Στο ίδιο έργο θεατές

Στο ίδιο έργο θεατές … είναι ο στίχος που γυρίζει όλη μέρα στο μυαλό μου. Βομβαρδισμένη για άλλη μία φορά από εικόνες καταστροφής και φρίκης.

Από την Νικολέτα Πρεβενά

Στο ίδιο έργο θεατές…Είναι ο στίχος που γυρίζει όλη μέρα στο μυαλό μου. Βομβαρδισμένη για άλλη μία φορά από εικόνες καταστροφής και φρίκης. Πρόσωπα ανθρώπων γεμάτα απελπισία, φωτογραφίες νεκρών, καμένα δέντρα, καμένα σπίτια, «καμένο» καλοκαίρι…για άλλη μία φορά.

Στο ίδιο έργο θεατές, με τα κανάλια να «θρηνούν» για τον χαμένο κόσμο, τις χαμένες περιουσίες, τους πνεύμονες οξυγόνου που λιγοστεύουν. Ένας αλλόκοτος θρήνος ο δικός τους, σε αφήνει όλο και περισσότερο με την εντύπωση μιας κρυφής ικανοποίησης. Αίμα, πόνος και καταστροφή. Το τρίπτυχο της επιτυχίας και της υψηλής τηλεθέασης. Ανέλπιστο δώρο αυτή την ξερή – τηλεοπτικά – σεζόν. Παρατηρώ πρόσωπα και αντιδράσεις παρουσιαστών, ρεπόρτερ και αναλυτών.

Μου θυμίζουν στην πλειοψηφία τους το βλέμμα που έχει το «κοράκι» στο γραφείο Τελετών. Γεμάτο υποκριτική συμπόνια.

Για άλλη μια φορά στο ίδιο έργο θεατές και από πλευράς ευθυνών. Το μπαλάκι πάει κι έρχεται, εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου για παντός είδους σκοπιμότητες και δη, πολιτικές. Φταίει η κυβέρνηση, φταίνε οι προηγούμενοι, ήταν η κακιά στιγμή, ήταν εμπρησμός, φταίει ο κακός μας ο καιρός.

Γιατί τόσο ζόρι; Αφού όλοι ξέρουμε πως στο τέλος φταίχτης θα είναι μόνο…ο αέρας!

Όπως έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν με τις τραγικές πυρκαγιές σε όλη την Ελλάδα, με τα ναυάγια, τους σεισμούς. Ας το πάρουμε απόφαση, οι μόνοι ένοχοι είναι τα φυσικά φαινόμενα.

Συνειδητοποιώ μετά από σκέψη πως στο έργο αυτό δεν είμαστε μόνο θεατές. Συμμετέχουμε όλοι, άλλοι ως δευτερότριτοι ρόλοι άλλοι ως απλοί κομπάρσοι. Όμως όλοι!

Η ανοχή μας πολλές δεκαετίες τώρα, το γεγονός πως ξεχνάμε ευκολότερα και από χρυσόψαρο.

Το γεγονός πως, με την ευκολία που σηκώνουμε το τηλέφωνο για να ζητήσουμε ρουσφέτι, με την ίδια ακριβώς θα έπρεπε να ασκούμε πιέσεις για να βελτιωθούν κάποια πράγματα. Πριν, όχι μετά την καταστροφή.

Ανεξαρτήτως νομίμων και αυθαιρέτων – με την κάλυψη άλλωστε της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Ανεξαρτήτως βίλας ή παράγκας, εξοχικού ή μόνιμης κατοικίας. Η πυροπροστασία τέτοιων περιοχών δεν απαιτεί γνώσεις πυρηνικής φυσικής. Ούτε πανάκριβη τεχνολογία η οποία βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο. Απαιτεί συνείδηση. Και σεβασμό…προς τον εαυτό μας, τον συνάνθρωπό μας, τα υπόλοιπα πλάσματα και τη φύση.

Αν ο καθένας αναλάβει την ευθύνη του θα την απαιτήσει και από το κράτος στο οποίο ζει.

Γιατί πλέον θα είναι μονόδρομος. Με την ελπίδα να μην ξαναδούμε αυτό το θρίλερ…

Σχετικά άρθρα:

Η προστασία των δασών είναι ευθύνη μας
Η καταστροφή του περιβάλλοντος και οι συνέπειές της
Είδη ζώων υπό την απειλή της εξαφάνισης
Δεκαπέντε μελαγχολικά τραγούδια