Χριστουγεννιάτικες ιστορίες από αγαπημένους καλλιτέχνες

Το umano ζήτησε από δέκα αγαπημένους μας καλλιτέχνες να μας αφηγηθούν αξέχαστες Χριστουγεννιάτικες ιστορίες.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο γενναιόδωρο από το να θυμηθείς και να μοιραστείς μία όμορφη παλιά χριστουγεννιάτικη ιστορία. Πόσο μάλιστα όταν προέρχεται από αγαπημένους μας καλλιτέχνες! Ο Θανάσης, ο Γιάννης, η Αμαλία, ο Γιωργής, ο Μάνος, η Χρύσα, ο Γιώργος, ο Άγγελος, η Πένυ και η Λένα αποδέχτηκαν την πρόσκληση του umano για ένα ταξίδι στο παρελθόν, μέσα από την αφήγηση μίας αγαπημένης Χριστουγεννιάτικης ιστορίας.

Χριστουγεννιάτικες ιστορίες από αγαπημένους καλλιτέχνες

Θανάσης Τσαλταμπάσης, ηθοποιός

«Αρκετά χρόνια πριν, δεκαπέντε περίπου, ήμουν φοιτητής στην Κοζάνη και μόλις είχα αρχίσει να δουλεύω παράλληλα σε έναν τοπικό τηλεοπτικό σταθμό. Έκανα μια εκπομπή της οποίας είχα τη συνολική επιμέλεια, πράγμα που σήμαινε πολλές ώρες γυρίσματα, μοντάζ κλπ. Εκείνες τις γιορτές, λοιπόν, εγώ έπρεπε να κάτσω στην πόλη για να βγει η εκπομπή. Φυσικά όλοι οι φίλοι μου, συμφοιτητές, έφυγαν για τις πόλεις τους, οπότε η αλλαγή χρονιάς με βρήκε μόνο στο φοιτητικό μου σπίτι.

Μπορώ να πω ότι ήταν μία καλή ευκαιρία να καταλάβω πόσο μεγάλη αξία είχαν και έχουν οι φίλοι και η οικογένεια για μένα. Παρά το μεγάλο αίσθημα μοναξιάς που είχα εκείνη τη νύχτα, ήταν μία εμπειρία που χάρηκα που την έζησα…»

Γιάννης Σοφολόγης, ηθοποιός

«Στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη δεν είχαμε καμινάδα. Κάθε Χριστούγεννα όμως έστηνα καρτέρι (και τελικά με έπαιρνε ο ύπνος) να πιάσω τον Άι-Βασίλη στα πράσα. Μια βραδιά είχα βάλει σκοπό να μην κοιμηθώ. Μέσα στη νύχτα άκουσα ένα θόρυβο, βγήκα και είδα τον πατέρα μου να βάζει τα δώρα κάτω από το δέντρο. Αυτό ήταν και το τέλος της παιδικής μου ηλικίας. 

Τα χρόνια πέρασαν και κάπου τώρα, στα τριάντα, είναι που αρχίζεις και πιστεύεις ξανά στον Άι-Βασίλη. Όχι γιατί κάποιος στο είπε – όπως όταν ήσουν μικρός – αλλά γιατί είναι ωραίο να πιστεύεις πως κάποιος από ψηλά παρακολουθεί τις πράξεις σου και, αν είσαι καλός όλη τη χρονιά, θα σου φέρει στο τέλος ένα ωραίο δώρο. Το δώρο μπορεί να μην έρθει την ημέρα της Πρωτοχρονιάς, αλλά αργά ή γρήγορα, κάτι καλό θα έρθει. Καλές γιορτές σε όλους!»

Αμαλία Καβάλη, ηθοποιός

«Ετών ενός. Το πρώτο “κράκ”. Μόλις έσπασα τη μπάλα του χριστουγεννιάτικου δέντρου που στολίζει το γραφείο του πατέρα μου. Έσπασα τη “φούσκα” των Χριστουγέννων; Με έφεραν για μασκότ και τα έκανα σαλάτα; Καταστρέφω την ομορφιά χαζεύοντάς την; (!) Θα μπορούσαμε να το περάσουμε ως αντίσταση στην επιβεβλημένη χαρωπότητα ή στο ρόλο που βρέθηκα να παίζω, αλλά είμαι απλά… ατσούμπαλη. 

Μεγαλώνοντας. Χριστούγεννα. Συνάντηση μεταξύ πτήσεων με τη γιαγιά μου στο αεροδρόμιο. Πάμε μαζί στην καφετέρια. Φοβάμαι ότι έχω σκληρύνει ως άνθρωπος από την τελευταία φορά που με είχε δει και απασχολώ τον εαυτό μου με το πορτοφόλι για να αποφύγω το βλέμμα της. Ατσούμπαλα…. πληρώνω. Δεύτερο “κράκ”. Της στέρησα το ρόλο της, αλλά κυρίως αντιλαμβάνεται πως πληρώνω πια για τον εαυτό μου. Με άφησε παιδί και με συνάντησε γυναίκα. Βλέμμα σπασμένο με καμάρι και μελαγχολία…όπως είναι τα Χριστούγεννα.»

Γιωργής Τσουρής, ηθοποιός / μουσικός

«Πρωτοχρονιά. Αποχαιρετούμε την παλιά χιλιετία και μπαίνουμε απ-αισίως στο 2000. Παραπληροφόρηση, κινδυνολογία και ελαφρά παράκρουση. Τελικώς, τίποτα δεν έγινε. Κανένα αεροπλάνο δεν έπεσε, καμιά πυρηνική καταστροφή… τίποτα. Πάλι τα ίδια. 3…2…1 χρόνια πολλά! Στο τραπέζι την επόμενη μέρα αρχίσαμε, με αμπελοφιλοσοφική διάθεση, μια κουβέντα για το πώς να ήταν όταν άλλαξε η χιλιετία από το 999 στο 1000 και πώς θα είναι άραγε όταν αλλάξει από το 2999 στο 3000. Κι ακόμη, πως τρεις χιλιάδες χρόνια δεν είναι δα και τόσα πολλά σε έναν πλανήτη 4,5 δισεκατομμυρίων ετών. Άρχισα να ψιλιάζομαι εκείνη τη στιγμή, στα δεκατέσσερά μου, ότι η ζωή μου είναι μάλλον πολύ μικρή. Ένα απειροελάχιστο κλάσμα στο άπειρο. Ανακουφίστηκα. Είπα: “τέρμα οι ηλίθιες αγωνίες, τέρμα στεναχώριες, όλα ένα παιχνίδι είναι!”. Μετά, το ξέχασα.»

Μάνος Καρατζογιάννης, ηθοποιός / σκηνοθέτης / καλλιτεχνικός διευθυντής στο Θέατρο Σταθμός

«Τα Χριστούγεννα που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό είναι με τον μπαμπά μου ντυμένο Άι Βασίλη να «παίζει θέατρο» ότι έφτασε με το έλκυθρό του στο μπαλκόνι του – τότε – σπιτιού μας, κάπου στο Άλσος Παγκρατίου. Κι εγώ να μην ξέρω αν έπρεπε να τον πιστέψω ή όχι. Γιατί, ενώ είχα καταλάβει ότι ήταν εκείνος, δεν ήθελα να του το χαλάσω!

Τα Χριστούγεννα που λαχταράω είναι τα τελευταία που περάσαμε μαζί με την αδελφή μου, την Αθηνά, που ζει μόνιμα στο εξωτερικό. Φωτογραφηθήκαμε κάτω από την πόρτα του πατρικού μας που έγραφε «Καλή Χρονιά», την τελευταία που θα ζούσε ο – αιφνίδια ασθενής – Άι Βασίλης, και γράψαμε με πείσμα: «Τα Καρατζογιαννάκια σας εύχονται χρόνια πολλά!»

Χριστουγεννιάτικες ιστορίες από αγαπημένους καλλιτέχνες

Χρύσα Διαμαντοπούλου, καλλιτεχνική υπεύθυνη θεατρικής ομάδας Μικρός Νότος

«Λονδίνο 1997. Χριστούγεννα.

Μία εβδομάδα βλέπουμε παραστάσεις, τελευταία μέρα άφραγκοι. Δύο λίρες ο Μανώλης, μία λίρα εγώ. Η πτήση το μεσημέρι, πρωινό στο hostel, ατελείωτες βόλτες. Έξω απ’ τα Harrods κοιταζόμαστε, μπαίνουμε, χαζεύουμε στο ισόγειο τα κρουασάν, στο ταμείο μετράμε φραγκοδίφραγκα. Ο κύριος Mike που έχει ακούσει την αφραγκιά μας, σε άπταιστα ελληνικά: “Παιδιά κερνάω εγώ”… Φάγαμε χαβιάρι στο πριβέ εστιατόριο και μετά ο σωφέρ μας πήγε στο αεροδρόμιο! 

Να είναι καλά ο κύριος Mike, όπου κι αν είναι, κι ας μην δέχτηκα την πρόταση γάμου λίγους μήνες μετά, όταν ήρθε στην Αθήνα κι εμείς τον πήγαμε στον Βούρια!»

Γιώργος Παπαγεωργίου, ηθοποιός / σκηνοθέτης / μουσικός

«Πάντα τα Χριστούγεννα της παιδικής μου ηλικίας είχαν μια μυρωδιά. Την κολόνια του μπαμπά. Ήταν μια βαριά γαλλική κολόνια που έβαζε καθώς ετοιμαζόμασταν για ρεβεγιόν με τους φίλους των γονιών μου στη Θεσσαλονίκη. Κάπου στα μεσάνυχτα χτυπούσε το κουδούνι της πόρτας και ο Άι Βασίλης είχε αφήσει απ’ έξω δώρα για όλα τα παιδιά (και τα κακά και τα καλά).

Παρ’ όλα αυτά, δεν αναζητώ πια τον Άι Βασίλη, αλλά την κολόνια του μπαμπά.

Ho Hang τη λέγανε. Είναι παλιό μοντέλο. Άμα τη βρείτε πουθενά, στείλτε τη μου, ήμουν καλό παιδί φέτος.» 

Άγγελος Μπούρας, ηθοποιός / καλλιτεχνικός διευθυντής στο Γκλόρια Μικρό

«Από το πρωί στους δρόμους…να μου πάρει ο μπαμπάς το πιο ψηλό έλατο. Να πάμε στο Μινιόν να βγάλω φωτογραφία με τον Άγιο Βασίλη, να φτιάξω γλυκά με τη γιαγιά, να στολίσουμε όλοι μαζί το δέντρο ακούγοντας κάλαντα στο πικάπ και το βράδυ να κοιμηθώ δίπλα στο έλατο, με όλα τα φωτάκια αναμμένα!! Παραμυθένια παιδικά Χριστούγεννα!»

Πένυ Φυλακτάκη, συγγραφέας

«Ποιος πιστεύει στον Άι Βασίλη;» Οκτώ χρόνων στο θρανίο και σηκώνω χέρι λάμποντας. «Ψέματα όλα. Ειδωλολατρικά έθιμα. Οι γονείς σας φέρνουν τα δώρα». Χάριν σε αυτήν την ευαίσθητη ψυχολογική προσέγγιση της δασκάλας, λεηλάτησα το σπίτι ψάχνοντας. Και τα βρήκα. Έκλαιγα και τις δεκαπέντε μέρες. Κι ύστερα αποφάσισα:

Εγώ θα πιστεύω.

Έπιασε.

Μέχρι σήμερα παίρνω δώρο.

Λένα Δροσάκη, ηθοποιός

«Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου περίοδος! Πολλά φώτα, στολίδια, χαρούμενες ατμόσφαιρες και άνθρωποι γεμάτοι ελπίδες για μια χρονιά καλύτερη απ’ την προηγούμενη! Τα καλύτερα Χριστούγεννα είναι όταν είμαι κοντά στους αγαπημένους μου ανθρώπους… κοντά τους νιώθω απέραντη αγάπη και την ασφάλεια να είμαι ο εαυτός μου και να μπορώ να τρώω σπιτικό φαγητό!!»