H Κατερίνα Γώγου υπήρξε μία μεγάλη ποιήτρια που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στην ελληνική λογοτεχνία. Με στίχους οργισμένους, επαναστατικούς, αντισυμβατικούς, μία οργισμένη ποίηση, με δύναμη και συναίσθημα.

Από την Αντιγόνη Στεφανίδου

Λόρκα: Η ιστορία ενός αδικοχαμένου ποιητή

Δύο Ζωές: Ένα ποίημα του Φερνάντο Πεσσόα

Το Κοράκι, του Έντγκαρ Άλλαν Πόε – Ένα από τα διασημότερα ποιήματα

Γνωρίσαμε την Κατερίνα Γώγου μέσα από τις παλιές ελληνικές ταινίες σαν ηθοποιό. Σε κάποιους άρεσε, σε άλλους πάλι όχι ενώ για άλλους ήταν αδιάφορη. Η Κατερίνα Γώγου όμως δεν υπήρξε ποτέ αδιάφορη ή μετριότητα με την ποίηση της. Η βαθιά πολιτική στάση της, η αναρχική της διάθεση, η περιθωριακή συνείδησή της και οι κοινωνικές ανησυχίες της διαπερνούν ολόκληρη την ποιητική της συλλογή. Για κάποιους ήταν η “οργισμένη ποιήτρια των Εξαρχείων”, η επαναστάτρια, η αντισυμβατική.

Η Κατερίνα Γώγου ήταν μία μεγάλη ποιήτρια, γεμάτη συναίσθημα.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940. Αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική, πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο, με το θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961. Ενώ έπαιξε σε πολλές ταινίες, η ίδια πρωταγωνίστησε σε τρεις. Στο ευρύ κοινό ήταν κυρίως γνωστή για τους δεύτερους ρόλους της αλλά και για τη συμμετοχή της σε πολλές θεατρικές παραστάσεις. 

Ασχολήθηκε με την ποίηση και το 1978 εκδίδει το βιβλίο της “Τρία κλικ αριστερά” από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο είναι και το εξής απόσπασμα που τη χαρακτηρίζει: “Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;”. Ακολούθησαν άλλα τέσσερα βιβλία της μέχρι και το 1990 ενώ τρία κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό της.

Η Κατερίνα Γώγου αυτοκτόνησε 3 Οκτωβρίου 1993, σε ηλικία 53 ετών. Από τότε το ποιητικό της έργο παραμένει ανεξίτηλο ιδίως για τις νεότερες γενιές. 

Μερικά από τα ποιήματα της Κατερίνας

Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας.
Άσπρη είναι ( Για την αποκατάσταση του μαύρου )

Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.

Δέντρο ήμουνα

Δέντρο ήμουνα κι έσπασα.
Μου σπάσαν όλα τα κλαδιά
γιατί εκεί τρέχανε τα ξεστρατισμένα παιδιά
να παίξουνε τους κρεμασμένους.
Μπορεί δίκαια…
Προκάλεσα με πάθος τη ζωή.
Ασέβησα δυο φορές γιατί τους ήξερα τους Νόμους.
άσκησα την όραση για μακριά
κι έχασα τα κοντινά μου.

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω “ποιητής”
μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν’ αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλιωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δε θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ…
Τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί…Ε;…Μίαν άλλη μέρα…

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω
ό,τι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας,
στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δε θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θα `ρθει η ώρα που θα τις γλείφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας “θαύμα, θαύμα”
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο
δε λιώνουν όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο
σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα έρθει η ώρα που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
“συνοδοιπόροι” κι “αποστάτες”
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δε θα πιάνει
ό,τι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το κόκκινο το δικό μας.

Θα `ρθεί καιρός

Θα ‘ρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα
άκου θά ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι καταπίεση μοναξιά τιμή κέρδος εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θά ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ’ όλα αυτά Μαρία.

Πηγές:el.wikipedia.org,stixoi.info

Comments are closed.