Πέντε spooky αφηγήσεις που αγγίζουν το ανεξήγητο και δημιουργούν πολλά ερωτηματικά. Γιατί μας συμβαίνουν διάφορα περίεργα που δε μπορούμε να εξηγήσουμε;
Από την Νικολέτα Πρεβενά
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μία προσωπική ιστορία να αφηγηθούμε που δε μπορούμε να εξηγήσουμε με την κοινή λογική. Τότε αρχίζουν οι ατελείωτες συζητήσεις για αυτό το μεταφυσικό, το άγνωστο. Οι άνθρωποι της επιστήμης μας εξηγούν πως τα περισσότερα που συμβαίνουν είναι στο μυαλό μας, στο υποσυνείδητο και το ασυνείδητο. Μα υπάρχουν κάποιες ιστορίες που απλά δε μπορείς να τις αποδώσεις στο μυαλό και δε μπορείς να τις εξηγήσεις με τη λογική.
Πέντε άνθρωποι μας αφηγούνται τις ιστορίες τους που αγγίζουν το ανεξήγητο και το άγνωστο.
Πέντε αφηγήσεις που αγγίζουν το ανεξήγητο
| Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας. |
«Πενήντα χρόνων θα πεθάνω», Λουκία Κ.
«Δεν είμαι λάτρης των ανεξήγητων φαινομένων, των μυστηρίων και των φαντασμάτων. Θυμάμαι όμως ένα περιστατικό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Το περιστατικό συνέβη σε μία θεία μου. Δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα αλλά από τις λίγες συζητήσεις που είχαμε κάνει, πάντα κατέληγε να μου λέει «Εγώ θα πεθάνω πενήντα χρόνων». Όσο και αν προσπαθούσα να της εξηγήσω πως ήταν αδύνατο να γνωρίζει την ημερομηνία θανάτου της, εκείνη επέμενε σθεναρά.
Στα σαράντα οκτώ της χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο. Μου πέρασε από τα μυαλό ασυναίσθητα, «μήπως έχει δίκιο και πεθάνει στα πενήντα της χρόνια;».
Η επέμβαση και οι θεραπείες όμως πήγαιναν σχετικά καλά. Για την ίδια βέβαια ήταν μεγάλη ταλαιπωρία αλλά οι εξετάσεις είχαν ένα αισιόδοξο μήνυμα. Ενάμισι χρόνο αργότερα, τα πράγματα για την υγεία της χειροτέρεψαν. Υποτροπίασε και οι μεταστάσεις ακολουθούσαν η μία την άλλη. Πέθανε πενήντα χρόνων, λίγες μόνο μέρες μετά τα γενέθλιά της. Ακόμα πιο τραγικό, το γεγονός πως οι κόρες της βρήκαν κάτι γράμματα που τους είχε γράψει – αν κρίνουμε από την παλαιότητα του χαρτιού – σε πιο μικρή ηλικία και τους έλεγε πως θα πεθάνει στα πενήντα και πως ήθελε να είναι αγαπημένες μεταξύ τους.
Μα πώς είναι δυνατόν κάποιος να γνωρίζει την ηλικία που θα πεθάνει;»
«Είδα σε όνειρο το τροχαίο του φίλου μου», Αγγελική Κ.
«Δεν πιστεύω καθόλου σε ιστορίες μυστηρίου και ανεξήγητων φαινομένων. Θα έλεγα πως συνήθως «κοροϊδεύω» τέτοιες αφηγήσεις. Μία και μοναδική φορά, όμως, έχει συμβεί ένα ανεξήγητο περιστατικό στη ζωή μου. Η δική μου ιστορία αφορά ένα όνειρο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχα δει στον ύπνο μου να σηκώνομαι από το κρεβάτι και να κατευθύνομαι προς το σαλόνι μου. Εκεί με περίμενε ένας ηλικιωμένος άντρας, χωρίς μαλλιά, με ένα έντονο λευκό φως γύρω του. Τον ρώτησα «Ποιος είσαι;» και μου απάντησε «Ο Άγιος Πέτρος». Τον ρώτησα πιο φοβισμένα «…και τι θέλεις;» για να μου απαντήσει «Ήρθα να σου πω πως απόψε θα πεθάνουν τρία άτομα που αγαπάς.» Το πρώτο όνομα που είπε δεν το θυμάμαι, το δεύτερο όμως ήταν ο Γιάννης. Επειδή γνώριζα πολλούς Γιάννηδες – όπως και όλη η Ελλάδα – τον ρώτησα για έναν συγκεκριμένο που αγαπούσα πολύ και αγαπάω ακόμα. Όταν μου επιβεβαίωσε πως ήταν αυτός, ρώτησα από τι θα πεθάνει και μου απάντησε από τροχαίο. Δε φτάσαμε ποτέ στο τρίτο όνομα γιατί από την ταραχή μου ξύπνησα.
Ήθελα να ουρλιάξω από αγωνία και φόβο. Η ώρα ήταν περασμένες τρεις και δε θα ήταν σωστό να ενοχλήσω το φίλο μου στα τηλέφωνα για ένα όνειρο.
Η επόμενη μέρα ήταν Παρασκευή. Ξύπνησα νωρίς το πρωί και τηλεφώνησα στον Γιάννη. Με διαβεβαίωσε πως είναι καλά και πως θα προσέχει με τη μηχανή. Του τηλεφωνούσα συνέχεια σχεδόν κάθε μία ώρα! Πέρασε η Παρασκευή και ήμουν ήσυχη πια πως ήταν ένα απλό όνειρο.
Μέχρι που ήρθε η Τρίτη και με ειδοποίησαν πως ο Γιάννης έπαθε τροχαίο με τη μηχανή. Όταν ακούς για τροχαίο και έχεις δει το συγκεκριμένο όνειρο, δε σου μένει και πολύ ψυχραιμία. Ο Γιάννης ήταν ζωντανός, αν και σφάδαζε από τους πόνους καθώς χτύπησε άσχημα σε κάποια σημεία.
Πώς γίνεται να ονειρεύτηκα ένα τροχαίο πριν συμβεί;»
«Ο φίλος του γιου ήταν ίδιος ο νεκρός αδελφός μου», Δημοσθένης Α.
«Ο αδελφός μου πέθανε όταν ήταν δέκα χρόνων. Τον χάσαμε από μία ανίατη ασθένεια, δεν υπάρχει λόγος να μπω σε λεπτομέρειες. Είχαμε τρία χρόνια διαφορά και ομολογώ πως ήμασταν δεμένα αδέλφια. Έχω ξεχάσει τις περισσότερες αναμνήσεις μαζί του, πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά μου έχουν μείνει οι φωτογραφίες του.
Μία μέρα γύρισα από τη δουλειά και στο δωμάτιό του ο γιος μου έπαιζε με ένα φίλο του. Μπήκα να τους χαιρετίσω και έμεινα στήλη άλατος! Ο φίλος του ήταν ίδιος ο αδελφός μου. Όταν λέω ίδιος, το εννοώ. Δεν έμοιαζαν, ούτε είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, ήταν ίδιοι.
Το πιο τραγικό, όταν μου μίλησε ο πιτσιρικάς άκουσα πως είχαν και την ίδια χροιά στη φωνή. Με έπιασαν τα κλάματα και βγήκα από το δωμάτιο.
Εξήγησα στη γυναίκα μου τι είχε συμβεί και μου είπε ότι υπερβάλω. Ανέτρεξα στις φωτογραφίες του αδελφού μου και εκείνη, προς μεγάλη της έκπληξη, συνειδητοποίησε πως είχα δίκιο. Τα παιδιά ήταν σαν δίδυμα. Είχε ακόμα και τη χαρακτηριστική ελιά κάτω από το πηγούνι.
Προσπάθησα να το δω λογικά και σκέφτηκα πως εντάξει, συμβαίνουν αυτά. Η χροιά της φωνής όμως; Συμβαίνει κι αυτό; Τον άκουγα να μιλάει και να γελάει και ήταν σαν να άκουγα τον αδελφό μου.
Δε γνωρίζω τι συμβαίνει… αν αυτό το παιδί είναι μετεμψύχωση του αδελφού μου ή αν πρόκειται απλά για μία σύμπτωση… Αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως προσπάθησα με μεγάλη δυσκολία να το αφήσω πίσω μου και να αποδεχτώ πως είναι ένας από τους φίλους του γιου μου. Άλλωστε, δεν είχα και άλλη επιλογή.
Πώς γίνεται ένα αγοράκι να μοιάζει τόσο με το νεκρό αδελφό μου, χωρίς να είναι;»
«Είδα το νονό μου που είχε πεθάνει», Ανδρέας Π.
«Με τον νονό μου είχαμε πάντα μία ιδιαίτερη σχέση. Θα τολμούσα να πω πως για κάποιο μεγάλο και σημαντικό διάστημα της ζωής μου έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, περισσότερο και από τους γονείς μου. Δυστυχώς, έφυγε από τη ζωή σε αρκετά νεαρή ηλικία – ήταν μόλις πενήντα τριών χρόνων – από καρκίνο. Η τελευταία μας συνάντηση ήταν στο νοσοκομείο όπου με δυσκολία μου ψέλλισε δυο λόγια.
Ήμουν σχεδόν δεκαέξι, σε μία αρκετά δύσκολη ηλικία. Θυμάμαι είχαμε πάει διακοπές στα Ιωάννινα με τους γονείς μου και συνεχώς διαμαρτυρόμουν καθώς δεν ήμουν σύμφωνος με το ταξίδι. Ένα βράδυ ενώ τρώγαμε σε μία ταβέρνα, μύρισα έντονα το «άρωμα» του νονού μου. Ήταν μία πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά λόγω μιας αλοιφής που έβαζε και πάντα όσο ζούσε καταλάβαινα τον ερχομό του από αυτήν.
Κοίταξα γύρω μου να δω από πού προέρχεται αυτή η μυρωδιά και τότε είδα τον νονό μου. Δε είχε περάσει καλά-καλά ένας χρόνος που είχε πεθάνει και καθόταν σε ένα τραπέζι κοντά μου και μου χαμογελούσε. Ξέρω τώρα πως θα μου πουν όλοι πως ήταν η φαντασία μου ή η ανάγκη μου να τον δω. Για εμένα όμως, που έζησα τη στιγμή, ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Ήταν εκεί ολοζώντανος, τον μύρισα, μου χαμογέλασε.
Γύρισα ασυναίσθητα στη μητέρα μου και της είπα «Μαμά, ο νονός». Μόλις κοίταξε η μητέρα μου, εκείνος είχε χαθεί. Από τότε δεν τον ξαναείδα, αν και για να είμαι ειλικρινής ήλπιζα για ακόμα μία τέτοια στιγμή…
Ακόμα αναρωτιέμαι, πώς είδα τον νονό μου ενώ είχε πεθάνει;»
«Μύρισα τον καπνό και ας ήμουν εκεί», Ευαγγελία Μ.
«Όταν γέννησα την κόρη μου – ξέρω πως θα ακουστεί κλισέ – ήταν το πιο όμορφο δώρο στη ζωή μου. Μαζί με τον άντρα μου την παρατηρούσαμε που κοιμόταν και σκεφτόμασταν πως δε γίνεται αυτό το πλασματάκι να το δημιουργήσαμε εμείς.
Στα δύο χρόνια της μικρής, έτυχε να νοσηλευτώ για μια επέμβαση ρουτίνας. Ένα πρωινό καθώς ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, ένοιωσα μία ανησυχία. Τηλεφώνησα στο σύζυγό μου και μου είπε πως όλα ήταν καλά. Δε μπορούσα όμως να ηρεμήσω.
Θυμάμαι πως όλη την ημέρα μύριζα καπνό από φωτιά. Ρωτούσα τις νοσοκόμες και τους γιατρούς αν καίγεται κάτι, με διαβεβαίωναν πως όχι. Ρωτούσα τους ασθενείς που με συντρόφευαν στο δωμάτιο, όλοι υποστήριζαν πως ήταν η ιδέα μου.
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο την επόμενη μέρα, ο σύζυγός μου με πήγε στο σπίτι της πεθεράς μου. Έκπληκτη τον ρώτησα τι συμβαίνει. Τότε μου εξήγησε… την προηγούμενη ημέρα – που ήμουν ανήσυχη και μύριζα φωτιά – πράγματι είχε ξεσπάσει μία μικρή φωτιά στο σπίτι μας από ένα βραχυκύκλωμα. Η φωτιά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, κάποιες μικροζημιές. Απλά εκείνος τρόμαξε γιατί ήταν μόνος του στο σπίτι με το παιδί που έκλαιγε γοερά.
Πώς γίνεται να μύριζα τη φωτιά στο σπίτι μου από το νοσοκομείο;»
Comments are closed.