Ο ηθοποιός Σωτήρης Μεντζέλος γράφει ως Χάρος–Πιτσαδόρος. Πρόκειται για τον ανατρεπτικό ρόλο που ενσαρκώνει στην παράσταση “Ο κύριος Σμιθ ανοίγει την πόρτα”.
Μπορεί ένα χτύπημα στην πόρτα, μία πίτσα, να σου αλλάξει τη ζωή; Μπορεί! Ειδικά όταν πρόκειται για το νέο έργο του Σάκη Σερέφα, τη μαύρη κωμωδία «Ο κύριος Σμιθ ανοίγει την πόρτα».
Ένας ξένος, ένας πιτσαδόρος ή – για την ακρίβεια – ο Χάρος, χτυπάει την πόρτα του κυρίου Σμιθ προσφέροντάς του μία πίτσα. Ο κύριος Σμιθ, όσο και αν επιμένει πως δεν παρήγγειλε πίτσα, θα πρέπει να την δεχτεί. Η ζωή του κυρίου Σμιθ πρόκειται να λήξει σε δύο ώρες.
Ο Χάρος-Πιτσαδόρος, του θέτει ένα εκβιαστικό δίλημμα. Ποιον θα διαλέξει να μπει στη θέση του ώστε να μην πεθάνει; Μια ετοιμοθάνατη γριά στην εντατική, τον Χίτλερ ή την διαχειρίστρια της πολυκατοικίας που ζει στο διπλανό διαμέρισμα;
Ο ηθοποιός Σωτήρης Μεντζέλος γράφει ως Χάρος-Πιτσαδόρος
«Knock-knock on heaven’s door ή μήπως “Καλησπέρα, έφερα την πίτσα“; Και γιατί η πίτσα να έχει πεπερόνι και μπέικον και κρεμμύδι και κιμά; Πιθανότατα είναι ο χειρότερος συνδυασμός υλικών στην ιστορία της πίτσας. Ας μην υπερβάλλω. Υπάρχει και η πίτσα με ανανά.
Άντε τώρα να πείσεις τον κύριο Σμιθ πως όλο αυτό είναι ένα τέχνασμα, ένα αστειάκι, ένα κόλπο για να μπεις σπίτι του, ώστε να του πεις σαν άλλος Καρβέλας στην Άννα Βίσση πως “σε μια ώρα θα ‘χουν όλα τελειώσει, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, ας πεθαίναμε αγκαλιά πριν τελειώσει, ο τελευταίος χορός”.
Φυσικά και δε θα με πιστέψει, κανείς δεν με πιστεύει, στην αρχή τουλάχιστον.
Πάλι καλά όμως που έχω μαζί μου τα εργαλεία του επαγγέλματος – και δεν εννοώ τα βακτήρια που προκαλούν επιδημίες, μολύνσεις και αρρώστιες. Βλέπεις, την περισσότερη χαμαλοδουλειά αυτά την κάνουνε.
Αν όλα βέβαια πάνε καλά, θα αρχίσει το παιχνίδι ερωτήσεων. Θα ζητήσει να τον λυπηθώ, θα με παρακαλέσει λέγοντάς μου πως η ζωή είναι ωραία και άλλα κλισέ, όπως κάνουν όλοι. Αλλά εγώ πρέπει να μείνω πιστός στο καθήκον μου. Οφείλω να έχω την πίστη του Χάτσικο. Όλα καλά θα πάνε, ηρέμησε. Χτυπάω την πόρτα κι ο Θεός βοηθός.
Οι επιλογές είναι δύο: ή Highway to hell ή Stairway to heaven, η ατάκα όμως είναι μία.
Ή μήπως χρειάζεται μια πιο δυνατή ατάκα, όπως “Καλησπέρα, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον”, ή “Καλησπέρα, GAME OVER”; Όχι, όχι. Θα παίξω με το σιγουράκι. (Τοκ-Τοκ, ανοίγει η πόρτα):
– Ορίστε.
– Καλησπέρα, έφερα την πίτσα.»
* Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Σχετικά άρθρα:
Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο Βυθό της Ασφάλτου
Δείπνο Βασιλισσών του Βαλεντίνου Τσίλογλου στο θέατρο ΠΚ
Να βγω λιγάκι στον αέρα, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Ρένα του Αύγουστου Κορτώ με την Υρώ Μανέ
Comments are closed.