε στον καθένα και θα σπάζαμε τα δύο που περισσεύουν να τα φάμε εδώ όλοι μαζί.
Μου ζητήσατε όμως να κάνω κανονική μοιρασιά. Ε λοιπόν, έτσι είναι η ζωή: σε κάποιους δίνει τα πολλά, σε κάποιους λίγα και σε άλλους σχεδόν τίποτα».
* Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «20 ΒΗΜΑΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ», εκδόσεις Opera
Comments are closed.