Η διαφορετική ιστορία της Λερναίας Ύδρας – Μία ιστορία για παιδιά

Η διαφορετική ιστορία της Λερναίας Ύδρας. Με αφορμή τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ, μία ιστορία για παιδιά.

Από την Νικολέτα Πρεβενά

Με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από τέσσερις αστυνομικούς στις Η.Π.Α. τα παιδιά, όπως είναι λογικό, έχουν πολλές και έξυπνες ερωτήσεις για τις οποίες, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πάντα οι κατάλληλες απαντήσεις.

Όταν η πεντάχρονη ανιψιά μου με ρώτησε «Να σου πω μία ιστορία για την Λερναία Ύδρα;», αμέσως έγνεψα θετικά. Όταν ξεκίνησε να αφηγείται, περίμενα πως θα ακούσω τη γνωστή ιστορία για τη Λερναία Ύδρα και τον Ηρακλή. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως άκουσα μία τελείως διαφορετική ιστορία, με ένα υπέροχο διδακτικό μήνυμα. Όταν τη ρώτησα «Ποιος σου έμαθε αυτήν την ιστορία;», η μικρή απάντησε «Η δασκάλα μας, για τον κύριο που σκότωσαν στην Αμερική» (σ.σ. τον Φλόιντ εννούσε).

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την διαφορετική ιστορία της Λερναίας Ύδρας και το υπέροχο διδακτικό μήνυμα που κρύβει.

 Η διαφορετική ιστορία της Λερναίας Ύδρας – Μία ιστορία για παιδιά

«Μία φορά και έναν καιρό, υπήρχε μία χώρα που την έλεγαν Αρμονία. Ήταν μία πλούσια χώρα άλλα όχι με την έννοια του χρήματος. Υπήρχαν πληθώρα όλα τα αγαθά της φύσης: Καρποί, δέντρα, φρούτα, ζώα, ποτάμια, λίμνες, καταρράκτες, πηγές, βουνά και πόσα άλλα… Η απαράμιλλη φυσική ομορφιά της Αρμονίας δε συγκρινόταν με καμιάς άλλης χώρας.

Εκεί όλοι οι κάτοικοι ζούσαν φιλικά και αγαπημένα. Ο ένας βοηθούσε τον άλλο και όλοι μαζί εργάζονταν για την παραγωγή των βασικών ειδών, δίχως ανωτερότητες και αξιώματα.

Στην Αρμονία όλοι οι άνθρωποι ήταν ίσοι.

Δεν υπήρχουν αρχηγοί, πολιτικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, ανώτερα στελέχη… Δεν υπήρχαν χρώματα, φυλές, θρησκείες, ιδεολογίες… κανείς δεν έβλεπε τον άλλο διαφορετικά. Το μίσος δεν είχε θέση σε αυτή την χώρα.

Κάποια στιγμή, ένας έμπορος από άλλη χώρα έφτασε στην Αρμονία. Στην αρχή θαύμασε την ομορφιά της χώρας και τη ζεστή, φιλική σχέση που είχαν οι κάτοικοι μεταξύ τους. Όταν όμως έφτασε η ώρα να πουλήσει την πραμάτεια του, κανείς δεν αγόρασε τίποτα από αυτόν. Εκείνος εξοργίστηκε και ρώτησε έναν κάτοικο:

-Μα γιατί δεν αγοράζει κανένας κάτι;

-Τι σημαίνει να αγοράσουμε; απάντησε ο κάτοικος

-Να μου δώσετε χρήματα να σας δώσω κάτι… Να, κοίτα αυτό το μεταξωτό ύφασμα για παράδειγμα.

-Τι είναι τα χρήματα;

-Ένα είδος για συναλλαγή, για την απόκτηση προϊόντων.

-Εμείς δεν το έχουμε ανάγκη αυτό. Τα έχουμε όλα χωρίς να χρειάζεται να έχουμε χρήματα. Αν θέλετε, ελάτε να σας τρατάρουμε κάτι…

Ο έμπορος εξοργίστηκε ακόμα περισσότερο και έφυγε φουρτουνιασμένος. Ποιοι ήταν αυτοί που δεν είχαν ανάγκη να αγοράσουν; Ποιοι ήταν αυτοί που έμπαιναν εμπόδιο στα κέρδη και τα πλούτη του;

Τότε του ήρθε ένα σατανικό σχέδιο! Θα κατέστρεφε την Αρμονία σπέρνοντας τη διχόνοια. Θα τους πήγαινε τη Λερναία Ύδρα.

Πράγματι, έστειλε στους κατοίκους τη Λερναία Ύδρα, ένα περίεργο τέρας σαν φίδι με πολλά κεφάλια. Η Λερναία Ύδρα ήταν ύπουλη. Στην αρχή ζητούσε τη βοήθεια των κατοίκων της Αρμονίας και εκείνοι πρόθυμοι την έδιναν. Της έδωσαν στέγη και φαγητό ενώ αμέσως την υπολόγισαν σα μία από αυτούς, χωρίς να τους απασχολεί η τρομακτική εμφάνισή της. Η Λερναία Ύδρα προσποιούνταν πως ήταν χαρούμενη, ευγνώμων και πρόθυμη να συμμετέχει σε όλες τις εργασίες και σε όλες τις γιορτές.

Το σχέδιο της Λερναίας Ύδρας ήταν να γίνει μία από αυτούς, για να τους καταστρέψει.

Οι ημέρες κυλούσαν αρμονικά. Μέχρι που ένα βράδυ, η Λερναία Ύδρα απελευθέρωσε όλο το δηλητήριο που έκρυβε μέσα της: το μίσος, τον ρατσισμό, την ανισότητα, την αδικία, το φόβο, τη βία, την αλαζονεία, τη φιλαργυρία, την εκμετάλλευση κ.ά. Η επόμενη μέρα βρήκε τους κατοίκους της Αρμονίας σε κακή κατάσταση. Τα γέλια σταμάτησαν και ο ήλιος σαν να χάθηκε. Παντού υπήρχε μια βαριά σκιά.

Άρχισαν οι πρώτοι καβγάδες, οι πρώτες ρατσιστικές διακρίσεις, η βία, η ζήλια και ο φόβος. Σταμάτησαν να ανταλλάσσουν δωρεάν τα αγαθά μεταξύ τους και τώρα ζητούσαν χρήματα. Μία παθιασμένη μανία να κερδίζουν όλο και περισσότερα τους κυρίεψε. Με τον καιρό άρχισαν να καταστρέφουν τη φύση, βάζοντας φωτιές στα δάση για να χτίσουν σπίτια, μόλυναν το νερό και σκότωναν για την πλάκα τους τα ζώα.

Μία ομάδα κατοίκων της Αρμονίας δεν επηρεάστηκε από όλα αυτά και προσπάθησε να συνετίσει τους υπόλοιπους. Κανείς δεν τους άκουγε! Οι περισσότεροι τους θεωρούσαν και γραφικούς. Εκείνοι όμως δεν το έβαζαν κάτω, συνεχίζοντας την προσπάθεια. Κατάλαβαν πως το κακό πήγαζε από τη Λερναία Ύδρα και προετοιμάστηκαν για να την πολεμήσουν.

Εκείνη, μόλις τους είδε, γέλασε ειρωνικά.

-Ανθρωπάκια είστε. Νομίζετε ότι μπορείτε να με εξοντώσετε; Ένα μυθικό πλάσμα σαν εμένα; τους είπε με κακία.

-Γιατί τα κάνεις όλα αυτά; ρώτησαν εκείνοι.

–Γιατί κάποιοι θέλουν να πλουτίσουν, να αποκτήσουν εξουσία και εσείς τους στέκεστε εμπόδιο. Εκείνοι με έβαλαν.

-Τι σε έβαλαν να κάνεις δηλαδή;

–Να σπείρω τη διχόνοια ανάμεσά σας, και το πέτυχα. Είναι πολύ εύκολο θύμα το ανθρώπινο είδος.

Η μικρή ομάδα των κατοίκων προσπάθησε να κατατροπώσει το τέρας αλλά εκείνο γινόταν όλο και πιο ισχυρό. Για κάθε κεφάλι που του έκοβαν, εκείνο έβγαζε δύο ακόμα. Προσπαθούσαν, προσπαθούσαν… Μα συνεχώς έχαναν τη μάχη. Πίστευαν πως ήταν αθάνατη και θα έχαναν τον πόλεμο οριστικά.

Μέχρι που κάποιο παιδί σκέφτηκε και φώναξε «πρέπει να κάψουμε την πληγή όταν κόβουμε τα κεφάλια της». Πράγματι, μετά από πολλές προσπάθειες, κατάφεραν να νικήσουν το θηρίο. Η Λερναία Ύδρα εξαφανίστηκε, μα η διχόνοια που είχε σπείρει ανάμεσα στους κατοίκους της Αρμονίας παρέμεινε. Θα έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια και να γίνουν πολλές προσπάθειες ώστε να καταφέρουν οι κάτοικοι να σώσουν τη φύση από την καταστροφή και τους εαυτούς τους από την κακία. Δεν ήταν αδύνατο, απλά ήθελε υπομονή, προσπάθεια και χρόνο. Άξιζε όμως τον κόπο να προσπαθήσουν!

Κεντρική φωτογραφία: Gustave Moreau