Το Πράσινο Ακρωτήρι της Δυτικής Αφρικής

Το Πράσινο Ακρωτήρι της Δυτικής Αφρικής, επισήμως Δημοκρατία του Cabo Verde, είναι ένα μέρος διαφορετικό από τα συνηθισμένα.

Από την Κωνσταντίνα Παππά

Με εδάφη εντυπωσιακά, κυρίως βραχώδη ηφαιστειακής προέλευσης, όμορφα φτωχικά ψαροχώρια αλλά και μαγευτικές παραλίες, σίγουρα δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν επισκέπτη.

Το Πράσινο Ακρωτήρι (Cape Verde) είναι μια νησιωτική χώρα της Δυτικής Αφρικής που αποτελείται από δεκαπέντε διαφορετικά νησάκια τοποθετημένα στον κεντρικό Ατλαντικό ωκεανό. Είναι όλα ηφαιστειακής προέλευσης και τρία μόνο από αυτά είναι αμμώδη και επίπεδα. Ο εκτιμώμενος πληθυσμός των νησιών είναι περίπου 530.000 άτομα. Η πρωτεύουσα του Πράσινου Ακρωτηρίου, Praia, φιλοξενεί το ένα τέταρτο του πληθυσμού της χώρας.

Το Πράσινο Ακρωτήρι της Δυτικής Αφρικής

Τα νησιά χωρίζονται γεωγραφικά σε δύο ομάδες. Τα προσήνεμα Santo Antao, Sao Vicente, Santa Luzia, Sao Nicolau, Sal και Boa Vista και τα απάνεμα Maio, Santiago, Fogo και Brava. Το Santiago είναι το μεγαλύτερο σε μέγεθος και πληθυσμό. Εδώ βρίσκεται και η πρωτεύουσα, Praia. Το μεγαλύτερο μέρος των νησιών είναι ηφαιστειακοί τόποι που χρονολογούνται από οκτώ έως είκοσι εκατομμύρια χρόνια πίσω. Τα παλαιότερα πετρώματα που έχουν βρεθεί φτάνουν τα 128-131 εκατομμύρια χρόνια. Το μεγαλύτερο ενεργό ηφαίστειο στο Πράσινο Ακρωτήρι είναι το Pico do Fogo και η τελευταία του έκρηξη σημειώθηκε το 1995.

Το έδαφος δυσκολεύει πολύ την αγροτική παραγωγή. Σε ορισμένα μόνο σημεία των νησιών καλλιεργούνται μπανάνες και ζαχαροκάλαμα. Η τοπική διατροφή βασίζεται σε ψάρια, καλαμπόκι και ρύζι. Θα βρούμε όμως και ντομάτες, λάχανο, κρεμμύδια και πατάτες και φυσικά μπανάνες και παπάγια που υπάρχουν όλο το χρόνο.

Οι θερμοκρασίες εδώ είναι πιο ήπιες από το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης Αφρικής, καθώς τα νησιά περιβάλλονται από θάλασσα. Οι βροχοπτώσεις που σημειώνονται είναι λίγο περισσότερες από το ποσοστό που απαιτείται για να χαρακτηριστεί κάποιο μέρος ως έρημος. Επιπλέον, λόγω της απομόνωσής του, το Πράσινο Ακρωτήρι φιλοξενεί ορισμένα είδη πουλιών και ερπετών που απειλούνται με εξαφάνιση.

Το Πράσινο Ακρωτήρι και η ανεξαρτησία

Τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου ανακαλύφθησαν και αποικήθηκαν από τους Πορτογάλους τον 15ο αιώνα, οι οποίοι τα χρησιμοποιούσαν κατά κύριο λόγο για δουλεμπόριο. Η οικονομική στήριξη από την πλευρά της Πορτογαλίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτη και οι φυσικοί πόροι των νησιών λίγοι. Πολλοί ντόπιοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν είτε στην Ευρώπη και την Αμερική είτε σε άλλες χώρες της Αφρικής. Σήμερα, περισσότεροι πολίτες από το Πράσινο Ακρωτήρι ζουν στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου απ’ ότι στον ίδιο τους τον τόπο. Είναι και αυτοί που ενισχύουν την οικονομία της χώρας στέλνοντας χρήματα από το εξωτερικό. Άλλωστε, η οικονομία του Πράσινου Ακρωτηρίου στηρίζεται – δυστυχώς – κυρίως στον τουρισμό και τις ξένες επενδύσεις.

Η έλλειψη υποστήριξης επί σειρά ετών καθώς και η άρνηση της Πορτογαλίας να παραχωρήσει αυτονομία οδήγησε σε επανάσταση στις αρχές της δεκαετίας του 1960, υπό την καθοδήγηση του γεωργικού μηχανικού, διανοούμενου, ποιητή, θεωρητικού και επαναστάτη Amilcar Cabral. Από το 1963 μέχρι τη δολοφονία του το 1973, ο Cabral οδήγησε το αντάρτικο κίνημα PAIGC σε εξέγερση εναντίον της πορτογαλικής κυβέρνησης. Αυτός θεωρείται και ο πιο επιτυχημένος πόλεμος ανεξαρτησίας στη σύγχρονη αφρικανική ιστορία. Στόχος ήταν η ανεξαρτησία τόσο του Πράσινου Ακρωτηρίου όσο και της Πορτογαλικής Γουινέας. Έτσι, η Δημοκρατία της Γουινέας Μπισσάου δημιουργήθηκε το 1973 και αναγνωρίστηκε επίσημα το 1974.

Το Πράσινο Ακρωτήρι κατάφερε να αποκτήσει την ανεξαρτησία του το 1975, δύο χρόνια μετά την δολοφονία του Amilcar Cabral, ο οποίος πέθανε προτού δει τις πατρίδες του – Πράσινο Ακρωτήρι και Γουινέα Μπισσάου – επιτέλους ανεξάρτητες από την Πορτογαλία. Οι θεωρίες για τον ρόλο που έπαιξαν Πορτογάλοι πράκτορες στη δολοφονία του παραμένουν μέχρι σήμερα αναπόδεικτες και αμφιλεγόμενες.

Πηγές: africa.com, en.wikipedia.org