Ο Δημήτρης Γιαννουλάκης στο οδοιπορικό ενός φωτογράφου. Ο αναγνωρισμένος φωτογράφος που κοιτώντας τις φωτογραφίες του φαίνεται πως έχουν να πουν μία ιστορία, μας ξεναγεί σε ένα οδοιπορικό στον κόσμο του.
Ο Δημήτρης Γιαννουλάκης ξεκίνησε να ασχολείται με τη φωτογραφία το 2008 όταν τυχαία βρέθηκε με μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια με σκοπό να βγάζει τοπία και διάφορες δραστηριότητες από τα ταξίδια που πήγαινε. Ξεκίνησε με σπουδές, αρχικά, σκηνοθεσίας και στη συνέχεια φωτογραφίας. Ασχολείται με το επαγγελματικό αλλά και με το καλλιτεχνικό κομμάτι της φωτογραφίας που είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι.
«Το καλλιτεχνικό κομμάτι είναι το αγαπημένο μου, διότι εκεί ανακαλύπτω περισσότερο τον εαυτό μου, έχω την ελευθερία να φωτογραφίζω ότι, όποτε και όπως θέλω και να πειραματίζομαι απεριόριστα. Η φωτογραφία για μένα δεν έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια μέσα στη μέρα που λαμβάνει χώρο, το πότε και γιατί θα βγάλω μια φωτογραφία εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες τους οποίους δε μπορώ ούτε ο ίδιος να αντιληφθώ τις περισσότερες φορές, το κάνω επειδή μου βγαίνει σαν ανάγκη» μας εξηγεί ο ίδιος.
Έχει συνεργαστεί κατά καιρούς με σημαντικούς ανθρώπους από τον κόσμο του θεάτρου, του κινηματογράφου, της μουσικής κ.ά. Ζητήσαμε από τον Δημήτρη Γιαννουλάκη να μας υποδεχτεί στον κόσμο του και μαζί να κάνουμε ένα οδοιπορικό στις πιο σημαντικές φωτογραφίες για εκείνον και το λόγο που τις ξεχωρίζει.
Ο Δημήτρης Γιαννουλάκης, στο οδοιπορικό ενός φωτογράφου. Οι ξεχωριστές του φωτογραφίες.
“Η λήψη έγινε το 2016 κατά τη διάρκεια διακοπών μου στην Ρώμη. Κάποια μέρα διέσχιζα τυχαία ένα υπερυψωμένο σοκάκι όπου, άμα κοιτούσες κάτω, έβλεπες τη πλατεία που φαίνεται σε αυτή τη φωτογραφία. Σταμάτησα και άρχισα να χαζεύω τον κόσμο από ψηλά που πήγαινε προς διάφορες κατευθύνσεις. Ο κόσμος ήταν αρκετός και ο ήλιος σε τέτοιο σημείο που προκαλούσε έντονες σκιές σε όλους τους περαστικούς.
Από το σημείο που το κοιτούσα σκέφτηκα να φωτογραφίσω όλες αυτές τις ανακατεμένες φιγούρες κρατώντας τη φωτογραφική μου μηχανή ανάποδα έτσι ώστε να φαίνεται ότι η σκιά προχωράει και ο πραγματικός άνθρωπος είναι το είδωλο στο πάτωμα. Επίτηδες, πάνω αριστερά του κάδρου μου, έχω αφήσει να φαίνεται ένα άγαλμα ανάποδα για να προδίδει και να εμπλουτίζει αυτή την ιδέα.
Η δύναμη της φωτογραφίας αυτής για μένα είναι ότι οι άνθρωποι και οι σκιές φαίνονται το ίδιο και μου προκαλεί μια σκοτεινή αίσθηση.“
“Η λήψη έγινε το 2013 σε παραλιακό σημείο στον Άλιμο τον χειμώνα. Κάποια στιγμή όπως καθόμουν σε ένα παγκάκι και χάζευα τη θάλασσα άρχισε να βρέχει. Σηκώθηκα να φύγω για να μην βραχώ και στη διαδρομή έβλεπα κόσμο να τρέχει πανικόβλητος προς διάφορες κατευθύνσεις.
Έχοντας το κεφάλι μου σκυμμένο προς τα κάτω παρατήρησα τις αντανακλάσεις των ανθρώπων στο βρεγμένο πάτωμα. Σταμάτησα απότομα και περίμενα να περάσει κάποιος από την αριστερή πλευρά της αντανάκλασης έτσι ώστε να γεμίσω το κάδρο μου όπως το είχα φανταστεί.
Είχα βραχεί τόσο πολύ που ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω άλλα για καλή μου τύχη πέρασαν τρέχοντας αυτός ο πατέρας με το γιο του τυχαία από το σημείο που ήθελα και κατάφερα να βγάλω τη παραπάνω φωτογραφία.
Μου αρέσει η απλότητα της φωτογραφίας, είναι άπλα δυο άνθρωποι και μια κολόνα.
Φαίνονται οι αντανακλάσεις τους κουνημένες από το νερό της βροχής και το χρώμα προέρχεται από το σκούρο μπλε του συννεφιασμένου ουρανού.”
“Η λήψη έγινε το 2014 στο πάρκο του Φλοίσβου. Ήμουν με μια κοπέλα και μου πρότεινε να κάνουμε μια βόλτα μέσα στο πάρκο. Κάποια στιγμή είδαμε ένα ωραίο ήσυχο σημείο όπου και κάτσαμε.
Άρχισα να παρατηρώ τα σχοινιά αναρρίχησης που φαίνονται στη φωτογραφία. Μου έκανε εντύπωση το πόσο πολύπλοκα είναι ενωμένα μεταξύ τους και τι περίεργο σχήμα δίνουν όλα μαζί άμα τα δεις σαν ένα κομμάτι από μακριά. Σηκώθηκα να τα βγάλω φωτογραφία από κάτω και ξαφνικά σκέφτηκα πόσο διαφορετικά θα ήταν άμα τα έβγαζα από τη κορυφή τους. Έτσι λοιπόν ανέβηκα στη κορυφή.
Η σκιά τέρμα πάνω στα σχοινιά είμαι εγώ.
Άρχιζα να βγάζω διάφορες φωτογραφίες κοιτώντας προς τα κάτω. Αυτή είναι η όψη μέσα από την αντανάκλαση του νερού που βρισκόταν από κάτω μου ακριβώς, λόγω της βροχής που είχε σταματήσει μερικά λεπτά πριν τη λήψη. Επέλεξα στη μέση της φωτογραφίας να βρίσκεται το πολύπλοκο σχήμα και γύρω γύρω κάτι πολύ απλό όπως είναι τα δέντρα και το χώμα του πάρκου.”
“Η λήψη έγινε το 2015 στη περιοχή της Νέας Μάκρης κατά τη διάρκεια ενός μουσικού φεστιβάλ. Ο χώρος της ζωντανής μουσικής είναι από τους αγαπημένους μου όταν καλούμαι να φωτογραφίσω. “Κυνηγάω” το αυθόρμητο πορτραίτο. Αυτό προέρχεται από το ύφος της μουσικής και από τον παλμό του κόσμου.
Οι μουσικοί εκτός από συνθέσεις, παρουσιάζουν και ένα είδος ερμηνείας πολλές φόρες.
Στο συγκεκριμένο συγκρότημα ήθελα να πετύχω το ροκ ύφος, να είναι δυνατό, να έχει κίνηση και ορμή. Ο συγκεκριμένος κιθαρίστας έπαιζε με πολύ πάθος. Η εικόνα που έδινε στο κόσμο ήταν αρκετά δυνατή. Ήθελα να το αποτυπώσω με τρόπο που δεν γίνεται αντιληπτός με γυμνό μάτι.
Ήθελα να παγώσω σε ένα στιγμιότυπο το αποκορύφωμα της έντασης.
Έβαλα τον κιθαρίστα μέσα στο κάδρο μου, υπολόγισα το φως και απλά περίμενα να μου δώσει ο ίδιος την κίνηση που οραματιζόμουν. Μετά από λίγες προσπάθειες βγήκε το παραπάνω στιγμιότυπο.”
“Η λήψη έγινε το 2011 στον Άλιμο, στην κατοικία μου. Ήταν μια κλασσική μέρα που μετά τη δουλειά καθόμουν για φαγητό με τη φίλη μου. Συνηθίζω να συνοδεύω το μεσημεριανό φαγητό μου με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Κάποια στιγμή εκείνη έκανε μια απότομη κίνηση και έριξε το ποτήρι κάτω, το οποίο και έσπασε. Σηκωθήκαμε λοιπόν να το καθαρίσουμε. Όπως έσκυψα για να μαζέψω τα μικρά κομματάκια, είδα το ποτήρι από την ίδια ακριβώς γωνία που απεικονίζεται και στη φωτογραφία.
Μου τράβηξαν τη προσοχή δύο πράγματα: Πρώτον, το πόσο ωραία ανακατεύονταν τα χρώματα του κρασιού, του πατώματος μαζί με το μπλε του ουρανού που αντανακλούσε από το παράθυρο και δεύτερον, το πόσο βίαια από τη πτώση έχουν αποτυπωθεί οι σταγόνες στο πάτωμα σε συνδυασμό με το αιχμηρό σπασμένο ποτήρι.
Μου έβγαζε μια αίσθηση σύγχυσης και απελπισίας.”
“Η λήψη έγινε το 2013 σε γειτονιά των Χανίων. Για ένα χρονικό διάστημα έκανα καθημερινά μια διαδρομή ρουτίνας από τη δουλειά στο ξενοδοχείο όπου με φιλοξενούσαν για τις ανάγκες μιας φωτογράφισης.
Εκείνη τη μέρα είχε βρέξει. Διέσχιζα το δρόμο και κοιτούσα προσεκτικά που πατάω γιατί γνώριζα ότι έχει πολλές λακκούβες γεμάτες νερό. Κάποια στιγμή κοίταξα ψηλά και είδα τη κλασσική εικόνα, ένα περιστέρι να κάθεται πάνω σε ηλεκτρικά καλώδια. Δε μου έκανε εντύπωση αρχικά διότι ήταν κάτι τετριμμένο.
Παρατήρησα όμως πως πίσω του άρχισε να ξεπροβάλει από τα σύννεφα ο ήλιος. Έβγαζε ένα πολύ ωραίο χρώμα λόγω της διάθλασής του από το βροχερό νερό. Εκεί κάτι ένοιωσα αλλά ταυτόχρονα κάτι μου έλειπε. Άρχισα να πειραματίζομαι με διάφορες γωνίες λήψης κτλ. Δοκίμασα να τραβήξω από διαφορετικό ύψος, πλησίασα μια λακκούβα γεμάτη νερό. Κοίταξα τη λακκούβα, με σκοπό να έχω του νου μου σε τι απόσταση βρίσκεται, για να μη την πατήσω.
Τότε μου ήρθε να τα συνδυάσω όλα, το περιστέρι, τα καλώδια, τον ήλιο και τη λακκούβα.
Έσκυψα και έβγαλα μέσα από την αντανάκλαση της λακκούβας αυτή τη φωτογραφία. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε αυτή τη φωτογραφία είναι ότι συνδυάζει σε μια διάσταση τρία διαφορετικά επίπεδα. Τον ουρανό, τη γη και το περιστέρι που πάντα κινείται ανάμεσα σε αυτά τα δυο.”
“Η λήψη έγινε το 2016 στον Άλιμο. Εκείνη την ημέρα είχα κατέβει στο χώρο στάθμευσης όπου είναι το αμάξι μου με σκοπό να το πλύνω. Αρχικά έριξα νερό και έπειτα σαπουνάδα. Μετά άρχισα να βρέχω με το λάστιχο τον ουρανό του αυτοκινήτου.
Τότε παρατήρησα ότι άρχισαν να κατηφορίζουν φυσαλίδες από το τζαμί οι οποίες δημιουργούσαν εντυπωσιακά σχήματα.
Από όλες τις λήψεις που έκανα, αυτή είναι η αγαπημένη μου. Εμένα μου φαντάζει σαν η δεξιά μικρή φυσαλίδα να ακολουθεί αυστηρά την αριστερή μεγάλη φυσαλίδα. Η ίδια αίσθηση που έχεις όταν βλέπεις ένα μικρό παιδί να ακολουθεί τον κηδεμόνα του. Το γεγονός ότι αυτή η ανθρώπινη αίσθηση μου προκλήθηκε από κάτι άψυχο όπως μια φυσαλίδα, με έκανε να θέλω να το αποθανατίσω.”
“Η λήψη έγινε το 2017 στη περιοχή των Μεγάρων. Είχα αναλάβει τη φωτογράφηση ενός ζευγαριού που μόλις είχε παντρευτεί. Έψαχνα τη κατάλληλη τοποθεσία για να κάνουμε λήψεις. Επιλέξαμε ένα χωράφι γεμάτο ελαιώνες σ’ ένα λόφο της περιοχής. Έστησα το ζευγάρι όπως φαίνεται στη φωτογραφία, έδωσα τις απαραίτητες οδηγίες και έκανα τη λήψη.
Ο λόγος που είναι εστιασμένο το στάρι και όχι το ζευγάρι, είναι διότι ήθελα να δώσω την αίσθηση του φιλιού.
Φυσούσε και τα στάρια γέρνανε προς τη κατεύθυνσή τους. Αυτό στο μυαλό μου φάνταζε σαν να τους αγκαλιάζουν. Σαν να έχουν μπει και τα ίδια, στον παλμό της συγκεκριμένης στιγμής.”
“Η λήψη έγινε το 2018 σε πολυκατοικία στη περιοχή του Αγίου Δημήτριου. Βρισκόμουν στο σπίτι ενός φίλου μου με τον οποίο σύντομα θα αποχωρούσαμε. Μέχρι να ετοιμαστεί εγώ βγήκα έξω στο μπαλκόνι για να καπνίσω.
Η θέα απέναντί μου ήταν η κλασσική μεγαλούπολη, παντού τσιμέντο, σπίτια, κολώνες κτλ. Κοίταζα ένα αδιάφορο για έμενα τοπίο. Τυχαία είδα αυτή την καμινάδα να υπερέχει πάνω όλα. Δεν είναι το θέμα που με εντυπωσίασε αλλά το σχήμα.
Η συμμετρία και η αίσθηση μοναξιάς, μοναδικότητας και ανεξαρτησίας που μου βγάζει αυτή η εικόνα.
Επέλεξα να τη βγάλω ασπρόμαυρη γιατί δεν ήθελα να αλλάξει το ύφος από το μπλε του ουρανού.”
“Η λήψη έγινε το 2010 σε παραθαλάσσια περιοχή της Αττικής. Είχα κληθεί να κάνω φωτογράφηση σε ένα παραλιακό ξενοδοχείο. Όταν τελείωσα τη φωτογράφηση πήγα στη παράλια για να κάνω ένα διάλειμμα. Είχε πολύ ζέστη, οπότε έβγαλα τα παπούτσια μου για να περπατήσω μέσα στο νερό και να δροσιστώ. Παρατήρησα τα όμορφα χρώματα που είχαν οι πέτρες μέσα στη θάλασσα. Σκέφτηκα να δώσω παραπάνω κίνηση στο κύμα και τον αφρό στο σημείο ακριβώς που χτυπούσαν τις πέτρες. Ο λόγος που μου αρέσει αυτή η φωτογραφία είναι καθαρά αισθητικός.
Μου θυμίζει ζωγραφιά με λευκές άτακτες πινελιές και όχι φωτογραφία.”
Σχετικά άρθρα:
https://umano.gr/o-protoporos-dytis-kai-photografos-stefanos-kontos/
https://umano.gr/i-italia-ypodexetai-ton-fotografo-stavro-habaki/
https://umano.gr/mythos-h-proth-elliniki-seira-komik-epikis-kai-mythologikis-fantasias/
https://umano.gr/diasima-erga-texnis-kai-istoria/
https://umano.gr/oi-mavroi-pinakes-tou-megalou-ispanou-zografou-gkogia/
https://umano.gr/fthinoporines-fotografies-apo-diafora-meri-tou-kosmou/
https://umano.gr/vadizontas-kai-fotographizontas-ti-vroxi/
Comments are closed.