Η συγκλονιστική εξομολόγηση ενός ανώνυμου, άστεγου Νεκρού. Ο ηθοποιός Λευτέρης Καταχανάς γράφει τις τελευταίες σκέψεις του Νεκρού λίγο πριν φύγει οριστικά για την τελευταία του κατοικία.
Το 2002, ιδρύθηκε στο Παρίσι μία ανθρωπιστική οργάνωση με την ονομασία «Νεκροί του δρόμου». Έργο της, ο ενταφιασμός όσων βρίσκονταν νεκροί στους δρόμους χωρίς χαρτιά που να πιστοποιούν την ταυτότητά τους: άστεγοι, μετανάστες, περιθωριακοί κλπ.
Πάνω σε αυτή την είδηση, ο Χρήστος Αγγελάκος έγραψε το αριστουργηματικό θεατρικό έργο Ήταν ένας και δεν ήταν Κανένας.
Σε μια εποχή που η κοινωνία έχει μεταμορφωθεί σε ένα νεκροταφείο ζωντανών και νεκρών ψυχών και που ο θάνατος βρίσκεται παντού δίπλα μας, το έργο του Χρήστου Αγγελάκου αποκτά μια καθολική, πανανθρώπινη διάσταση. Το Ήταν ένας και δεν ήταν Κανένας παίζεται στο θέατρο Σημείο, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Παλαντζά.
Σε ένα γραφείο τελετών, ένας άνδρας και μία γυναίκα, άγνωστοι μεταξύ τους, θα συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία έναν ανώνυμο, άστεγο νεκρό. Γιατί; Ίσως από ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, ίσως από πλήξη, ίσως από μοναξιά. Ο Νεκρός κείτεται στη μέση του γραφείου, παρακολουθώντας τους τρεις τελευταίους ανθρώπους στη ζωή του, τους δύο αγνώστους αλλά και την ιδιοκτήτρια του γραφείου τελετών. Και σκέφτεται, σκέφτεται…
Ο ηθοποιός Λευτέρης Καταχανάς που υποδύεται στην παράσταση τον ανώνυμο άστεγο, γράφει τις τελευταίες σκέψεις του Νεκρού λίγο πριν φύγει οριστικά για την τελευταία του κατοικία.
Η συγκλονιστική εξομολόγηση ενός Νεκρού
«Μια ζωή περιμένεις να έρθει εκείνη η ώρα. Λες και κάτι θα γίνει. Σιγά. Πέθανα. Και τι έγινε; Τίποτα… Άλλος ένας που πέθανε.
Θα μου πεις, σημασία έχει τι κάνεις όσο ζεις. Μάλλον σωστό είναι αυτό. Αλλά σε πιάνει το άγχος να κάνεις κάτι σημαντικό όσο ζεις και μετά ο χρόνος σου τελειώνει και τον βλέπεις να τελειώνει και ακόμη δεν έχεις κάνει αυτό το σημαντικό που ήθελες. Και πολλές φορές η ζωή σε πάει αλλού και αυτό που νόμιζες για σημαντικό μετά σου φαίνεται η πιο μεγάλη βλακεία του κόσμου. Και μετά σε νοιάζει να βρεις κάτι να φας και να βρεις και ένα μέρος να κοιμηθείς.
Το πρώτο βράδυ είναι το δύσκολο. Ξεμένεις στο παγκάκι και έχει νυχτώσει και κανονικά θα έπρεπε να σηκωθείς να πας σπίτι.
Αλλά δεν έχεις πια αυτό το σπίτι και δεν πρόλαβες να βρεις άλλο. Και είναι και αυτή η κούραση… Δεν πειράζει… Θα ξαπλώσω λίγο εδώ… πέντε λεπτά μόνο… και μετά θα φύγω…
Και μετά ξημερώνει. Είναι όλα λίγο πιο όμορφα το πρωί. Είναι πιο εύκολο να είσαι αισιόδοξος με το φως του ήλιου. Το δεύτερο βράδυ είσαι πιο αποφασισμένος. Βλέπεις; Αρκεί να γίνει η αρχή.
Κι αν μπορούσα να ξαναζήσω; Τι θα έκανα; Θα τα κατάφερνα; Τι σημασία έχει; Πάει, πέρασε τώρα… Καλύτερα.»
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Η εξαιρετική παράσταση Ήταν ένας και δεν ήταν Κανένας θα παίζεται στο θέατρο Σημείο για λίγες ακόμα παραστάσεις. Περισσότερες πληροφορίες:https://umano.gr/itan-enas-kai-den-itan-kanenas-tou-xristou-aggelakou/
Σχετικά άρθρα:
https://umano.gr/i-eirini-drakoy-mas-milaei-gia-tin-theatriki-omada-asipka/
https://umano.gr/nefeli-sarri-i-dimiourgos-tou-documanter-piso-apo-ton-toixo/
https://umano.gr/dyo-ksenes-maties-stin-epidavro/
https://umano.gr/retro-antikeimena-pou-skeftomaste-me-nostalgia/
Comments are closed.