Συνέντευξη του Χρήστου Θηβαίου στο umano. Μία συνέντευξη ψυχής από τον αγαπημένο μας, σπουδαίο μουσικό και ερμηνευτή.
Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη
|
Η καθηλωτική ερμηνεύτρια Ρίτα Αντωνοπούλου στο Umano |
Ο Χρήστος Θηβαίος μετράει περίπου τριάντα χρόνια στην ελληνική μουσική σκηνή. Ένας καλλιτέχνης που έχει κερδίσει την προτίμηση του μουσικόφιλου κοινού. Ο κόσμος τον στηρίζει – και δικαίως – φανατικά όλα αυτά τα χρόνια, με πολλή αγάπη. Τα τραγούδια του και οι ξεχωριστές του ερμηνείες σε παρασύρουν σε μοναδικά μουσικά ταξίδια. Στις εμφανίσεις του, όταν αρχίζει να τραγουδάει, χάνεις την αίσθηση του χρόνου και αφήνεσαι στις μελωδίες.
| Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας |
Ο Χρήστος Θηβαίος ξεκίνησε το 1994 με το συγκρότημα Συνήθεις Ύποπτοι. Το 2000 το συγκρότημα διαλύθηκε και τα μέλη του ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους. Εκτός από εξαιρετικές ερμηνείες, ο Χρήστος Θηβαίος έχει γράψει πολλές σημαντικές και διαχρονικές επιτυχίες. Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί πως είναι ένας φτασμένος καλλιτέχνης που βοηθάει με πάθος νέους μουσικούς και διακρίνει πολλά νέα ταλέντα.
Umano: Σπουδάσατε φιλοσοφική στη Μπολόνια με καθηγητή τον Ουμπέρτο Έκο. Μιλήστε μας λίγο για τα χρόνια εκείνα αλλά και για τον Ουμπέρτο Έκο.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, μετά το Λύκειο, πήγα στη Μπολόνια για να σπουδάσω φιλοσοφία και εκεί είχα την τύχη να συναντήσω τον Ουμπέρτο Έκο ως καθηγητή της Σημειολογίας. Αμέσως διέκρινα έναν πολύ ευγενικό και, πάνω απ’ όλα, έναν πολύ γενναιόδωρο άνθρωπο.
Ο Ουμπέρτο Έκο δεν έχανε στιγμή να θέλει να μεταδώσει τις γνώσεις του και την αγάπη του για την επιστήμη του.
Θεωρούσε την επιστήμη της Σημειολογίας ως μια νεοσύστατη επιστήμη, που είχε την ιδιαιτερότητα να ασχοληθεί με τα κείμενα ή με την καθημερινότητα από το εξής πρίσμα: Όχι σαν κάτι το οποίο αποκαλύπτεται, όχι σαν κάτι το οποίο αποκρύπτεται, αλλά σαν κάτι το οποίο υπαινίσσεται μια διαφορετική πραγματικότητα. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό ήταν μια πολύ μεγάλη τροφή για τη φαντασία ενός νέου φοιτητή, καθώς ο τρόπος του εμπεριείχε και άπλετο φως και χιούμορ. Γι’ αυτό, είμαι πραγματικά ευτυχισμένος που τον γνώρισα και διετέλεσα μαθητής του.
Umano: Η μουσική πώς προέκυψε; Ανακαλύψατε στην πορεία ότι θέλετε να γίνετε μουσικός ή ήταν κάτι που γνωρίζατε από μικρή ηλικία;
Η μουσική δε θυμάμαι να προέκυψε κάποια στιγμή. Είμαι παιδί ηθοποιών και απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, από πολύ μικρή ηλικία τραγουδούσα και προσπαθούσα να αναπαράγω σωστά, με τον καλύτερο και τον πιο φυσικό δυνατό τρόπο αυτά που άκουγα. Πρέπει να ήτανε περίπου από την ηλικία των έξι ετών αυτά, οπότε είχε να κάνει πιο πολύ με το τραγούδισμα και τη μνήμη, τη διαρκή μνήμη μελωδιών που μου άρεσαν. Από κει και πέρα, στο σχολείο, στα 12 -13 μου χρόνια, αγόρασα την πρώτη μου κιθάρα.
Θαύμαζα τον εαυτό μου που κατάφερε να δουλέψει για να αγοράσει αυτή την κιθάρα, καθώς επίσης και που κατάφερα να μάθω αυτό το υπέροχο όργανο.
Και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Άρχισα να σκαλίζω και να μαθαίνω τραγούδια άλλων, να θαυμάζω τη δισκογραφία, τους καλλιτέχνες που έγραφαν και τραγουδούσαν δικά τους τραγούδια, που ήταν για μένα τα εφηβικά μου παραμύθια.
Μετά πήγα στην Ιταλία – όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο διάλειμμα, η ακαδημαϊκή μου καριέρα – και όταν αργότερα κάποια στιγμή, αφού είχα τελειώσει το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό μου στη φιλοσοφία, έπιασα στα χέρια μου ένα βιβλίο του Μίλο Πάβιτς με τίτλο Το λεξικό των Χαζάρων, διάβασα το εξής:
Κάθε άνθρωπος έχει μπροστά του χιλιάδες δρόμους, αλλά ο πραγματικά δικός του δρόμος είναι αυτός που εάν αποφασίσει να τον ακολουθήσει, ο φόβος του μεγαλώνει.
Τελικά, επειδή είχα διαμελιστεί ως άνθρωπος ανάμεσα στην ανασφάλεια της τραγουδοποιΐας και την ασφάλεια της ακαδημαϊκής καριέρας, αποφάσισα να σταματήσω την ακαδημαϊκή μου καριέρα και να ακολουθήσω το φόβο μου, που ήταν το να γράφω τραγούδια και να εκφράζομαι μέσα απ’ αυτό.
Umano: Ξεκινήσατε με το συγκρότημα Συνήθεις Ύποπτοι και μας δώσατε μεγάλες επιτυχίες. Γιατί διαλύθηκε το συγκρότημα;
Επέστρεψα στην Ελλάδα λοιπόν και ξαναβρήκα τους παλιούς μου φίλους. Στις συναντήσεις που είχαμε κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στην Ιταλία, είχαμε διάφορες αναρωτήσεις όπως το τι είναι τραγούδι, τι είναι μουσική και πώς μπορούμε να τα καταφέρουμε αυτά με τον δικό μας τρόπο. Έτσι, συναντήθηκα με τον Αλέκο Βασιλάτο, τον Τάσο Λώλη και έπειτα τον Βασίλη Βασιλάτο. Εγώ είχα φέρει όλο το υλικό από τις Μέρες Αδέσποτες και στη συνέχεια προέκυψαν και τα τραγούδια από το Είμαι αυτό που κυνηγάω. Αυτοί ήταν οι δυο μεγάλοι δίσκοι με τους Συνήθεις Υπόπτους.
Στο ενδιάμεσο, υπήρξε η συνεργασία με τον Γιώργο Νταλάρα και το Γιώργο Ανδρέου στην Ιερά Οδό, όπου προέκυψε η Μικρή Πατρίδα και μετά η συνεργασία με τον Βασίλη Δημητρίου στο Μεγάλο Θυμό, με το γνωστό πια Πόσο πολύ σ’ αγάπησα.
Όλα αυτά τα διαφορετικά πράγματα που έκανε ο καθένας από μας, συνετέλεσαν στο να συνειδητοποιήσουμε τι θέλουμε πραγματικά.
Ο Αλέκος Βασιλάτος ασχολήθηκε περισσότερο με την έθνικ μουσική και με τον δικό του τρόπο γραφής, ο Βασίλης Βασιλάτος έγινε ένας μεγάλος καθηγητής και μέντορας στα κρουστά. Ο εκλιπών, πλέον, Τάσος Λώλης ασχολήθηκε πιο πολύ με την Μεσαιωνική και προκλασική μουσική.
Έτσι φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2000, οπότε το συγκρότημα – με πολύ μεγάλη λύπη αλλά και χαρά – διαλύθηκε και ακολούθησε ο καθένας το δρόμο του.
Umano: Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που είχατε ερμηνεύσει μπροστά σε κοινό;
Το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσα σε κοινό νομίζω πρέπει να ήταν – εκτός από τους παιδικούς φίλους και συμμαθητές στο σχολείο – σ’ ένα πάρτι που έγινε στην Αίγλη του Ζαππείου το 1974.
Όταν κάναμε αυτά τα πάρτι, ήμασταν χωρισμένοι σε Θηλέων και Αρρένων.
Εκεί λοιπόν, στο πάρτι του Θηλέων, είχαμε προσφερθεί να τραγουδήσουμε κάποια τραγούδια. Είχαμε βγάλει θυμάμαι εφτά τραγούδια, το Hotel California, το Yesterday και το Let it be των Beatles, τα Παιδιά του Πειραιά, το Οδός Ονείρων – Κάθε κήπος κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή – , κάποια τραγούδια των Olympians όπως ο Τρόπος, το Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, τα οποία είχα μάθει να παίζω στην κιθάρα και να τα τραγουδάω.
Εκείνο το τραγούδι που με συγκινούσε πιο πολύ απ’ όλα ήταν το Yesterday.
Κάποια στιγμή, όταν τελείωσαν αυτά τα εφτά τραγούδια που ξέραμε και αφού είχε χαλάσει και το πικάπ του πάρτι, ανέβηκαν στη σκηνή οι μεγαλύτεροι, που τότε ήταν πρωτοετείς στο Πολυτεχνείο και στη Φιλοσοφική. Ήξεραν να παίζουν και άλλα τραγούδια. Έτσι, συνέχισαν αυτοί να παίζουν κι εγώ να τραγουδάω, σε μια παράσταση που τελικά κράτησε πάνω από τρεις ώρες.
Umano: Μετράτε περίπου τριάντα χρόνια στο τραγούδι, σχεδόν μία ολόκληρη ζωή. «Ξεφυλλίζοντας» τα χρόνια της μουσικής σας πορείας, τι πιστεύετε πως έχετε κερδίσει και τι έχετε χάσει;
Θυμάμαι πάντα τις κουβέντες της αγαπημένης μου Αρλέτας, η οποία όταν είχε πρωτοακούσει το υλικό με τους Συνήθεις Υπόπτους, με είχε ρωτήσει αν αυτά είναι τα δικά μου τραγούδια κι αν αυτός είμαι εγώ. Απάντησα με πολλή χαρά και περηφάνεια ότι «Ναι, αυτός είμαι» και μου απάντησε ότι έχω ταλέντο.
Χάρηκα ακόμα περισσότερο και τότε η Αρλέτα μου είπε: «Μη χαίρεσαι, δεν με ενδιαφέρει αν έχεις ταλέντο, αυτό που με νοιάζει είναι τι θα το κάνεις».
Μπροστά σε μια τέτοια απάντηση, άρχισα να σκέφτομαι πολύ περισσότερο αυτό το οποίο έκανα. Πέρασαν δύο τρία χρόνια, έγιναν γνωστά τα τραγούδια, χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι. Κάποια στιγμή τη συνάντησα ακόμα μια φορά – μ’ αυτό το στωικό της βλέμμα και την παγωμένη και σκληρή φιλοσοφία που είχε – και μου είπε:
«Πρόσεχε παιδί μου, πρόσεχε γιατί έχεις επιτυχία. Στην αποτυχία, κάποιος χάνει το μυαλό του. Στην επιτυχία χάνει την ψυχή του».
Κι από τότε θυμάμαι όλα αυτά με λεπτομέρειες και δε νομίζω ότι έχω χάσει κάτι, παρά μόνο έχω κερδίσει. Έχω κερδίσει κάθε φορά έναν καινούριο εαυτό.
Umano: Ο κόσμος είναι που κρατάει έναν καλλιτέχνη «ζωντανό» και εσάς σας ξεχωρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί πιστεύετε πως ο κόσμος σας έχει αγαπήσει τόσο;
Η σχέση με τον κόσμο είναι πάρα πολύ σημαντική, γιατί αν δε με άκουγαν, τι θα μ’ έκανα! Είναι πάρα πολύ σημαντικό κάποιος να αποδέχεται αυτό που του προτείνεις, να μοιράζεται και να οραματίζεται μαζί σου τα όνειρα που έχεις ζωγραφίσει για τον ίδιο σου τον εαυτό. Οπότε αυτό δεν παύει – ούτε θα πάψει ποτέ – να λειτουργεί κάθε φορά με διαφορετικό αλλά πιο ώριμο και ταυτόχρονα πιο εφηβικό τρόπο.
Umano: Στις εμφανίσεις σας, φαίνεστε τόσο δοσμένος στην ερμηνεία σας που πολλές φορές έχω την αίσθηση πως και φωτιά να πιάσει ο χώρος ίσως να μην το καταλάβετε (γέλια). Αλήθεια, πώς το πετυχαίνετε αυτό; Δίνετε μεγάλη βάση στο στίχο κάθε τραγουδιού;
Σίγουρα είμαι φορτισμένος κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή για να ερμηνεύσω τραγούδια γιατί κάθε φορά και ο κόσμος που έρχεται να ακούσει είναι διαφορετικός. Προσπαθώ να βρω την ίδια ζέστη, την ίδια αγωνία με την πρώτη στιγμή που τραγούδησα.
Η ερμηνεία των τραγουδιών έχει να κάνει σίγουρα με το κείμενο το οποίο έχω να αφηγηθώ και με την ιστορία του κάθε τραγουδιού.
Σα να ήταν η πρώτη φορά που θα το τραγουδούσα και θα αφηγούμουν αυτή την ιστορία, σα να ήταν η πρώτη φορά που θα προσπαθούσα να ζωγραφίσω σωστά τη μελωδία του τραγουδιού και να παίξω σωστά τις ίδιες αρμονίες. Κάθε φορά να είμαι ένας καλύτερος τραγουδιστής και μουσικός.
Επίσης, ο ρόλος του ερμηνευτή έχει να κάνει με μια εγκάρσια διχοτόμηση όπου, ως φυσικό πρόσωπο, από τη μέση και πίσω είμαι ένας μουσικός που προσπαθεί να είναι αφοσιωμένος, αφιερωμένος και ταγμένος στην έννοια του μουσικού και στο πόσο καλός και συγκροτημένος μουσικός είμαι, ενώ από τη μέση και μπροστά του εαυτού μου προσπαθώ να είμαι ένας αφηγητής, ένας entertainer και, ενίοτε, ένας διασκεδαστής και ένας παραμυθάς.
Αυτά τα δύο προσπαθώ να τα συγκροτήσω μέσα μου και να κρατήσω μακριά την απαιτούμενη σχιζοφρένεια που χρειάζεται για να είσαι σωστός στη δουλειά σου.
Umano: Είσαστε από τους καλλιτέχνες που βοηθάνε νέους μουσικούς. Πώς βλέπετε τους νέους μουσικούς σήμερα; Πιστεύετε πως οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για εκείνους;
Υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι μουσικοί και νέοι καλλιτέχνες. Θεωρώ νέους μουσικούς και νέους καλλιτέχνες αυτούς οι οποίοι πασχίζουν να γράψουν τα δικά τους πράγματα και να δημιουργήσουν και, φυσικά, λιγότερο αυτούς οι οποίοι ασχολούνται πιο πολύ με το γεγονός ότι θέλουν να γίνουν νέοι τραγουδιστές.
Νομίζω ότι οι καλύτεροι ερμηνευτές είναι τα νέα παιδιά που προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο και τη δικιά τους αγωνία να μας εκφράσουν αυτόν τον τρόπο κι αυτήν την καινούργια αγωνία η οποία σίγουρα είναι διαφορετική από τη δική μας.
Κι επειδή δεν υπάρχει ταλεντόμετρο, σαφώς τις περισσότερες φορές είναι καλύτερη από τη δικιά μας αγωνία, τον δικό μας τρόπο. Οι συνθήκες δεν είναι εύκολες, οι συνθήκες είναι πάρα πολύ δύσκολες. Αλλά νομίζω ότι ο καθένας θα βρει τον τρόπο του, μέσα από την ιδιαιτερότητά του, να τον εκφράσει.
Umano: Με την πολύχρονη εμπειρία σας, τι θα συμβουλεύατε ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί βιοποριστικά με τη μουσική;
Η συμβουλή για βιοπορισμό από τη μουσική – θα παραθέσω πάλι την Αρλέτα – συνίσταται μόνο στο εξής:«Εάν μπορείς να ζήσεις και χωρίς να το κάνεις, τότε να μην το κάνεις. Εάν δε μπορείς να ζήσεις χωρίς να το κάνεις, τότε κάνε μόνο αυτό».
Umano: Ποια είναι η γνώμη σας για την ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Πιστεύω ότι η τεχνολογία και η αύξηση της κοινωνικής δικτύωσης έχει – όπως τα πάντα – ένα καλό και ένα κακό. Το καλό είναι ότι είμαστε διαρκώς εκτεθειμένοι σε νέες πληροφορίες. Μπορούμε να αδράξουμε ό,τι θέλουμε και να χρησιμοποιήσουμε την κριτική μας γνώση με τον τρόπο που εμείς θέλουμε, προκειμένου να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα και την καθημερινότητά μας.
Το αρνητικό είναι ότι εκατομμύρια πληροφορίες ίσον καμία πληροφορία, καθώς ο απέραντος θόρυβος είναι το ίδιο όσο και η σιωπή, ίσως και χειρότερο.
Στο χέρι μας είναι το πώς θα ερμηνεύσουμε αυτό το σκοτάδι και θα το κάνουμε το δικό μας φως και το πώς θα ερμηνεύσουμε αυτό το ίδιο το φως με το να εξαλείψουμε το δικό μας σκοτάδι.
Umano: Μιλήστε μας για τις παραστάσεις που θα ξεκινήσουν τον Ιανουάριο στη Σφίγγα…
Οι παραστάσεις στη Σφίγγα ετοιμάζονται πυρετωδώς. Θα παρουσιάσουμε στο πρώτο μέρος αυτή τη βόλτα στα Εξάρχεια, με τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου, του Νικόλα Άσιμου, της Κατερίνας Γώγου και της Αρλέτας, με τον δικό μας τρόπο.
Για να θυμηθούμε το πώς αυτοί οι άνθρωποι έζησαν, έγραψαν, δημιούργησαν και σίγουρα μας ενέπνευσαν σ’ αυτήν την υπέροχη γειτονιά.
Στο δεύτερο μέρος θα παρουσιάσουμε γνωστά μας τραγούδια, καθώς επίσης και τραγούδια άλλων συνθετών και τραγουδοποιών που έχουμε αγαπήσει και έχουμε θαυμάσει.
Umano: Θα συνεργαστείτε και με τους String Demons. Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας.
Η συνεργασία με τους String Demons είναι μοναδική. Πιστεύω πάρα πολύ σ’ αυτά τα νέα παιδιά τα οποία διακατέχονται από ένα πάθος, από μια γνώση σπάνια για τις μέρες μας και από μια μοναδική ερμηνεία.
Στη συνεργασία μας είδαμε όλοι μαζί καινούργια πράγματα τα οποία μπορεί να έχουν μια τεράστια διαδρομή.
Να ξεκινάνε από τους Queen και να καταλήγουν στον Βασίλη Τσιτσάνη, να ξεκινάνε απ’ τους Beatles και να καταλήγουν στο ρεμπέτικο, να ξεκινάνε από τον Jimmy Hendrix και να καταλήγουν στη Lady Gaga, να ξεκινάνε από τον Θάνο Μικρούτσικο και να καταλήγουν, μέσα από το Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη, στις αφηγήσεις του Μπαχ και του Μπετόβεν.
Οι String Demons αποτελούνται από τον Κωνσταντίνο Μπουντούνη στο βιολοντσέλο, στην ηλεκτρική κιθάρα και στο τραγούδι και τη Λυδία Μπουντούνη από το ηλεκτρικό βιολί ως την τραγουδοποιΐα και την ερμηνεία.
Φυσικά, μαζί μας και οι δύο εξαιρετικοί μουσικοί. Το δεξί μου χέρι όλα αυτά τα χρόνια στην επιμέλεια της ενορχήστρωσης, στο μοίρασμα των ιδεών και στη σύνθεση της θεατρικής και κινηματογραφικής μουσικής, στο πιάνο, στα πλήκτρα και στους προγραμματισμούς, ο μοναδικός Μάξιμος Δράκος, καθώς επίσης στα κρουστά, στα τύμπανα και στην τραγουδοποιΐα ο εξαιρετικός Καλλίστρατος Δρακόπουλος.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, θα παρουσιάσουμε ένα μοναδικό πρόγραμμα τις νύχτες του Σαββάτου – από 12 Ιανουαρίου – στο χώρο της Σφίγγας. Σας περιμένουμε εκεί για να μοιραστούμε τα όνειρά μας και τα νέα μας τραγούδια.
Umano: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Ετοιμάζετε κάποιο νέο άλμπουμ;
Μελλοντικά σχέδια είναι να γράψω τα καινούρια μου τραγούδια μ’ ένα concept και μια οπτική ολιστική. Όπως ήτανε και η προσπάθεια να αφιερωθώ σε μια κρυφή πτυχή της νέας ελληνικής ιστορίας που ήτανε το Σιδερένιο νησί, σχετικά με την αγωνία των μεταλλωρύχων της Σερίφου για το δικαίωμά τους σ’ ένα καλύτερο σήμερα και ένα καλύτερο αύριο. Καθώς επίσης και να ασχοληθώ με το ρήγμα που δημιουργείται μέσα στο ψυχισμό του κάθε ανθρώπου για το πώς ο καθένας από μας έχει δικαίωμα στο να οραματιστεί ένα καλύτερο σήμερα και ένα καλύτερο αύριο.
Umano: Ποιες είναι οι ευχές σας για τη νέα χρονιά;
Οι ευχές για τη νέα χρονιά είναι να προσπαθήσει ο καθένας από μας να αφουγκραστεί τον διπλανό του. Nα τιμήσει και να σεβαστεί τα όνειρα του καθενός.
Περισσότερες πληροφορίες για τις εμφανίσεις του Χρήστου Θηβαίου με τους String Demons στη μουσική σκηνή Σφίγγα: https://umano.gr/o-xristos-thibaios-kai-oi-string-demons-sti-sfigga/
Comments are closed.