Τέσσερις ιδιαίτερες φθινοπωρινές αφηγήσεις από τέσσερις φίλους, τέσσερα διαφορετικά πρόσωπα, για την έναρξη του φθινοπώρου.
Από την Νικολέτα Πρεβενά
Τα «παραμύθια της Χαλιμάς» με τα οποία μας μεγάλωσαν |
Τέσσερις φίλοι, τέσσερις διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες, άρχισαν να μου αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες για την έναρξη του φθινοπώρου. Έτσι τα έφερε η κουβέντα σε έναν απλό καφέ. Τους άκουγα με προσοχή. Τις αγωνίες, τα άγχη τους, τους καινούργιους στόχους, τα λάθη, την αρχή, το τέλος… Είχα την ανάγκη να ρωτήσω, έπρεπε να ρωτήσω…
«Μπορώ να δημοσιεύσω τις αφηγήσεις σας;»
Με κοίταξαν με ένα βλέμμα όλο απορία και αισθάνθηκα πως μου έλεγαν «άφησε πίσω για λίγο το επάγγελμα της δημοσιογράφου και γίνε πάλι η φίλη μας». Οι αφηγήσεις τους όμως ήταν δυνατές, αληθινές, ήταν συναισθήματα που διακατέχουν σχεδόν όλους μας κάθε φθινόπωρο. Για καλή μου τύχη, κατάφερα να τους πείσω να μου γράψουν σε ένα χαρτί όλα όσα είχαν μοιραστεί μαζί μου σε εκείνον τον καφέ. Παιδιά, σας ευχαριστώ που μου δανείσατε τις ιστορίες σας και που είναι δοσμένες γεμάτες ειλικρίνεια.
Τέσσερις ιδιαίτερες φθινοπωρινές αφηγήσεις
Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας. |
«Το φθινόπωρο με αγχώνει», Δήμητρα Κ.
«…Το φθινόπωρο με αγχώνει. Πιστεύω πως είναι ένα κατάλοιπο που έχω από παιδί. Τότε που τελείωνε το καλοκαίρι, τα παιχνίδια, η επαφή με τους φίλους του καλοκαιριού και τις νέες γνωριμίες. Τις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου άρχιζε η άχαρη προετοιμασία για το σχολείο. Επαναλήψεις στα μαθήματα, μειωμένο ωράριο στο παιχνίδι, η αγορά της σχολικής τσάντας και άλλων συναφών σχολικών αντικειμένων, τέλος τα ξενύχτια και γενικότερα, τέλος οι ξέγνοιαστες στιγμές.
Έχουν περάσει χρόνια που έχω σταματήσει το σχολείο, πολλά χρόνια για την ακρίβεια. Και όμως, κάθε τέλος καλοκαιριού με αρχές φθινοπώρου, αυτό το άγχος έρχεται πάντα και με βρίσκει. Δε με εγκαταλείπει! Θα ρωτήσει κάποιος “μα γιατί έχεις άγχος αφού δεν υπάρχει σχολείο πια”; Ειλικρινά, δε ξέρω τι να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Ίσως το “σχολείο” να έχει αντικατασταθεί με τον όρο “δουλειά” και οι “καλοκαιρινές διακοπές” των μαθητών να λέγονται τώρα πια “άδεια”. Και εκεί κάπου φοβάμαι λίγο γιατί συνειδητοποιώ πως στη ζωή μου πάντα κάτι με περιορίζει, πάντα κάτι με “κρατάει”, πάντα κάτι με εγκλωβίζει … και τελικά ίσως να μην είναι το φθινόπωρο.»
«Τα έξοδα του φθινοπώρου είναι πολλές φορές θηλιά», Πέτρος Κ.
«… Μου ζήτησε η Νικολέτα να γράψω ένα γράμμα, μία αφήγηση για το φθινόπωρο. Δεν έχω να γράψω πολλά γιατί για εμένα το φθινόπωρο είναι ακόμα μία εποχή. Δεν το βλέπω ούτε ρομαντικά, ούτε συναισθηματικά, ούτε ποιητικά. Το βλέπω πρακτικά. Βλέπω τα έξοδα που αρχίζουν και πάλι να ανηφορίζουν. Τα φροντιστήρια, οι αθλητικές δραστηριότητες, το σχολείο, οι καινούριες φόρμες, τα βιβλία… και σε αυτά να πρέπει να προσθέσεις τους ήδη υπάρχοντες λογαριασμούς… το δάνειο του σπιτιού, το ρεύμα, το τηλέφωνο, το φαγητό και πόσα άλλα.
Τι να γράψω για το φθινόπωρο Νικολέτα; Για το μόνο που μπορώ να γράψω είναι η τσέπη μου που έχει αδειάσει. Φέτος ήταν το πρώτο καλοκαίρι που δεν πήγαμε διακοπές με τη γυναίκα μου. Ευτυχώς, έφυγαν τα παιδιά μία εβδομάδα μαζί με τον αδελφό μου αλλά μέχρι εκεί. Και στα αλήθεια, δε με πειράζει που δεν πήγα διακοπές. Φοβάμαι όμως πως το βαρέλι δεν έχει πάτο. Φοβάμαι, πως αρχές φθινοπώρου που τα παιδιά μου έχουν διάφορες ανάγκες για την εκπαίδευσή τους, τον αθλητισμό τους και πολλά άλλα, δε ξέρω πια αν θα μπορώ να αντεπεξέρχομαι σε όλα αυτά τα έξοδα. Γιατί ναι, αν το θέτεις έτσι, τα έξοδα του φθινοπώρου είναι πολλές φορές θηλιά για έναν πατέρα δύο παιδιών.»
«Το φθινόπωρο είναι η αρχή μίας νέας εποχής», Σοφία Λ.
«Για εμένα το φθινόπωρο είναι η αρχή μίας νέας εποχής. Πάντα παίρνω σημαντικές αποφάσεις και θέτω καινούργιους στόχους. Γνωρίζω πως οι περισσότεροι το κάνουν αυτό την Πρωτοχρονιά, στην αρχή του νέου έτους. Η διαφορά όμως είναι πως η Πρωτοχρονιά είναι μέσα στο χειμώνα και αισθάνομαι ήδη κουρασμένη από τα τρεξίματα της καθημερινότητας.
Η αρχή του φθινοπώρου για εμένα, σηματοδοτεί την έναρξη καθοριστικών αποφάσεων και αλλαγών. Είμαι ξεκούραστη από τις διακοπές του καλοκαιριού και αυτό το δροσερό φθινοπωρινό αεράκι είναι τονωτικό για το μυαλό και τη σκέψη μου. Να σκεφτώ καθαρά και να αλλάξω, να εγκαταλείψω, να διεκδικήσω και να τολμήσω. Φθινόπωρο τόλμησα να αλλάξω δουλειά και βρήκα καλύτερη μέσα στην οικονομική κρίση. Φθινόπωρο αποφάσισα να αλλάξω το σώμα μου και να αρχίσω γυμναστική και τελικά, τα κατάφερα. Επίσης, φθινόπωρο εγκατέλειψα μία μακροχρόνια σχέση που δεν έβγαζε πουθενά και τελικά αποδείχτηκε πως έτσι έπρεπε να γίνει.»
«Το φθινόπωρο με δίδαξε πως υπάρχει τέλος και όχι μόνο αρχή», Γιώργος Γκ.
«Τυχαίνει να είμαι παρατηρητής της φύσης και πιστέψτε με, η φύση το φθινόπωρο είναι στα καλύτερά της. Κοιτάζεις γύρω σου και σε πιάνει μία βαθιά μελαγχολία που σε οδηγεί στη φιλοσοφία “ποιος είμαι, πού πάω” και τέτοια. Όχι ότι βρίσκω απαντήσεις ποτέ σε αυτά τα ερωτήματα. Δεν υπάρχουν, η ζωή θα σε πάει εκεί που θέλει να σε πάει. Το φθινόπωρο όμως με δίδαξε πως υπάρχει τέλος και όχι μόνο αρχή.
Ήταν αρχές φθινοπώρου, λίγο πριν ξεκινήσει το σχολείο, όταν έμαθα πως ένας αγαπημένος φίλος και συμμαθητής δε θα καθίσει στο θρανίο δίπλα μου. Έφυγε σε ηλικία εννέα ετών από καρκίνο στο κεφάλι. Πριν καν αρχίσει το σχολείο! Τι να εξηγήσεις σε ένα παιδί εννέα ετών για καρκίνο, τι να εξηγήσεις για το θάνατο; Θυμάμαι πως είχαμε πάει στην κηδεία με τους υπόλοιπους συμμαθητές, τη δασκάλα και τους γονείς μου. Κλάματα γοερά, φωνές και αναφιλητά. Αλλά δεν είχα καταλάβει το γιατί. Τι πάει να πει ο Παύλος έφυγε; Και πού πήγε; Όταν δεν έκατσε δίπλα μου στο θρανίο, όταν δεν τον ξαναείδα ποτέ, τότε κατάλαβα τι πάει να πει “ο Παύλος έφυγε”. Τότε κατάλαβα τι είναι ο θάνατος και τι σημαίνει τέλος.»
Comments are closed.