Ο βραβευμένος ηθοποιός Θανάσης Τσαλταμπάσης

Ο βραβευμένος ηθοποιός Θανάσης Τσαλταμπάσης στο umano. Ο χαρισματικός ηθοποιός κέρδισε πρόσφατα το βραβείο κοινού για την περσινή του ερμηνεία στην παράσταση Τσάρλι Τσάπλιν.

Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη

Ο αξιολάτρευτος ηθοποιός Σταύρος Σβήγκος Συνέντευξη της Σοφίας Φιλιππίδου στο Umano Νεφέλη Σαρρή: Η δημιουργός του ντοκιμαντέρ Πίσω από τον τοίχο

Ο βραβευμένος Θανάσης Τσαλταμπάσης είναι αναμφισβήτητα ένας χαρισματικός ηθοποιός. Ξέρει να σε κάνει να γελάς αλλά και να δακρύζεις. Ένας ηθοποιός από “κούνια” αφού έπαιξε στην πρώτη του παράσταση όταν ήταν εννέα ετών.

Umano: Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Θεσσαλονίκη. Πώς σε οδήγησε ο δρόμος σου στην Αθήνα;

Από ένα σημείο και μετά η Αθήνα έγινε μονόδρομος. Ήρθα στην Αθήνα για να πάω σε δραματική σχολή. Δεν είχα κάποιο γνωστό, φίλο ή συγγενή εδώ.

Από πολύ μικρός εντόπισα το ενδιαφέρον μου για το θέατρο. Στα εννιά μου έπαιξα για πρώτη φορά σε μία παράσταση στη γειτονιά στην οποία πιστεύω μπήκε για τα καλά μέσα μου το μικρόβιο.

Αλλά ακόμα και πιο πριν πήγαινα τακτικά θέατρο με τους γονείς μου. Μου άρεσε αυτό που έβλεπα, μαγευόμουν. Ήθελα να είμαι, με κάποιο τρόπο, μέρος και εγώ σε όλο αυτό.

Όταν έπαιξα στην πρώτη μου παράσταση με κέρδισαν η διαδικασία των προβών και η μαγεία του κάνω κάτι άλλο από τον εαυτό μου. Πάνω στη σκηνή ένοιωθα μία δύναμη ενώ κάτω από τη σκηνή δε μπορώ να πω ότι ένοιωθα το ίδιο. Ήμουν και παραμένω εσωστρεφές άτομο, ας χρησιμοποιήσω καλύτερα τον όρο ντροπαλό. 

Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας.

Όταν ήμουν φοιτητής στην Κοζάνη – σπούδαζα μηχανολόγος μηχανικός – μπήκα σε μια ερασιτεχνική ομάδα. Επιπλέον, με είχε εντοπίσει και το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Είχα παίξει σε κάποιες παραστάσεις. Νομίζω εκεί συνειδητοποίησα πως θα γίνω ηθοποιός. Δεν τέλειωσα τη σχολή και έφυγα για Αθήνα.

Umano: Ακούω να λένε συχνά οι ηθοποιοί ότι «ηθοποιός ήθελα να γίνω από μικρός». Πώς καταλαβαίνεις από παιδί ότι θέλεις να ακολουθήσεις κάτι τέτοιο;

Στο παιδί εξηγείται πιο εύκολα γιατί το θέατρο είναι ένα παιχνίδι. Όταν το κάνεις επάγγελμα γίνεται με επαγγελματικούς όρους αλλά παραμένει στη βάση του ένα παιχνίδι. Το βρίσκω λογικό ένα παιδί να μαγευτεί  από ένα παιχνίδι αφού το παιχνίδι είναι στη φύση του.

Όταν είσαι παιδί δεν καταλαβαίνεις τις δυσκολίες του επαγγέλματος. Αυτό που καταλαβαίνεις είναι ότι θα παίξεις ένα ρόλο. Τα παιδιά παίζουν συνέχεια ρόλους. Θα τα δεις να κάνουν το μανάβη, το γιατρό, τη δασκάλα κ.ά.

Umano: Δεν ήταν ρίσκο να αφήσεις ένα επάγγελμα σαν του μηχανολόγου και να ασχοληθείς με κάτι λιγότερο βέβαιο σαν την υποκριτική;

Βεβαίως. Το ρίσκο είναι στη φύση αυτής της δουλειάς και με ένα «μαζοχιστικό» περίεργο τρόπο μου αρέσει. Μου αρέσει βέβαια σε πολλά εισαγωγικά.

Η ανασφάλεια και ότι πρέπει μονίμως να ψάχνομαι για να κατακτώ την καθημερινότητα μου και τη δουλειά μου, με ιντριγκάρει.

Πάντα είχε δυσκολίες αυτό το επάγγελμα. Απλά, το συναίσθημα που νοιώθεις όταν είσαι ενεργός ηθοποιός δε συγκρίνεται.

Το ότι μου έρχονται πια καλύτερες οικονομικές απολαβές  είναι πολύ θετικό αλλά είμαι σίγουρος πως θα το έκανα ακόμα και αν είχα λιγότερες.

Το κίνητρό μου δεν ήταν τα χρήματα. Παρ’ ότι απαιτώ να αμείβομαι. Να αμείβομαι, πια, καλά και αναλογικά γιατί ξέρω τι προσφέρω και γιατί με ζητάνε.

Umano: Θυμάσαι την παράσταση ή την ταινία που είδες και είπες «θα γίνω ηθοποιός»;

Δεν ήταν μία, ήταν πολλές. Θα σου πω όμως για την παράσταση που έπαιξα όταν ήμουν εννέα χρόνων. Η παράσταση ήταν το Ανέβα στη στέγη να φάμε το σύννεφο του Γιάννη Ξανθούλη. Έπαιξα τον δήμαρχο, κο Τσιμεντόπουλο. Η διαδικασία που έζησα τότε, αν και ήμουν πολύ μικρός, θα πω με έναν άγουρο τρόπο πως ήταν μία απόφασης ζωής.

Umano: Το συναίσθημα που έζησες τότε που ήσουν εννέα χρόνων έχει αλλάξει σήμερα;

Η βάση είναι η ίδια. Μεγαλώνουμε, ορίζουμε και εξελισσόμαστε. Η βάση και ο ρομαντισμός της πρώτης φοράς όμως  παραμένει.

Προσπαθώ και εγώ συνειδητά να κρατάω την παιδικότητα, το ρομαντισμό και την αφέλεια που είχα σαν παιδί.

Umano: Η αναγνωρισιμότητα ξεκίνησε από τη διαφήμιση της κινητής τηλεφωνίας;

Ναι, βέβαια. Η αναγνωρισιμότητα ήρθε γρήγορα γιατί έγινε η διαφήμιση και μέσα σε δέκα μέρες αρχίσανε όλοι να ψιλοξέρουν τη φάτσα μου.  Τον πρώτο καιρό δεν ήξεραν πολλοί αν είμαι ηθοποιός ή αν ήμουν ένα παιδί που έκανε αυτή τη διαφήμιση. Σιγά σιγά, όντας πιο ενεργός στο θέατρο και σε σήριαλ, με έμαθαν. Η μία δουλειά, έφερε την άλλη.

Umano:  Είσαι ένας από τους νέους ηθοποιούς που ξεχωρίζει. Στην κωμωδία το βλέμμα σου και μόνο προκαλεί γέλιο. Δύσκολο δεν είναι;  

Δεν είμαι πολύ ηθοποιός της ατάκας, είμαι ηθοποιός της κατάστασης. Θεωρώ ότι η κωμωδία κρύβεται στην κατάσταση.

Εμείς οι ηθοποιοί, για να το πω χοντροκομμένα, διαχωρίζουμε την κωμωδία, σε κωμωδία καταστάσεων και κωμωδία ατάκας. Η κωμωδία καταστάσεων είναι ο τρόπος που θα παίξεις κάτι και μπορείς να βγάλεις το αστείο.

Για παράδειγμα, ο Κώστας Βουτσάς σε μία ταινία χρησιμοποιεί την ατάκα «Κατίνα σαλαμάκι». Σαν ατάκα δεν είναι αστεία. Ο τρόπος και ο τονισμός που το είπε, το έκανε να μείνει στον κόσμο.

Ο καθένας μπορεί να πει μία αστεία ατάκα και να γελάσεις. Το θέμα είναι ο τρόπος που παίζεις. Εγώ αυτό προσπαθώ να καλλιεργώ.

Umano: Είναι δύσκολη η κωμωδία;

Κοίταξε, θεωρώ πως είναι το πιο δύσκολο είδος. Κατά τη γνώμη μου εμπεριέχει το δράμα. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να κάνεις τη διαδικασία που κάνεις σε ένα δραματικό έργο και μετά να το «πειράξεις». Να λοξοδρομήσει λίγο για να γίνει κωμικό. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η γνήσια κωμωδία. Αλλιώς μπορεί να είναι λίγο καραγκιοζιλίκι, λίγο κάνουμε αστειάκια.

Για εμένα η κωμωδία δεν είναι κάνουμε αστειάκια.

Πρέπει ο ηθοποιός που την παίζει, πραγματικά να πάσχει με έναν τρόπο. Συνήθως γελάμε με ρόλους που οι ίδιοι, στην κατάσταση που είναι, με ένα μικρό τρόπο υποφέρουν.

Το γέλιο είναι πάντα δύσκολο. Στο θέατρο θέλει δουλειά και σκάψιμο ανάσα ανάσα, ατάκα ατάκα, λέξη λέξη για να βγάλεις το μεδούλι  από τους ρόλους και να το προσφέρεις στον κόσμο που θα έρθει.

Πρέπει να κοπιάσεις για να έχεις ένα καλό αποτέλεσμα. Το χάχανο μπορείς να το προσφέρεις πολύ εύκολα. Σκοπός είναι να κάνεις το θεατή να γελάσει και να του προσφέρεις κάτι. Γιατί εμείς οι ηθοποιοί – αν το δεις πιο ρομαντικά – θέλουμε να προσφέρουμε κάτι καλό στην κοινωνία.

Umano: Θεωρείς τον εαυτό σου κωμικό ηθοποιό;

Νομίζω ότι είμαι και κωμικός ηθοποιός. Έχω από μικρός μία έφεση στην κωμωδία. Ο κωμικός ηθοποιός δε σημαίνει ότι δε μπορεί να παίξει και άλλα έργα. Εγώ αυτό αποζητώ τα τελευταία χρόνια που μπορώ και επιλέγω τα έργα που παίζω.

Φροντίζω να είμαι σε παραστάσεις που περιέχουν και το δραματικό στοιχείο.

Στην Αμερική διαχωρίζουν τους ηθοποιούς σε comedians και actors. Δηλαδή δίνουν ένα επιπλέον κύρος στους κωμικούς ηθοποιούς. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Έχουν συνδυάσει τους κωμικούς ηθοποιούς ότι προσφέρουν το γέλιο και λένε «έλα μωρέ, τι κάνει; Ο δραματικός είναι ο καλός».

Umano: Κέρδισες πρόσφατα το βραβείο κοινού α’ ανδρικού ρόλου, στα έκτα θεατρικά βραβεία κοινού All4fun, για την παράσταση Τσάρλι Τσάπλιν. Φαντάζομαι θα αισθάνεσαι χαρούμενος.

Ήταν ωραίο συναίσθημα και ήταν σημαντικό πως κέρδισα το βραβείο του κοινού. Χάρηκα γιατί μέσα σε τόσες παραστάσεις που παιζόντουσαν πέρυσι, μέσα σε τόσους αξιολογότατους ηθοποιούς, αυτό το κοινό που ψήφισε εκεί, μπορεί να μην ήταν όλο το κοινό της Ελλάδας, αλλά ήταν ένα μεγάλο κοινό, ψήφισε εμένα. Αισθάνθηκα ότι οι κόποι μου και αυτό που έκανα ανταμείφθηκαν.

Για εμένα ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι ένας ρόλος που θα μείνει για πάντα χαραγμένος στο μυαλό μου και στην καρδιά μου.

Αλλά “τα μυαλά παραμένουν στο κεφάλι”. Το βραβείο μου δίνει ένα κίνητρο ακόμα να συνεχίσω να προσπαθώ όσο προσπαθώ.

Για εμένα το σημαντικότερο βραβείο είναι το καθημερινό χειροκρότημα μετά την παράσταση που – για να το κερδίσεις – απαιτεί καθημερινή πάλη.

Umano: Γιατί θα σου μείνει αξέχαστος ο ρόλος του Τσάρλι Τσάπλιν;

Ήταν ένας ηθοποιός που με ενέπνευσε. Μου αρέσει ο συνδυασμός της δραματικότητας και κωμικότητας που φέρει.  Ήταν ένας άνθρωπος ορχήστρα. Έγραφε, σκηνοθετούσε, έπαιζε… Και εμένα μου αρέσει να ασχολούμαι και με άλλα πράγματα, πέρα από την υποκριτική, όπως η σκηνοθεσία. Ήταν μία φιγούρα που είχε εμπνεύσει γενιές και γενιές.

Είχε τρομερή απήχηση σαν ρόλος. Το ένοιωθα στο χειροκρότημα.

Umano: Βλέπουμε συχνά ηθοποιούς να ασχολούνται και με άλλα κομμάτια που δεν έχουν σχέση με την υποκριτική πχ. τη σκηνοθεσία. Δεν ισχύει το «έκαστος στο είδος του»;

Ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας. Ο τρόπος που το δήλωσες «δεν έχει σχέση με την υποκριτική» τότε ναι, θεωρείται λάθος. Όταν όμως θεωρήσεις ότι έχει σχέση με την υποκριτική, δεν είναι λάθος.

Αν εγώ σαν σκηνοθέτης διαλέξω ένα έργο που θέλω να παίξω σαν ηθοποιός, διαλέξω τους συνεργάτες που θεωρώ πως θα είναι καλοί στους ρόλους τους, τη μουσική, το χώρο… αν συμβούν όλα αυτά δε θεωρώ ότι είναι ερήμην της υποκριτικής μου.

Έχουν αρχίσει και μου αρέσουν όλα τα πόστα που συντελούν στο να ετοιμαστεί μία παράσταση. Και μου αρέσει να είμαι αυτός «που θα κουρδίσει την ορχήστρα» για να παιχτεί η παράσταση. Όχι πάντα, όταν κάτι με εμπνεύσει.

Αν κάτι εμπνεύσει κάποιον καλλιτέχνη είναι θεμιτό να γίνει. Αν όμως το κάνει για εξτρά χρήματα ή για τις δάφνες, τότε είναι σε λάθος δρόμο.

Ο ηθοποιός, με έναν τρόπο, είναι και σκηνοθέτης όταν αυτοσχεδιάζει.

Umano: Πες μας για τη φετινή παράσταση, τη Συμμορία των Πέντε.

Είναι μία ιδιαίτερη ταινία που έχει αρχίσει να γίνεται θέατρο παγκοσμίως. Για πρώτη φορά γίνεται στην Ελλάδα σε διασκευή του Θοδωρή Πετρόπουλου.

Το πρώτο μου κίνητρο ήταν η συνεργασία μου με τον Γιάννη Κακλέα, που ήθελα να τον συναντήσω θεατρικά σαν σκηνοθέτη. Και δε με διέψευσε! Οι πρόβες ήταν μία απόλαυση και με πήγαν πολύ μπροστά σαν ηθοποιό.

Έχει βγει μία παράσταση που πιστεύω ότι θα ευχαριστηθεί ο κόσμος. Εδώ μιλάμε για μία κωμωδία αξιώσεων που έχει γίνει με πολύ κόπο, φαντασία και μεράκι.

Umano: Ποιον ρόλο έχεις στην παράσταση;

Εγώ κάνω τον καθηγητή Μάρκους. Είναι ο εγκέφαλος μίας μεγάλης ληστείας που θέλουν να κάνουν αυτοί οι πέντε περίεργοι τύποι. Θέλω να νοικιάσω ένα σπίτι κοντά στα τρένα για να μελετήσω τη ληστεία που θα κάνω. Βρίσκω ένα δωματιάκι στο σπίτι μίας γιαγιούλας που, λες, δε θα δώσω στόχο. Και η «γριά» φέρνει τα πάνω κάτω. Αναστατώνει τα πάντα.

Αυτό έχει γίνει με ένα σουρεαλιστικό τρόπο από τον Γιάννη Κακλέα. Έχει βάλει μία περίεργη τρέλα και αυτό προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον.

Umano: Έχεις κάνει κάτι για το οποίο μετάνιωσες στην καριέρα σου και θα ήθελες να το «σβήσεις»;

Δεν έχω μετανιώσει αλλά σίγουρα υπήρχαν κάποια πράγματα. Τα δικαιολογώ όμως γιατί τη στιγμή που τα έκανα δε μπορούσα να κάνω αλλιώς. Αυτό που θα έλεγα σε κάποιον που ξεκινάει τώρα είναι πως η δική μου καριέρα έγινε κάτω από σκέψη.

Μελέτησα τις καριέρες άλλων ανθρώπων χωρίς να τους αντιγράψω και έβαλα τα standards τους στον εαυτό μου.

Umano: Έχεις ανθρώπους που θαυμάζεις;

Φυσικά. Αρχικά τους γονείς μου. Ο τρόπος που χειρίζεται τη δουλειά ο πατέρας μου – που είναι άσχετη με τη δική μου-, η φιλοσοφία του και ο τρόπος ζωής του μου έχουν δώσει πολλά μαθήματα. Οι φίλοι μου και για αυτό είναι φίλοι μου, η σύντροφός μου…

Τον Γιάννη Μπέζο τον εκτιμώ πάρα πολύ. Τον έζησα, είδα πως έφτασε να έχει αυτό το όνομα που έχει. Με πόση θέρμη και πόσο δοτικότητα και επαγγελματισμό δίνεται  σε αυτό που κάνει.

Επαγγελματικά είναι πάρα πολλά ονόματα που αν πω, θα αδικήσω κάποιους που δε θα πω. Αν αρχίσω να αναφέρω ονόματα είναι πολλοί… ο Πιατάς, ο Βέγγος, η Ψάλτη, o Ηλιοπούλος, o Βουτσάς, o Λογοθετίδης και λίγους λέω…

Φαντάζομαι και λίγους λες, εδώ πάει και άλλα…

…και πολλά άλλα (γέλια)

Τι είναι ευτυχία για εσένα;

Οι άνθρωποι που αγαπάω, οι στιγμές και η δουλειά μου.