Η εύστοχη ανάρτηση του Μιχάλη Μυτακίδη, του B.D.Foxmoor των Active Member, για τους “καλλιτέχνες-συνδικαλιστές” και τις επιστολές στα ΜΜΕ.
Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη
|
Active Member: Ο Μιχάλης Μυτακίδης στο Umano Ένα κείμενο του 1956 που συγκλονίζει Η διαφορετική ιστορία της Λερναίας Ύδρας – Μία ιστορία για παιδιά |
O Μιχάλης Μυτακίδης με μία εύστοχη ανάρτησή του στο facebook την Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2020, μίλησε για τους “καλλιτέχνες-συνδικαλιστές” όπως τους αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος και τις επιστολές τους προς τα ΜΜΕ. Ένα εξαιρετικό κείμενο του Μιχάλη Μυτακίδη που αναφέρεται σε πολλά από όσα σκεφτόμαστε αρκετοί από μας.
Η εύστοχη ανάρτηση του Μιχάλη Μυτακίδη
“Ξεσπούν αυτές τις μέρες οι καλλιτέχνες-συδικαλιστές με επιστολές στα ΜΜΕ. Είναι μάλιστα τόσο «δυναμικές» οι παρεμβάσεις τους, που με ευκολία τους δίνουν χώρο παντού οι σκυλογιοί. Όπως θα έλεγε κι ο παππούς μου «κι αρχίδια κλάσαμε κι η μυρωδιά κράτησε λίγο». Ρε πάτε καλά όλοι, τόσο πρόθυμοι πια να είστε νομοταγείς. Τόσο υπάκουοι και αλλοτροπικοί. Έχετε γνώση φυσικά πως απευθύνεστε στους πάντα ευκολόπιστους και προδομένους όπως έλεγε κι ο ποιητής της λευτεριάς μας.
Είσαστε το ίδιο βρώμικοι με τους αρχομανείς αυτού του τόπου και τους αλιείς αφελών.
| Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας. |
Όλοι εσείς, οι εγκάθετες αυθεντίες που διαθέτετε λύσεις για όλα (με τρόπο μάλιστα ώστε να μη χαθούνε και πελάτες) καλά θα κάνετε να το βουλώσετε για καιρό όπως κάνετε δεκαετίες τώρα με τα τραγούδια σας. Τι όμοια που σιωπάτε. Βρείτε μια άλλη ζωή και φορέστε τη. Την προηγούμενη πρέπει να την επιστρέψετε. Η επίκληση της ελευθερίας έχει για σας μόνο μια υποτονική ακουστική ομορφιά.
Σας παρατηρώ όλο αυτόν τον καιρό, από τη μία δήθεν να νοιάζεστε για τους συναδέλφους σας κι απ΄ την άλλη να παίρνετε το μέρος της επιστημονικής βαρβαρότητας.
Πως να το αντέξουμε εμείς οι διαχρονικά τρελοί που ήδη νοιώθουμε τα μετά του πόνου;
Ευτυχώς που οι αφηγήσεις μας θα γίνουν επιφυλλίδες στις ζωές κάποιων λίγων κι έτσι όταν θα φωτίσει αυτός ο γαμώκοσμος (γιατί θα φωτίσει μη τρομάζετε) θα υπάρχει κάτι που θα ακυρώνει τις δικές σας αποκλειστικές αφηγήσεις. Είσαστε μέρος, καλότυχοι «φίλοι» μας, της αιώνιας μάχης «ποιός είναι ο άρχοντας και ποιός ο ακόλουθος». Πάσχετε από το σύνδρομο της Στοκχόλμης κι ονειρεύεστε το κεφάλι μας στο δίσκο της Σαλώμης. Η τεχνητή σας ενάργεια, είναι αποτέλεσμα της οικονομικής σας αποκατάστασης. Χρόνια τώρα μασουλάτε με ζηλευτή αλληλεγγύη. Το έργο σας θα μπορούσε να έχει τίτλο «περί όνου σκιάς».
Κούφια καρύδια. Δε διαφέρετε με τίποτα με τους ερμηνευτές ειδήσεων. Εκεί που κρεμούσαν οι καπετάνιοι τ’ άρματα, κρεμάνε οι φλώροι τα νταούλια.
Είσαστε τυχεροί, βρήκατε τη βουερή σιωπή, ένω κάποιοι σαν τα μούτρα μας που πάσχουν από ανησυχία απολαμβάνουν μόνο να σκαρώνουν με τον τρόπο τους στιγμές. Αυτή την ευγενή παραχώρηση του σύμπαντος σε κάποιον δίχως ελπίδα.
Εσείς οι καλούληδες που δεν ακούτε πια τους Γκιώνηδες, πασχίζετε με αγωνία να καλώσουν οι καιροί. Έχετε μάθει το μάθημα παπαγαλία. Η δήθεν εναλλακτική στάση σας φουσκώνει χρόνια τώρα τους λογαριασμούς σας.
Είχατε κι έχετε καλούς δασκάλους. Σκιάδι σας μέχρι τώρα ήταν ο λαός κι οι επαγγελματίες της επανάστασης. Όποιος εκ περισσού σκέπτεται, εκ περισσού υπάρχει. Ασελγείτε δεκαετίες τώρα στους βέβαιους καημούς της φτώχειας. Τώρα γιατί σκιάζεστε μικρά μου φοβισμένα χελιδόνια, δεν έχετε σημάδια για τον ερχομό του χειμώνα και δεν ξέρετε που να κρυφτείτε;
Ρωτήστε τα πουλιά που γεννήθηκαν στα κλουβιά. Αυτά θεωρούν αφύσικο το πέταγμα.
Ρωτήστε να σας πουν τι είσασταν πριν σας ψελλίσει ο όχλος ποιοί είστε.
Ρωτήστε, έχετε να μάθετε πολλά από όσους εμπεριέχονται στην ατζέντα.
Μη σκάτε βρε, έχετε ήδη κερδίσει τη διαπίστευση για το νέο κόσμο.
Απλά, εγώ ο δύστροπος, κομπλεξικός και μονόχνωτος δεν έχω καταφέρει να ημερέψουν μέσα μου όσα αφειδώς αγρίεψα. Ξέρετε, είναι κι αυτή η αποδοχή ότι αναγκάζομαι να πεθάνω δίπλα σας. Συγχωρέστε μου λοιπόν την εμμονή που έχω μαζί σας, αλλά δεν έχω κι άλλους εχθρούς. Ναι όσο κι αν σας ακούγεται παράξενο, μετά την αναμέτρηση με τον εαυτό μου, εσείς είστε πια οι εχθροί μου.
Πόσο ανούσια πια η διαδρομή για μας που μάθαμε να ζούμε μοιρασμένοι. Ανησυχείτε για το αν θα υπάρχετε. Ανησυχούμε μη και τυχόν του κάκου πάνε όλα τα λόγια μας. Είστε η φωνή που κυριαρχεί. Είμαστε η φωνή που δεν παύει. Παρ’ όλα αυτά αρνούμαι να μην υπάρχετε γιατί όποιος ικανοποιείται με την εξόντωση του εχθρού του βιώνει τη χαρά του εξουσιαστή. Να μας λείπει.
Μικρά γλυκά μου ανθρωπάκια δε θα μας στερήσετε ποτέ την κρίση και την αντίδραση. Εκλιπαρώ να βρεθεί ένα εμβόλιο που να μας κρατήσει μακριά από το διανοητικό ιό σας. Εσείς είστε η πραγματική επιδημία. Επί του Δήμου.
Με απίστευτη σιχαμάρα.
Ο πάντα μακριά κι αγαπημένος σας
Μιχάλης Μυτακίδης (B.D.Foxmoor των Active Member)
YΓ Άντε σειρά σας τώρα τρολάκια να ξεράσετε χολή μέσα απ´ τη μάσκα σας.”
Comments are closed.