Ο Παντελής Θαλασσινός, ο ξεχωριστός μουσικός και ερμηνευτής, σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο Umano.
Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη
| Γιώργος Αυγερόπουλος, ο πολυβραβευμένος κινηματογραφιστής στο Umano |
Γνωρίσαμε για πρώτη φορά τον Παντελή Θαλασσινό το 1987, μέσα από τους Λαθρεπιβάτες και το πρώτο τους άλμπουμ, «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε». Από τότε μέχρι σήμερα, ο Παντελής Θαλασσινός έχει μία μακρά και εξαίρετη πορεία στη μουσική. Δε θα ήταν να υπερβολή αν έλεγα πως σήμερα είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές και συγκινητικές φωνές στην Ελλάδα. Η μουσική και τα τραγούδια του συγκινούν, μας ταξιδεύουν απλόχερα και αποτυπώνονται στη ψυχή και το μυαλό του ακροατή.
| Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας. |
Ο Παντελής Θαλασσινός είναι ένας αυτοδίδακτος μουσικός.
Ξεκίνησε σαν κιθαρωδός/κιθαρίστας σε διάφορες μπουάτ του Πειραιά. Το 1987 μαζί με τον Γιάννη Νικολάου δημιούργησαν το πετυχημένο συγκρότημα Λαθρεπιβάτες. Το 1993, ηχογράφησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο “Νύχτας Κύματα”, ακολουθώντας τη δική του μουσική πορεία. Έχει συνεργαστεί, σαν τραγουδιστής και συνθέτης, με όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί και με πολλούς ξένους καλλιτέχνες.
Ο Παντελής Θαλασσινός έχει δώσει πάνω από χίλιες συναυλίες και το κοινό του πάντα τον αποθεώνει.
Συνάντησα τον Παντελή Θαλασσινό λίγο πριν τις εμφανίσεις του στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα. Τι να τον πρωτορωτήσεις; Η κουβέντα μαζί του θα μπορούσε να κρατήσει μέρες. Προσπάθησα να συγκεντρώσω τις πιο σημαντικές – κατά τη γνώμη μου – ερωτήσεις και καταλήξαμε σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
Ο Παντελής Θαλασσινός στο Umano
Umano: Θέλω να ξεκινήσουμε με την κουβέντα σας «με τη μουσική κατάφερα να κάνω πραγματικότητα το ποδοσφαιρικό μου όνειρο, να παίξω στα μεγαλύτερα γήπεδα της χώρας». Ισχύει; Θέλατε, δηλαδή, να γίνετε ποδοσφαιριστής;
Έπαιξα ποδόσφαιρο πολύ μέχρι τα τριάντα τέσσερά μου χρόνια, αλλά δε θα ήθελα ποτέ να γίνω ποδοσφαιριστής! Είναι ένα αστείο αυτό που λέμε με τους φίλους μου. Εξ’ άλλου δεν ήμουν καλός (γέλια). Ήταν τα χρόνια που ασχολήθηκα και με τη μουσική και με το ποδόσφαιρο αλλά ποτέ δεν ήθελα το ένα να εμποδίζει το άλλο.
Umano: Είστε αυτοδίδακτος μουσικός;
Εντελώς! Παίζω από μικρός πρακτικά, και με ότι μάθαινε ο ένας στον άλλο με τους φίλους μου. Ένα χρόνο πήγα στον Πειραϊκό σύνδεσμο κι έκανα κλασσική κιθάρα, με τον Περικλή Σοφιό, έτσι για να μάθω να διαβάζω νότες. Ούτε αυτό έμαθα! Αργότερα, με τη βοήθεια κάποιων προγραμμάτων στο κομπιούτερ έμαθα κάτι λίγο γραφή κι ανάγνωση μουσικών σχημάτων.
Πάντως, το καλύτερο σχολείο είναι η δουλειά.
Η μουσική γραφή κι ανάγνωση διευκολύνει στη μουσική μνήμη και στη μελέτη. Υπάρχουν μουσικοί που είναι καλοί στη γραφή κι ανάγνωση και δεν είναι καλοί στο να παίξουν με συναίσθημα… και το αντίθετο. Χρειάζονται και τα δύο.
Umano: Η πρώτη επαγγελματική ενασχόλησή σας με τη μουσική ήταν με τους Λαθρεπιβάτες το 1987; Αληθεύει πως τότε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σας συνέστησε στη δισκογραφική εταιρεία Μίνος;
Αλήθεια είναι αυτό. Η επαγγελματική μου ενασχόληση όμως, δε ξεκινάει από εκεί. Λίγο πριν τους Λαθρεπιβάτες δούλευα επαγγελματικά σε μπουάτ του Πειραιά. Με το Γιάννη (σ.σ. Γιάννη Νικολάου) συναντηθήκαμε σ’ αυτές τις μπουάτ και αποφασίσαμε να “ψαχτούμε” δισκογραφικά.
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου από τότε είχε μεγάλη καρδιά.
Όταν έκανε το δίσκο του, το “Χαιρετίσματα στην εξουσία”, έτυχε να κάνουμε και εμείς στο ίδιο στούντιο το demo μας και μας συνέστησε να πάμε να βρούμε τον Ηλία Μπενέτο. Τότε άνοιξε κι ορίζοντας για μας! Μας πίστεψαν αυτοί οι δυο άνθρωποι.
Umano: Οι Λαθρεπιβάτες ήταν ένα πολύ επιτυχημένο συγκρότημα. Δεν είναι τυχαίο πως τα τραγούδια τους ακούγονται μέχρι και σήμερα, σημειώνοντας μάλιστα μεγάλη επιτυχία. Πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε σόλο πορεία;
Η επιτυχία των Λαθρεπιβατών οφείλεται στο ότι κάναμε σπουδαία τραγούδια.
Κράτησε έξι χρόνια… μετά το “διαλύσαμε”. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα γκρουπ. Ο καθένας θέλει να κάνει το δικό του. Τα γκρουπ πάντα καλούνται να αποφασίσουν με κοινή απόφαση τι θα κάνουν στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον. Πάντα καλούνται να βρουν την κοινή συνισταμένη σε τραγούδια, στυλ, ύφος, και να χαράξουν κοινή πορεία. Αυτό είναι η κατάρα των συγκροτημάτων. Αποτελούνται από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις.
Umano: Έχετε συμπληρώσει σχεδόν τριάντα χρόνια επαγγελματικά, στη μουσική. Τι έχετε αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια; Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά για έναν μουσικό;
Τα θετικά είναι περισσότερα. Θα ήμουν αχάριστος αν έλεγα ότι δεν είμαι ευχαριστημένος απ’ ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα. Το να ζεις από αυτό που είχες σαν χόμπι είναι ευλογία. Αυτό το λέω αναλογιζόμενος τους ανθρώπους που κάνουν δουλειές που ενδεχομένως δεν τους αρέσουν.
Εγώ νοιώθω τυχερός και για έναν ακόμη λόγο, έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους με τεράστιο ταλέντο που δεν έτυχε να κάνουν καριέρα.
Θετικό είναι και το ότι στα τριάντα αυτά χρόνια, απέκτησα και την ανάλογη πείρα. Τα αρνητικά τα ξεχνάω συνήθως, αλλά όπως σε όλες τις δουλειές συναντάς και λάθος ανθρώπους, που ευτυχώς όμως είναι ελάχιστοι.
Umano: Διαβάζοντας κάποια πράγματα για τη ζωή σας, συνειδητοποιώ πως είστε… μουσική, μουσική και πάλι μουσική (γέλια). Τι είναι η μουσική για εσάς και ποιο ρόλο παίζει στη ζωή σας;
Και όμως, δεν είμαι μόνο μουσική, μουσική και μουσική, γιατί αν είσαι συνέχεια μες τη μουσική θα αποκτήσεις ένα είδος αυτισμού. Η μουσική για όλους πρέπει να είναι χαρά. Πρέπει να είναι κάτι παράλληλο στη ζωή μας. Απλώς έχω μάθει να εκφράζομαι με τη μουσική και να δημιουργώ δικό μου κόσμο.
Πάντα ζούσα και από κάτι άλλο για να μην αναγκάζομαι να λέω “ναι” από ανάγκη βιοπορισμού και να μη ξεπουλάω το όραμά μου.
Umano: Έχετε συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού – και όχι μόνο – πενταγράμμου. Ξεχωρίσατε κάποια συνεργασία και αν ναι, γιατί;
Θα είμαι υποκειμενικός αλλά θα ξεχωρίσω τη συνεργασία μου με την Χαρούλα Αλεξίου και τις δύο ή τρεις φορές που συνεργάστηκα. Σαν Λαθρεπιβάτες την πρώτη, σαν Παντελής τις δύο άλλες. Είναι πολύ φιλική και πολύ ανθρώπινη. Φαίνεται αυτό άλλωστε στα τραγούδια της και τις ερμηνείες της.
Umano: Είσαστε κατά γενική ομολογία από τους πιο συναισθηματικούς ερμηνευτές που υπάρχουν στην Ελλάδα. Έχω δει πολλά βουρκωμένα μάτια σε συναυλίες σας και ένα κοινό καθηλωμένο. Νομίζω πως θα πρέπει να εισπράττετε και εσείς αυτή τη συγκίνηση του κοινού. Πώς αισθάνεστε λίγο πριν βγείτε στη σκήνη; Είναι κάθε βράδυ το ίδιο ή αλλάζει;
Αυτό συμβαίνει, επειδή στις συναυλίες μου και τις γενικότερες εμφανίσεις μου δεν κάνω εκπτώσεις στη σχέση μου με το κοινό.
Θέλω να πω με σιγουριά ότι έχω εκπαιδευμένο κοινό. Ότι πάει να δημιουργηθεί που είναι αταίριαστο, πεθαίνει εν τη γενέσει του.
Ο κόσμος που κάθεται από κάτω εισπράττει το σεβασμό μας αλλά και μας δείχνει τον ίδιο. Πάντα σε ένα πρόγραμμά μου γίνομαι ακροατής, και μάλιστα μέσος ακροατής, και προσπαθώ να σταθώ αντάξιος της σχέσης μας. Αισθάνομαι άβολα πάντα πριν βγω στη σκηνή, αλλά αυτό είναι παρωδικό.
Umano: Με την πολύχρονη πείρα σας, πώς κρίνετε τη μουσική στην Ελλάδα του σήμερα; Μιλώντας με πολλούς νέους μουσικούς, μου εκφράζουν το εξής παράπονο «Δεν προβάλουν τη δουλειά μας και ασχολούνται συνεχώς με τα ίδια ονόματα». Συμφωνείτε με αυτό;
Η μουσική σήμερα στην Ελλάδα έχει πολλά ρεύματα. Έχει πολλούς ταλαντούχους νέους αλλά είναι πολύ δύσκολο να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους μέσω του internet γιατί οι πληροφορίες είναι εκατομμύρια.
Αυτό που πάντα συμβουλεύω όμως τους καινούργιους δημιουργούς είναι να βγαίνουν στον κόσμο, παρέα με τη μουσική τους και να παίζουν ζωντανά. Η πείρα μου – όπως λέτε – μου λέει αυτό, το ότι πρέπει να βγεις και να είσαι μέσα στον κόσμο. Γιατί από κει πηγάζεις, σε αυτόν ανήκεις και με αυτόν επικοινωνείς.
Δυστυχώς, όλα τα μέσα σήμερα ανήκουν σε κάποιους, είναι επιχειρήσεις και παίζουν μουσική όχι κατά συνείδηση, αλλά σκεπτόμενοι εμπορικά και υστερόβουλα. Κανονικά, οι μουσικοί παραγωγοί θα έπρεπε να παίζουν μουσική με την ψυχή τους και με γνώμονα τη συγκίνηση.
Umano: Πόσο έχει αλλάξει η εποχή που ξεκινήσατε εσείς σε σχέση με τη σημερινή εποχή, για έναν νέο μουσικό;
Την εποχή που ξεκίνησα εγώ υπήρχαν δισκογραφικές εταιρείες οι οποίες έδιναν όσο το δυνατόν καλύτερα το ρεύμα της εποχής. Και λέω όσο το δυνατόν, γιατί και τότε εμπορικές εταιρίες ήταν. Υπήρχαν άνθρωποι που εμπιστευόμασταν και έδιναν κάτι καλό.
Σήμερα επικρατεί ο έξυπνος ή ο τεχνοκράτης… ο νέος μουσικός πρέπει να είναι και κομπιουτεράκιας.
Umano: Το 2018 κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ σας, το “12+1 ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ” του Άλκη Αλκαίου και το “Φωνήεν”. Πείτε μας δυο λόγια για αυτές τις δουλειές σας.
Πρώτα κυκλοφόρησε το Φωνήεν, σε μουσική και στίχους του Βαγγέλη Γιαννάκη. Εγώ έκανα την παραγωγή θέλοντας να ακουστεί «ο ψίθυρος της ψυχής του». Ο Βαγγέλης θα εμφανιστεί μαζί μου, στις δύο εμφανίσεις μου στην Σφίγγα.
12 + 1 Ηλιοτρόπια, σε στίχους του Άλκη Αλκαίου, είναι η τελευταία μου δουλειά και κυκλοφόρησε σε βιβλίο και cd. Όπως γράφω και στο βιβλίο σαν πρόλογο, μου τα εμπιστεύθηκε ο Άλκης Αλκαίος, για να κάνουμε μαζί μια δουλειά του Δημήτρη Μητροπάνου.
Έφτασαν στα χέρια μου την ημέρα το θανάτου του Δημήτρη Μητροπάνου.
Τη συνέχεια τη γράφω στο βιβλίο παρουσιάζοντάς του τα τραγούδια και τέσσερα χρόνια μετά κι από το θάνατο του Αλκαίου, τα κυκλοφόρησα.
Umano: Ετοιμάζετε και κάποιο νέο άλμπουμ;
Αυτό τον καιρό δεν ετοιμάζω κάτι συγκεκριμένο, αλλά συνέχεια γράφω τραγούδια.
Umano: Να έρθουμε λίγο στις δύο εμφανίσεις σας στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα. Πρώτη φορά εμφανίζεστε στη Σφίγγα αν δεν κάνω λάθος… τι μας έχετε ετοιμάσει;
Έχω ετοιμάσει κάποια τραγούδια του “Φωνήεντος” με την παρουσία του δημιουργού τους, κάποια τραγούδια από τα ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ κι απ’ την υπόλοιπη δισκογραφία μου. Ένα ελεύθερο πρόγραμμα που θα το καθορίσει το κοινό.
Umano: Τέλος, πείτε μας μία ευχή για τη νέα χρονιά που έρχεται.
Ειρήνη και σεβασμό στις ελευθερίες των πλασμάτων, και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Διαβάστε εδώ περισσότερες πληροφορίες για τις δύο εμφανίσεις του Παντελή Θαλασσινού στη Σφίγγα.
Φωτογραφίες: Νίκος Κουστένης
Κεντρική φωτογραφία: Γιώργος Σπανός
Comments are closed.