Συνέντευξη του Ορφέα Περίδη στο Umano

Συνέντευξη του Ορφέα Περίδη στο Umano. Ο αγαπημένος μας τραγουδιστής μας μιλάει για το ξεκίνημά του, τη μουσική, το νέο του δίσκο… σε μία συνέντευξη από καρδιάς.

Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη

Από τους πιο αγαπημένους καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής είναι ο Ορφέας Περίδης. Ο ομηρικός τραγουδιστής, όπως προτιμάει ο ίδιος να τον αποκαλούν, έχει καταφέρει με το ταλέντο και τη σεμνή του παρουσία να ενώσει όλων των ειδών τους μουσικόφιλους στο πρόσωπό του. Έντεχνους, λαϊκούς, ροκ, ποπ… δεν έχει σημασία. Είναι απλά ο Ορφέας Περίδης, ο ταξιδευτής του μυαλού με τη μελαγχολική φωνή που μεταδίδει απλόχερα το συναίσθημα στις καρδιές μας.

Το 1990 ο Ορφέας Περίδης με τα τραγούδια Μάτια μου, Φεύγω και Θάνατο θέλω τραγικό, συμμετείχε στο δίσκο του Νίκου Παπάζογλου “Σύνεργα”. Κυκλοφορεί τον πρώτο του προσωπικό δίσκο Αχ ψυχή μου φαντασμένη το 1993. Από τότε μέχρι σήμερα μας έχει χαρίσει εξαιρετικά τραγούδια και ερμηνείες. Ο νέος του δίσκος Εν Φλύα – σε συνεργασία με τη Λιζέτα Καλημέρη – περιλαμβάνει δεκατρία τραγούδια, επτά εκ των οποίων υπογράφει στιχουργικά ο Γιώργος Σιδερής.

Ο Ορφέας Περίδης με την Λιζέτα Καλημέρη συνεχίζουν την συνεργασία τους επί σκηνής και ετοιμάζονται για πέντε μοναδικές εμφανίσεις στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα.

Umano: Είσαστε ένας από τους πιο αγαπημένους καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής. Πού θα αποδίδατε αυτόν τον σεβασμό του κοινού προς το πρόσωπό σας όλα αυτά τα χρόνια;

Ο σεβασμός προκύπτει γιατί είμαι πια εξήντα δύο χρόνων και από τριάντα χρόνων που άρχισα να γράφω τραγούδια το κάνω με την ίδια αγάπη. Ο ενθουσιασμός βεβαίως δεν είναι ίδιος. Εκεί χρειάζομαι λίγη δουλειά ακόμα! Αλλιώς γράφει ένας καλλιτέχνης που είναι τριάντα χρόνων και αλλιώς ένας που είναι εξήντα.

Την ηλικία των εξήντα χρόνων την χαρακτηρίζω ως εξής: Είσαι πολύ μεγάλος για να είσαι rock, αλλά πολύ νέος για να πεθάνεις. Είναι μια δύσκολη ηλικία.

Umano: Η μουσική σας πορεία ξεκίνησε με τη συμμετοχή σας στο δίσκο του Νίκου Παπάζογλου «Σύνεργα». Πώς ακριβώς προέκυψε η συνεργασία;

Του έδωσα μια κασέτα με έξι τραγούδια κι εκείνος διάλεξε τα τρία, λέγοντάς μου: «Εγώ θα πάρω το Φεύγω και το Θάνατο θέλω τραγικό». Το τραγούδι Μάτια μου δεν το ήθελε. Εγώ επέμεινα και το συμπεριέλαβε στα Σύνεργα. Αυτό δείχνει ότι ο Νίκος Παπάζογλου δεν ήταν αδηφάγος. Ήταν ένας άνθρωπος που με αγάπησε ενώ με γνώριζε λίγα λεπτά.

Umano: Από τότε μέχρι σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, πόσο έχει αλλάξει η μουσική σκηνή της Ελλάδας;

Τότε υπήρχε βινύλιο, δεν είχαμε μπει στη ψηφιακή εποχή. Δεν υπήρχε internet. Δεν υπήρχε η τεχνολογία που βοηθάει ένα δημιουργό να έχει ένα αποτέλεσμα που είναι πολύ κοντά στην έμπνευσή του, την οποία μπορεί να καταγράψει και να ακούσει αμέσως στο σπίτι του πριν μπει στο studio. Όμοια παραμένει η αγάπη του δημιουργού προς αυτή την ενασχόληση.

Umano: Από πού αντλείτε την έμπνευση για τα τραγούδια σας; Αληθεύει πως οι στίχοι σας είναι εμπειρικοί;

Πάντα οι στίχοι είναι εμπειρικοί. Μπορείς να εμπνευστείς από οτιδήποτε. Πολλές φορές γράφεις ένα παραμύθι που τα στοιχεία του συλλέγεις από την πραγματική ζωή.

Umano: Το «Αχ να σε δω» οι περισσότεροι το έχουμε ερμηνεύσει ως ένα τραγούδι για ένα πρόσωπο που χάθηκε από τη ζωή. Αλήθεια, ποια είναι η ιστορία του τραγουδιού;

Το Αχ να σε δω το έγραψα σαν ένα στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου για το αν θα μπορούσα να γράψω ένα τραγούδι που μπορεί να περιγράψει το μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης.

Δεν έχει πολλή σημασία νομίζω αν το τραγούδι προέκυψε από μια ερωτική απογοήτευση ή μετά από μια κηδεία.

Σημασία έχει ότι κατάφερα εκείνο το βράδυ να γράψω ένα τραγούδι που αγάπησε πολύ ο κόσμος. Κατάφερα να αποτυπώσω μια υπαρξιακή αγωνία μου.

Umano: Τα περισσότερα τραγούδια σας έχουν κερδίσει τη μάχη με το χρόνο. Είναι, πλέον, διαχρονικά. Αν μπορούσατε να το ερμηνεύσετε, ποια στοιχεία πιστεύετε πως ωθούν ένα τραγούδι να αντέξει στο χρόνο; Ή είναι, απλά, τυχαίο;

Μα αν το ήξερα θα έγραφα συνέχεια επιτυχίες. Όσοι γράφουν τραγούδια θα σας διαβεβαιώσουν ότι γνωρίζουν τη συνταγή της επιτυχίας αλλά δεν έχουν πάντα τα κατάλληλα υλικά.

Umano: Πείτε μας δυο λόγια για το νέο σας δίσκο “Εν Φλύα” σε συνεργασία με τη Λιζέτα Καλημέρη.

Ο δίσκος Εν Φλύα – Φλύα είναι η αρχαία ονομασία του Χαλανδρίου – γεννήθηκε στο Χαλάνδρι όπου διαμένει ο στιχουργός Γιώργος Σιδερής. Μου αρέσει γιατί ενώ μιλάει για το σήμερα, αισθάνομαι πως θα μου αρέσει και αύριο. Διαβλέπω μια διαχρονικότητα σ’ αυτούς τους στίχους.

Ο Γιώργης είναι σπούδασε ακτινολόγος και κάποια μέρα, φαίνεται, σε κάποια ακτινογραφία θώρακος κατάφερε να απεικονίσει την ψυχή του ανθρώπου.

Αν δεν είχα τους στίχους του Σιδερή δε θα υπήρχε ο δίσκος “Εν Φλύα”.

Umano: Πώς προτιμάτε να σας αποκαλούν… τραγουδοποιό, τροβαδούρο ή μουσικό και γιατί;

Από μικρό με έλεγαν Ο Ορφέας με τη λύρα του κι εγώ ταύτισα τον εαυτό μου με τον τροβαδούρο. Τραγουδοποιός είναι μια «νόμιμη» λέξη. Αλλά εγώ θα ήθελα να με λένε «τραγουδιστή». «Τραγουδιστή» με την ομηρική έννοια. Τραγουδιστής που φτιάχνει τραγούδια και τα τραγουδά μόνος του.

Umano: Μουσική είναι….

Στο ωδείο μας έλεγαν πως υπάρχει ο μουσικός φθόγγος και ο κρότος. Καθώς πέρασαν τα χρόνια κατάλαβα πως και ο κρότος έχει μουσική. Μπορείς να φτιάξεις μουσική με οτιδήποτε. Ένα είναι το ζητούμενο. Αυτό που θα φτιάξεις να συγκινεί.

Κι έρχεται ο Παπάζογλου και λέει «μα γιατί το τραγούδι να ‘ναι λυπητερό», γιατί όλα είναι συγκινητικά.