Οι δύο σκύλοι: Ένα ιαπωνικό παραμύθι

«Οι δύο σκύλοι», ένα ενδιαφέρον ιαπωνικό παραμύθι για το πως βλέπουμε τη ζωή αλλά και στη σχέση μας με τους άλλους.

Από την Νικολέτα Πρεβένα

Δε θα το κρύψω και δεν το έκρυψα ποτέ πως τρελαίνομαι για ιστορίες και παραμύθια. Αυτή τη φορά μου αφηγήθηκαν μία ιστορία, λέγοντάς μου πως πρόκειται για ιαπωνικό παραμύθι, που το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Η ιστορία αφορά έναν ναό και δύο σκύλους. Μοιάζει λίγο με τη θεωρία πως βλέπουμε το ποτήρι, αν το βλέπουμε μισογέματο ή αν το βλέπουμε μισοάδειο. Πάμε, λοιπόν, να τη δούμε.

«Οι δύο σκύλοι», ένα ιαπωνικό παραμύθι

«Μία φορά και έναν καιρό υπήρχε ένας ναός στην Ιαπωνία ο οποίος ήταν γεμάτος καθρέφτες. Φήμες είχαν ακουστεί πως όσα ζώα έμπαιναν σε αυτόν τον ναό είτε έβγαιναν και ήταν ιδιαίτερα εχθρικά είτε χαρούμενα. Υπήρχαν και κάποια που δεν έβγαιναν ποτέ.

Μία φορά έτυχε να περνάει τυχαία από τον ναό ένας σκύλος, ο Λου. Η όσφρηση του Λου τον οδήγησε στο εσωτερικό του ναού που ήταν γεμάτο από καθρέφτες. Ο καημένος τρόμαξε τόσο όταν συνειδητοποίησε πως ήταν περικυκλωμένος από χιλιάδες σκυλιά που ήταν εχθρικά, γρύλιζαν και γάβγιζαν δυνατά. Φαινόντουσαν όλα σα να θέλουν να του κάνουν κακό. Όσο γάβγιζε και γρύλιζε ο Λου άλλα τόσο και αυτά. Έγινε πολύ εχθρικός και προσπαθούσε να βρει την έξοδο του ναού. Όταν με μεγάλη ανακούφιση πια τη βρήκε, έφυγε τρέχοντας από όλα τα σκυλιά που ήθελαν να του κάνουν κακό. Ο καημένος δεν κατάλαβε ποτέ πως αυτός που γάβγιζε και γρύλιζε ήταν ο ίδιος και τα χιλιάδες σκυλιά ήταν το είδωλό του στον καθρέφτη.

Μετά από καιρό ένας άλλος σκύλος, ο Βον επισκέφτηκε τυχαία τον ίδιο ναό. Μπαίνοντας στην αίθουσα με τους καθρέφτες, αντίκρισε και αυτός χιλιάδες σκυλιά. Τρελαμένος από τη χαρά του για τους νέους φίλους που θα έκανε, ο Βον άρχισε να χοροπηδάει από χαρά και να κουνάει την ουρά του. Το ίδιο έκαναν και τα υπόλοιπα σκυλιά. Ω! Ήταν και εκείνα τόσο χαρούμενα για τη γνωριμία. Ο Βον έφυγε από τον ναό χαρούμενος και σκεφτόταν ότι θα ερχόταν συχνά για να συναντάει τους νέους του φίλους.»

Το δίδαγμα της ιστορίας είναι πως ο κόσμος μπορεί να είναι κακός, μπορεί να είναι καλός, μπορεί να είναι ουδέτερος… σημασία έχει πως τον βλέπουμε εμείς.