Το παιδί και το ζωγραφισμένο λιοντάρι, μία ιστορία για το πεπρωμένο και για την «ημερομηνία» του θανάτου.
Από την Νικολέτα Πρεβενά
| Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο
Ιστορίες μυστηρίου και ανεξήγητων φαινομένων – Β΄ Μέρος Θουκυδίδης: Ο Επιτάφιος Λόγος του Περικλή |
Το αιώνιο ερώτημα που βασανίζει και αρκετούς από εμάς είναι το «υπάρχει για όλους μας προκαθορισμένη ημερομηνία θανάτου;». Αυτό το ερώτημα μας ξενύχτησε ένα βράδυ, με μια παρέα φίλων, παραθέτοντας επιχειρήματα σχετικά με το τυχαίο, τις πιθανότητες και το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».
Η ιστορία με τον οδηγό αυτοκινήτου που συγκρούστηκε με τρένο και εκείνος τη γλίτωσε μόνο με γρατζουνιές αλλά και η ιστορία του περαστικού που περπατούσε σε μία συνοικία στο κέντρο της Αθήνας και πέθανε από ένα κεραμίδι που έπεσε τυχαία από κάποιο κτήριο, είναι δύο ιστορίες που προβληματίζουν. Ίσως να ενισχύουν την άποψη ότι για όλους υπάρχει μία προκαθορισμένη ημερομηνία θανάτου.
Αναλογιζόμενη εκείνη την πολύωρη συζήτηση, θυμήθηκα μία όμορφη ιστορία του Αισώπου. Πρόκειται για την ιστορία «Το παιδί και το ζωγραφισμένο λιοντάρι» της οποίας το νόημα συγκλίνει με τη φράση το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».
| Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας. |
Το παιδί και το ζωγραφισμένο λιοντάρι – Αίσωπος
«Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που μαζί με τη γυναίκα του προσπαθούσαν να κάνουν ένα παιδί. Μετά από αρκετές προσπάθειες, η βασίλισσα έμεινε έγκυος και γέννησε ένα αγοράκι. Κόσμος πολύς επισκέφτηκε το παλάτι του βασιλιά για να τον συγχαρεί για τον διάδοχο, ανάμεσά τους και η Μοίρα.
Η Μοίρα επισκέφτηκε την κούνια του μωρού και είπε στο βασιλιά:
«Ο γιος σου θα είναι ευτυχισμένος, δυνατός και υγιής μέχρι τα δεκαοκτώ του χρόνια. Δεκαοκτώ χρόνων όμως θα πεθάνει από λιοντάρι.»
Ο βασιλιάς σάστισε και πήρε σοβαρά τα λόγια της. Δε θα επέτρεπε να χάσει το μονάκριβο γιο του από ένα λιοντάρι. Ήταν βασιλιάς, είχε δύναμη, θα προστάτευε το παιδί του από οποιονδήποτε κίνδυνο μέχρι να κυβερνήσει το βασίλειό του.
Διέταξε λοιπόν να χτίσουν ένα παλάτι δίπλα στο δικό του. Το παλάτι θα είχε πολλά δωμάτια, ακριβά έπιπλα, στολισμένους τοίχους με τοιχογραφίες αλλά όχι εξωτερικούς χώρους. Είχε σκοπό, μέσα σε αυτό, να κλείσει το μονάκριβό του για να τον προστατεύσει από το λιοντάρι και από την Μοίρα.
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, έκλεισε το παιδί στο νεόκτιστο παλάτι απαγορεύοντάς του την έξοδο από αυτό.
Όσο και αν παρακαλούσε το παιδί, ο βασιλιάς ήταν ανυποχώρητος. Δε θα έβγαινε από το παλάτι αν δεν περνούσε τουλάχιστον τα δεκαοκτώ του χρόνια και ξεγελούσαν τη Μοίρα.
Τα πρώτα χρόνια για τον νεαρό πρίγκηπα κυλούσαν υποφερτά. Είχε διάφορες ασχολίες, εκλεκτά φαγητά, και φίλοι τον επισκέπτονταν συχνά. Μεγαλώνοντας όμως, δεν άντεχε άλλο και ζητούσε την ελευθερία του. Παρακαλούσε ξανά και ξανά τον πατέρα του να τον αφήσει να επισκεφτεί τον έξω κόσμο, έστω για μία φορά. Η απάντηση του βασιλιά όμως ήταν πάντα η ίδια:
«Δε μπορώ να ριψοκινδυνεύσω να σε χάσω από λιοντάρι»
Ένα βράδυ, λίγο πριν συμπληρώσει τα δέκατα-όγδοα γενέθλιά του, ο νεαρός πρίγκηπας περπατούσε στα δωμάτια του παλατιού. Αποφάσισε να μπει σε ένα δωμάτιο που δεν είχε προσέξει και δεν είχε επισκεφτεί. Το δωμάτιο ήταν στολισμένο με μία πλούσια τοιχογραφία με έντονα χρώματα. Η τοιχογραφία απεικόνιζε μία ζούγκλα.
Το παιδί μαγεμένο από τα πολλά σχέδια και χρώματα περιπλανήθηκε στο δωμάτιο χαζεύοντας την τοιχογραφία. Κάπου εκεί στο βάθος είδε ένα λιοντάρι. Αμέσως ένοιωσε έναν τεράστιο θυμό και άρχισε να γρατζουνάει με τα νύχια του μανιωδώς τον τοίχο.
«Άθλιο λιοντάρι, εξαιτίας σου είμαι κλεισμένος εδώ μέσα.»
Ο θυμός του ήταν τόσο μεγάλος που δεν καταλάβαινε τον πόνο που ένοιωθε στα χέρια του από τα χτυπήματα στον τοίχο. Μία ακίδα από την τοιχογραφία χώθηκε στο δάχτυλό του. Δε μίλησε σε κανέναν για αυτό μέχρι που εξαιτίας της ακίδας το δάχτυλο μολύνθηκε. Ο νεαρός πρίγκηπας ανέβασε πυρετό και έπεσε βαριά άρρωστος στο κρεβάτι. Ξημερώματα των δεκάτων όγδοων γενεθλίων του, πέθανε.
Comments are closed.