Ράφτης Κυριών του Ζορζ Φεντό στο θέατρο Προσκήνιο

Ράφτης Κυριών του Ζορζ Φεντό, στο θέατρο Προσκήνιο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου και σε σε πρωτότυπη σύνθεση του Φοίβου Δεληβοριά.

Με επιτυχία συνεχίζεται η παράσταση «Ράφτης Κυριών», του Ζορζ Φεντό σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου στο Θέατρο Προσκήνιο. Βασικός πρωταγωνιστής είναι το γέλιο, το γέλιο από καρδιάς, το πρωτόγονο και η φάρσα αποκτά νέα αισθητική και άποψη σ΄ ένα μπαράζ παρεξηγήσεων και κωμικών καταστάσεων. Αυτά είναι και τα στοιχεία που αγκαλιάζει κάθε βράδυ το θεατρικό κοινό(από Τετάρτη έως Κυριακή). Για πρώτη φορά ο ανατρεπτικός λόγος και το εκρηκτικό χιούμορ του Ζορζ Φεντό συναντούν τη μουσική, σε πρωτότυπη σύνθεση του Φοίβου Δεληβοριά.

Ο Ράφτης Κυριών,το διασημότερο έργο του Φεντό, είναι κλασική, εξαιρετικά απολαυστική κωμωδία,γεμάτη απρόοπτα, έξυπνο χιούμορ και καταιγιστική δράση.Η συζυγική απιστία γίνεται το εργαλείο για να σατιριστούν η υποκρισία, η σεμνοτυφία και τα μικροαστικά ήθη δημιουργώντας την εικόνα της απόλυτης φάρσας.

Σημείωμα Γιάννη Μπέζου:

“Τα έργα του Ζορζ Φεντό. Όσο «επιφανειακά» και «αντιπνευματικά» φαίνονται, τόσο απαιτητικά είναι στη σκηνική τους πραγμάτωση. Η φάρσα, αυτό το υποείδος της κωμωδίας, που αντιμετωπίζεται συνήθως με απαξιωτικό τρόπο από καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες, είναι ο χώρος που ο ηθοποιός οφείλει να γίνει δημιουργός και ποιητής ενός χρόνου που την ίδια στιγμή θα τον συμμεριστεί το κοινό. Στόχος είναι το γέλιο το πρωτόγονο. Δηλαδή η μεγάλη μας παρηγοριά. “

Σημείωμα Φοίβου Δεληβοριά:

“Το θέατρο των τελευταίων 20 χρόνων δεν ξέρει τι ακριβώς να κάνει με την κωμωδία, ιδιαίτερα την κλασική. Τα πάντα επιστρατεύτηκαν: η αποδόμηση, η καρτουνίστικη υπερβολή, η αποστασιοποίηση, η «δεύτερη ανάγνωση». Κι όμως, το είδος δύο πράγματα χρειάζεται: το σώμα και τη γλώσσα.

Ο Μπέζος είναι από τους λίγους που το θυμούνται και το υπηρετούν ταπεινά. Είναι γνήσιος, ενστικτώδης κωμικός της μεγάλης μεσογειακής μεταπολεμικής παράδοσης. Συνεργαστήκαμε σε νεοελληνική κωμωδία και θαύμασα το γούστο και την ακρίβειά του, αλλά και τον εφηβικό χαρακτήρα του. Ανυπομονώ για τον Φεντό του. Σκέφτομαι ήδη το Παρίσι μιας εποχής, έτσι όπως θα το νοσταλγούσαν κάποτε δικοί μας κωμικοί και συγγραφείς. Με τα σκαμπρόζικα τραγουδάκια που μιλούσαν για το αθώο ψέμα του παράνομου έρωτα και το δικαίωναν μέσα απ’το χιούμορ. Τέτοια θα προσπαθήσω να κάνω και τον ευχαριστώ ξανά για την πρόσκληση.”