Το Πολυτεχνείο μέσα από τρία τραγούδια

Το Πολυτεχνείο μέσα από τρία τραγούδια, ξεκινώντας από το 1973 και φτάνοντας στο σήμερα.

Από τον Βασίλη Δεληβοριά

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 κατά της χούντας, που πυροδοτήθηκε από την τότε εξέγερση της Νομικής Σχολής, αποτελεί πηγή έμπνευσης και σεβασμού. Φυσικά – για ευνόητους λόγους – όχι για όλους, όπως π.χ. για τους υποστηρικτές της χούντας. Τι να γράψεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου που να μην έχουν γράψει άλλοι;

Θα ήθελα να τολμήσω κάτι διαφορετικό, να δω την ιστορία του Πολυτεχνείου μέσα από τους στίχους τριών τραγουδιών. Από το 1973 στο σήμερα, τρία τραγούδια μπορούν να περιγράψουν τέλεια το ξεκίνημα, το μετά και το τώρα.

Το Πολυτεχνείο μέσα από τρία τραγούδια

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 θα μπορούσε να περιγραφεί με τους στίχους:

“Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί.

Όχι άλλα δάκρυα, κλείσαν οι τάφοι, λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί.

Λουλούδι φωτιάς βγαίνει στους τάφους, μήνυμα στέλνουν οι πρώτοι νεκροί.

Απάντηση θα πάρουν ενότητα κι αγώνα, για να `βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί.”

Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης

Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, φτάνουμε στη δεκαετία του ’80, την εποχή του ΠΑΣΟΚ όπως την αποκαλούν πολλοί. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου σε αυτή τη δεκαετία θα μπορούσε να περιγραφεί ως εξής:

“Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία, κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά. Ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά.

Κι ύστερα κύλισε ο καιρός κι η ιστορία, πέρασε εύκολα απ’ τη μνήμη στην καρδιά. Ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία, εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά.

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία κι ύστερα γήπεδο στοιχήματα καυγάς, ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία,
είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά”

Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου 

Και φτάνουμε στο σήμερα. Το σήμερα που με όλα όσα συμβαίνουν, οι αγώνες όλο και λιγοστεύουν. Βολεμένοι στο σήμερα και θυμούμενοι το χθες. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου σήμερα θα μπορούσε να περιγραφεί:

“Ξυπνάει εκείνος το πρωί μα οι άλλοι θέλουν να κοιμάται. Πόσες φορές θ’ αντισταθεί, έχει αρχίσει να φοβάται.
Σχολή και σπίτι, δουλειά και σπίτι, Στουρνάρη – Πατησίων, πού πήγε ο πλησίον;

Νύχτωσε κι έχει κουραστεί, κλείνει την πόρτα, αναστενάζει. Στο ράδιο παίζει μουσική, το ίδιο άσμα, νευριάζει.
Συχνότητα άλλη, τα ίδια πάλι, όλα βουίζουν μες στο κεφάλι. Ακούει φωνές, τον πιάνει ζάλη. Η ιστορία ξαναχτυπάει!
Τρέμουν οι τοίχοι, παίζουν τα φώτα και όλα όπως τότε γίνονται τώρα.

Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο!
Η χούντα δεν έπεσε ποτέ κι ας λέγαν άλλα στο σχολείο.
Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο!
Σας μιλά ο βραδινός εκφωνητής, από μια χώρα που ήταν πάντα στον αέρα
Σας μιλά ένας μικρούλης μαθητής που πήρε δώρο τα Χριστούγεννα μια σφαίρα…”

Στίχοι: Καλογράνης Χρήστος