Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου σαν μητέρα;

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου σαν μητέρα; Τρεις μητέρες εξομολογούνται την πιο δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισαν με τα παιδιά τους.

Από την Νικολέτα Πρεβένα

Η μητρότητα δεν είναι κάτι απλό. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ειδικά εγχειρίδια για να επιλύσεις τα όποια προβλήματα και, επιπλέον, δεν υπάρχουν πάντα τα ιδανικά λόγια που θα χρησιμοποιήσεις απέναντι στα παιδιά. Το κάθε παιδί είναι μοναδικό, έχοντας το δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα. Μία συμβουλή που μπορεί να λειτούργησε για κάποιο παιδάκι, δε σημαίνει ότι θα λειτουργήσει και για ένα άλλο.

Τρεις μητέρες, τρεις καλές φίλες, μου εξομολογούνται τις πιο δύσκολες στιγμές που αντιμετώπισαν σαν μητέρες και πώς αντεπεξήλθαν. Για ευνόητους λόγους, τα ονόματα είναι αλλαγμένα καθώς δε θέλουμε να φέρουμε κανέναν σε δύσκολη θέση.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου σαν μητέρα;

«Η ερωτική απογοήτευση και η απόπειρα αυτοκτονίας», Ελένη Β.

«Δε νομίζω πως η προσωπική μου ιστορία ότι διαφέρει από πολλές άλλες ιστορίες με ερωτικές απογοητεύσεις στην εφηβεία. Η κόρη μου, δεκαέξι ετών, είχε ερωτευτεί ένα αγόρι μεγαλύτερό της κατά τέσσερα χρόνια. Μιλάμε για έναν δυνατό έρωτα με έντονα συναισθήματα ή, τουλάχιστον, όπως τα βιώνουν οι περισσότεροι έφηβοι, λιγάκι υπερβολικά.

Κλεινόταν στο δωμάτιό της με τις ώρες. Δε μιλούσε σε κανέναν μας και τις περισσότερες φορές την άκουγα να κλαίει. Προσπάθησα να την πλησιάσω, να συζητήσουμε αυτό που της συνέβαινε. Στην αρχή δε μου έλεγε και δεν το κρύβω πως ανησυχούσα τρομερά. Σιγά σιγά όμως κέρδισα την εμπιστοσύνη της και μου εκμυστηρεύτηκε τον έρωτά της για έναν μεγαλύτερο νεαρό.

Το λάθος μου ήταν πως ήμουν κάθετη και αρνητική. Κάπου εκεί έχασα την εμπιστοσύνη της.

Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα όταν ο νεαρός με τον οποίο ήταν ερωτευμένη – προς τιμήν του – την απέρριψε. Κάπου εκεί ξέφυγε ο έλεγχος και από την ίδια και από εμένα. Δεν είχα φανταστεί πως η μικρή το είχε πάρει τόσο σοβαρά ώστε να φτάσει να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, δεν είναι απαραίτητο.

Το θέμα το αντιμετωπίσαμε και το λύσαμε με τη βοήθεια παιδοψυχολόγου. Σήμερα ακόμα και η ίδια, όταν κοιτάζει πίσω, αναρωτιέται πώς έκανε κάτι τέτοιο για έναν άντρα που μόλις είχε γνωρίσει.»

«Τα προβλήματα με τον πατέρα οδήγησαν σε ακραίες καταστάσεις», Μαρία Ν.

«Μεγάλωσα το γιο μου κυριολεκτικά μόνη μου. Ο πατέρας του μας άφησε μετά τη γέννηση του μικρού και δεν ήθελε επαφή μαζί μας. Όσο και αν προσπαθούσα στην αρχή – γιατί δυσκολευόμουν να αντεπεξέλθω μόνη μου – κατάλαβα ότι δε μπορούσα να του αλλάξω γνώμη.

Ο γιος μου στην αρχή δεν φαινόταν να έχει πρόβλημα με αυτό. Μεγαλώνοντας όμως ήθελε να αναζητήσει τον πατέρα του. Δε μπορούσα να αρνηθώ κάτι τέτοιο. Δε μπορούσα να του πω πως ο πατέρας του ήταν άχρηστος. Σκεφτόμουν πως ίσως το πρόβλημα το είχε με εμένα και με το παιδί θα ήταν διαφορετικός. Φυσικά, έκανα λάθος.

Ο μικρός τον αναζήτησε και είχε την ίδια – αν όχι χειρότερη – αντιμετώπιση με αυτή προς εμένα. Του είπε ότι δεν έχει γιο και ότι δε θέλει να έχει καμία επαφή.

Τα λόγια του σημάδεψαν το παιδί και εκεί άρχισαν τα πρώτα προβλήματα.

Έγινε επιθετικός, νευρικός και συνεχώς ψαχνόταν για καβγά. Η μπερδεμένη και πληγωμένη ψυχολογία του επηρέασαν και τις επιδόσεις του στο σχολείο. Χάσαμε μία χρόνια καθώς έμεινε από απουσίες.

Όλο αυτό το διάστημα ήμουν δίπλα του. Δεν του θύμωνα ακόμα και όταν μου φώναζε ή όταν βάραγε τις πόρτες. Ήθελα να τον ξανά κερδίσω σαν φίλο, γιατί με το γιο μου πάνω από όλα ήμασταν φίλοι. Νομίζω πως αυτή τη συμπεριφορά μου την εκτίμησε ιδιαίτερα. Όταν ο θυμός της απόρριψης έκανε τον κύκλο του, ξανά κέρδισα το παιδί μου. Σήμερα είμαι πολύ περήφανη για εκείνον που άφησε στην άκρη τον πατέρα του και κέρδισε τη ζωή του μετά από δική του προσπάθεια.»

«Ήμουν η κακιά πεθερά», Δήμητρα Π.

«Όταν παντρεύτηκε ο μικρός μου γιος δεν ήμουν ευτυχισμένη. Νομίζω πως ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Βλέπεις, γνώριζα  – ή καλύτερα έβλεπα – πως η γυναίκα που έπαιρνε δεν ήταν καλός άνθρωπος. Δεν ήμουν σίγουρη καν ότι τον αγαπούσε. Εκείνος όμως ήταν ξετρελαμένος μαζί της.

Είχα δει πολλά περιστατικά που με οδήγησαν σε αυτό το συμπέρασμα. Φλέρταρε κατά πολύ έξω από τα όρια με τους φίλους του, τον έβριζε χυδαία μπροστά σε τρίτους, τον είχε σαν το παιδί για όλες τις δουλειές και συνεχώς τον μείωνε. Όσες φορές προσπάθησα να του μιλήσω, ήμουν η «κακιά πεθερά».

Ο γάμος έγινε και ο γιος μου ξέκοψε «μαχαίρι» από εμάς.

Ούτε στο σπίτι τους δε μας ήθελαν. Ήταν η πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Να χάνεις ένα παιδί; Να σε απομακρύνει χωρίς λόγο από τη ζωή του; Γιατί; Μαζί με τον άντρα μου, δε σου κρύβω ότι πολλά βράδια κλαίγαμε καθώς δεν μας άξιζε αυτή η συμπεριφορά. Είχαμε πουλήσει και ένα οικόπεδο για να αγοράσουν ένα δικό τους σπίτι, το οποίο ο γιος μου έγραψε στη γυναίκα του.

Ο γάμος κράτησε έξι μήνες και μας τον έστειλε πίσω στο σπίτι κακήν κακώς. Άσχημος χωρισμός, με δικηγόρους, και τους δυο τους να μην ανταλλάζουν τίποτα άλλο παρά μόνο βαριές κουβέντες. Το μόνο που τον ρώτησα ήταν πώς τον είχε τυφλώσει τόσο ο έρωτας και δεν έβλεπε τη συμπεριφορά της. Δε μου απάντησε. Ίσως να μη χρειαζόταν. Αυτό που ξέρω είναι ότι, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα τρέχουν στα δικαστήρια».