Μπέκετ: 108 λεπτά απόλυτης πλήξης

Η ταινία Μπέκετ (Beckett) δεν είναι τίποτα άλλο από χάσιμο χρόνου μέσα από 108 λεπτά απόλυτης πλήξης.

Από την Μαριλένα Βλάχου

Μπέκετ από εδώ, Μπέκετ από εκεί και Μπέκετ παραπέρα… η αλήθεια είναι πως μας έγινε μία πλύση εγκεφάλου με τη συγκεκριμένη ταινία. Λογικό από τη μία, αν σκεφτεί κάποιος πως γυρίστηκε εξ’ ολοκλήρου στην Ελλάδα. Από την άλλη, «μπάστα ρε φίλε» να δούμε πρώτα τι μέρος του λόγου είναι και μετά μιλάμε.

Μετά την πρεμιέρα της ταινίας στις 13 Αυγούστου του 2021 από το Netflix, ξεκίνησαν οι βαρύγδουποι τίτλοι: «Ο Μπέκετ πήρε βαθμολογία 7.5 στο imdb», «Μία φοβερή περιπέτεια», «Απίθανος ο νεαρός Ουάσινγκτον» κλπ. Και αφού δεις την ταινία  αναρωτιέσαι… όλοι όσοι έγραψαν τις διθυραμβικές κριτικές την είδαν ή έμειναν στο trailer;

Το μοναδικό ενδιαφέρον που έχει η ταινία «Μπέκετ» είναι το trailer της.

Μπέκετ, 108 λεπτά απόλυτης πλήξης

Η ταινία διαθέτει πολλές περιγραφές. Άλλοι την περιγράφουν σαν περιπέτεια – που ταιριάζει περισσότερο -, άλλοι σαν περιπέτεια αγωνίας και κάποιοι πιο τολμηροί την αποκάλεσαν και περιπέτεια/θρίλερ (γέλια). Στο ξεκίνημά της, είχα την εντύπωση πως έβλεπα κάποια ξεχασμένη ελληνική ταινία της δεκαετίας του ’80, λίγο πιο καλογυρισμένη. Μετά βέβαια άρχισαν οι αμερικανιές.

Ας δούμε όμως λίγο την υπόθεση για τους ελάχιστους που δεν την έχουν δει. Ένας Αμερικανός τουρίστας, με το όνομα Μπέκετ, κάνει διακοπές στην Ελλάδα με την κοπέλα του. Μετά από ένα τροχαίο ατύχημα και το θάνατο της κοπέλας του, μπλέκεται σε ένα περίεργο ανθρωποκυνηγητό για το οποίο κανένας δεν καταλαβαίνει τον λόγο (σ.σ. με τον όρο κανένας εννοώ από τον τηλεθεατή μέχρι τον πρωταγωνιστή και το σεναριογράφο).

Προσοχή! Ακολουθούν μερικά spoilers

Ο ήρωάς μας, ο Μπέκετ, λοιπόν, θυμίζει το παλιό καλό ανέκδοτο με τον πεθερό που δεν πέθαινε με τίποτα. Τον μαχαιρώνουν, τον πυροβολούν, τίποτα! Είναι Αμερικανός, αντέχει! Με σπασμένο χέρι σκαρφαλώνει βουνά, τρέχει… Και με δύο πυροβολισμούς πηδάει από ορόφους για να σταματήσει ένα αυτοκίνητο και… μαντέψτε: Φυσικά το σταματάει! (γέλια)

Το σενάριο όμως είναι ακόμα καλύτερο. Θα αφήσω ασχολίαστο τον τρόπο που παρουσιάζουν τη χώρα μας που κυριολεκτικά τα έχουν κάνει όλα αχταρμά. Θα μείνω στην πλοκή του σεναρίου όπου θα ρωτούσε κάποιος, γιατί τον κυνηγούν; Πολύ καλή ερώτηση, την οποία θα πρέπει να απευθύνουμε στο δημιουργό και σκηνοθέτη της ταινίας, Φερντινάντο Τσίτο Φιλομαρτίνο.

Ο λόγος που κυνηγούν τον Μπέκετ σε ολόκληρη την Ελλάδα είναι γιατί το αυτοκίνητό του έπεσε σε ένα ερειπωμένο σπίτι. Εκείνος τραυματίστηκε και η κοπέλα του πέθανε. Σε εκείνο το ερειπωμένο σπίτι κατά τη διάρκεια του δυστυχήματος είδε από μακριά δύο πρόσωπα-«κλειδιά». Αυτό ήταν! Επειδή είδε αυτά τα δύο πρόσωπα – το τονίζω, από μακριά – άρχισε το ανθρωποκυνηγητό. Κανένας δε σκέφτηκε να του πει «Κάνεις λάθος. Θα το φαντάστηκες από τα χτυπήματα εξαιτίας του δυστυχήματος». Ή ακόμα καλύτερα «Ήταν οι ιδιοκτήτες του σπιτιού που έτυχε να βρίσκονται εκεί και είναι μια χαρά στην υγεία τους, μην ανησυχείς».

Η απόλυτα κωμική σκηνή της ταινίας για μένα είναι στο 53’, όταν οι «κακοί» πλησιάζουν δύο κοπέλες που κρύβουν τον Μπέκετ και τις ρωτούν αν μιλάνε ελληνικά. Αφού απαντούν όχι, τις ρωτάνε στα αγγλικά αν έχουν δει τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Τότε, λοιπόν, η μία από τις δύο αρχίζει να τους εξηγεί σε άπταιστα ελληνικά ότι ο άνθρωπος που ψάχνουν «πήγε προς τα εκεί, έφυγε δεξιά»!

Το σενάριο της ταινίας παίζει να είναι και ένα από τα χειρότερα του είδους.

Ας έρθουμε όμως και στην ερμηνεία του Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον. Ξέρετε τι λέει ο σοφός λαός μας «Μαζί με το βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα». Γιος του Ντένζελ, ε δε μπορεί, θα έχει ταλέντο! Δεν έχει όμως και εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα. Μέτριος – πολύ μέτριος – ηθοποιός και στο Μπέκετ το απέδειξε περίτρανα. Σε όλη την ταινία έχει το ίδιο βλέμμα, αυτό της αποχαύνωσης, θυμίζοντας τόσο τον Τζον Σνόου από το περιβόητο «Game of Thrones» (γέλια). Δε μας μετέφερε καμία αγωνία, απολύτως κανένα συναίσθημα.  

Υπάρχει κάποιος λόγος να δούμε το Μπέκετ;

Απολύτως κανένας και ας έγιναν τα γυρίσματα στη χώρα μας. Η ταινία θα μπορούσε να είναι πολύ πιο καλοστημένη, σίγουρα με άλλο πρωταγωνιστή και με ένα σενάριο που να στέκει. Το «Μπέκετ» για εμένα ήταν μόνο 108 λεπτά απόλυτης πλήξης και χάσιμο χρόνου.