Ο αξιολάτρευτος ηθοποιός Σταύρος Σβήγκος

Ο αξιολάτρευτος ηθοποιός Σταύρος Σβήγκος στο Umano. Μιλήσαμε με τον γνωστό ηθοποιό για τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική, για τη δημοσιότητα αλλά και για την εξάρτηση του ανθρώπου από το διαδίκτυο. 

Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη

Ο Σταύρος Σβήγκος είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Τον γνωρίσαμε για πρώτη φόρα από την τηλεοπτική σειρά του Mega “Άγρια Παιδιά”. Ο Σταύρος έκλεψε τις εντυπώσεις και ακολούθησαν σημαντικές δουλειές όπως οι “Κάτι χωρισμένα παληκάρια”, “Κάτω Παρτάλι”, “LAPD”, “Αστέρας Ραχούλας” κ.ά. Μεγάλες επιτυχίες σημείωσε αντίστοιχα στο θέατρο και τον κινηματογράφο.

Ο Σταύρος αυτή τη θεατρική χρόνια βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ρόλους. Τον Τρελαντώνη της Πηνελόπης Δέλτα και τον Πάτρικ από την πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση Δύο Θέοι: Το τέλος του κόσμου σε τέσσερις πράξεις. Ο αξιολάτρευτος ηθοποιός Σταύρος Σβήγκος μίλησε στο Umano για όλους και για όλα, σε μία συνέντευξη ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Umano: Σταύρο, ήθελες πάντα να γίνεις ηθοποιός; 

Όλο αυτό το υποκριτικό παιχνίδι ξεκίνησε στο Πόρτο Ράφτη. Υπήρχε μία θεατρική ομάδα και είχα πάει να δω ένα έργο. Δεν με ενδιέφερε τότε να γίνω ηθοποιός αλλά βρήκα ενδιαφέρον όλο το σκηνικό που είχε στηθεί. Στο τελείωμα της παράστασης πήγα στα καμαρίνια και τους είπα «άμα χρειάζεστε άτομο να έρθω;» και με δέχτηκαν. Ήμουν τυχερός που βρέθηκαν μπροστά μου. Ήμουν τότε δεκαπέντε ετών. Δούλευα με τον πατέρα μου στο συνεργείο και πήγαινα σε μουσικό σχολείο. Δεν είχα κατασταλάξει ακόμα. Μου άρεσε και η μουσική.

Για την ακρίβεια, ήμουν και είμαι ερωτευμένος με τη μουσική, ίσως για αυτό δεν την έκανα επάγγελμα και την κράτησα σε προσωπικό επίπεδο.

Μεγαλώνοντας και συνεχίζοντας στη θεατρική ομάδα, με ρώτησε ο πατέρας μου «τι θα κάνεις αγόρι μου;» και του απάντησα πως θα πάω να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό. Αν με έπαιρναν θα το έβλεπα σοβαρά, αν όχι θα έκανα κάτι άλλο. Με πήραν στο Εθνικό και έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι που δε ξέρω πότε θα τελειώσει. 

Umano: Ποια ήταν η πρώτη δουλειά που σε έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό; 

Όταν τελείωσα τη σχολή του Εθνικού η πρώτη μου δουλειά ήταν τα Άγρια Παιδιά στο Mega. Επειδή η σειρά ήταν στην τηλεόραση μου έδωσε γρήγορα μία αναγνωρισιμότητα. Το θέμα είναι πως η αναγνωρισιμότητα που ήρθε για εμένα σαν Σταύρο, δεν έκανε κάποια διαφορά. Δεν άλλαξε τη ζωή μου γιατί αυτή τη δουλειά δεν την επέλεξα για τη δημοσιότητα αλλά για άλλους λόγους.

Ίσως η μόνη διαφορά ήταν πως τη μία μέρα περπατούσα στο πεζοδρόμιο και ήμουν ο Σταύρος που δεν ήξερε κανείς και την άλλη μου έριχναν βλέμματα διακριτικά και αδιάκριτα. Για ένα χρόνο δυσκολευόμουν και δεν ήθελα να πολύ βγαίνω από το σπίτι.

Umano: Δηλαδή σε τρόμαξε η δημοσιότητα;

Στην αρχή ναι. Είχα τρομοκρατηθεί λίγο τότε γιατί ένοιωθα ότι παρατηρείται η κάθε μου κίνηση, το κάθε μου βήμα. Με τον καιρό το συνήθισα και έφτασα σε ένα σημείο που μου είναι αδιάφορο. Γενικότερα, προσπαθώ να απομυθοποιήσω το ότι ο κόσμος της τηλεόρασης είναι κάτι διαφορετικό από τους άλλους. Ένα επάγγελμα είναι ανάμεσα σε τόσα άλλα.

Umano: Φαίνεσαι ευαίσθητος Σταύρο, δεν είναι μειονέκτημα αυτό για το χώρο σας; 

Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος – ότι επάγγελμα και να κάνει – θα πρέπει να μάθει να δουλεύει το εγώ του. Να ξέρεις τι θέλεις, τι δε θέλεις και να το διεκδικείς. Είμαι ευαίσθητος αλλά όχι με εμένα. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μία οικογένεια με πάρα πολύ αγάπη. Ήμασταν τρία αδέλφια και δεν είχε ποτέ μόνο ο ένας την προσοχή. Οπότε μεγάλωσα μαθαίνοντας να μοιράζομαι. Δε μεγάλωσα εγωιστικά.

Απλά σε αυτό το χώρο επειδή πηγαίνεις σε οντισιόν και σε επιλέγουν ή σε απορρίπτουν, αν το εγώ σου είναι μεγάλο, σκέψου πόσο μπορεί να πληγωθείς. Ευτυχώς, εγώ δεν έπαιρνα ποτέ τίποτα προσωπικά.

Αν με απέρριπταν από μία δουλειά έλεγα πως «δεν είμαι έτοιμος για αυτή τη δουλειά», όχι «δε με πήραν». Μπορεί να ήθελαν ένα ψηλό, ξανθό και εγώ είμαι κοντός, μελαχρινός, τι να κάνουμε;

Τα όχι, αν τα δεις πιο «ζεστά» θα σε πάνε μπροστά, θα σε κάνουν ίσως καλύτερο άνθρωπο, ηθοποιό, καλλιτέχνη, θα σου ανοίξουν δρόμους…

Umano: Τι πιστεύεις ότι σε βοήθησε μέχρι σήμερα στη δουλειά σου; 

Το θέμα τύχης υπάρχει στο επάγγελμά μας όπως και σε όλα τα επαγγέλματα πιστεύω.

Από την άλλη, είμαι ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είπα πως έχω φτάσει κάπου ή είμαι κάποιος. Δεν έχω τέτοια θέματα.

Αυτή τη δουλειά δεν την κάνω μόνο για την τέχνη, την κάνω και βιοποριστικά. Πρέπει να ζήσω από αυτό. Πάντα την κυνηγούσα τη δουλειά μου. Πήγαινα σε οντισιόν – και ας μην με ενδιέφερε τόσο ο ρόλος – γιατί έπρεπε να έχω δουλειά. Ακόμα και σήμερα μπορεί να πάω σε οντισιόν αν με ενδιαφέρει κάποιος ρόλος.

Ξέρεις όμως τι άλλο με βοήθησε; Η πειθαρχία. Ευτυχώς είμαι ένας πειθαρχημένος άνθρωπος και αυτό με βοήθησε πολύ. Κατά τη γνώμη μου, μπορεί να είσαι ένας κορυφαίος καλλιτέχνης αλλά αν δεν είσαι πειθαρχημένος δε θα καταφέρεις τίποτα και ας έχεις το μεγαλύτερο ταλέντο του κόσμου. Σε αυτή τη δουλειά είναι σημαντική η πειθαρχία στον εαυτό σου, στο ωράριο σου – γιατί δεν έχουμε ωράρια – στο σκηνοθέτη, στο ρόλο κ.α.

Umano: Τελικά είναι δύσκολη η δουλειά του ηθοποιού;

Ποια δουλειά είναι εύκολη; Δε μου αρέσει η λέξη δουλειά γιατί βγαίνει από τη δουλεία. Θα χρησιμοποιούσα τον όρο εργασία και προσφορά. Η εργασία μας είναι να προσφέρουμε στον κόσμο. Να προσφέρουμε χαρά, γνώση, προβληματισμό …Όταν είσαι πάνω στη σκηνή και ξεφεύγεις από την καθημερινότητά σου είναι κάτι μαγικό!

Σε σχέση με την καθημερινότητα είναι ένα επάγγελμα με αρκετές δυσκολίες.

Είναι ελεύθερο επάγγελμα, υπάρχουν πάρα πολλοί ηθοποιοί, δεν έχεις ωράριο, κάθε παραγωγός μπορεί να σου προτείνει ότι θέλει… θα το χαρακτήριζα λίγο χαοτικό σαν επάγγελμα.

Umano: Υπήρξε κάποια δουλειά στη ζωή σου για την οποία έχεις μετανιώσει και δε θα ξαναέκανες; 

Σίγουρα έχω κάνει δουλειές που δε με εκφράζανε καθόλου. Με έκαναν να ντρέπομαι που πλήρωνε ο κόσμος εισιτήριο για να έρθει να τις δει. Οπότε αφού με ρωτάς ναι, έχω μετανιώσει. Θα προτιμούσα να είχα δουλέψει σαν μπάρμαν ή σερβιτόρος. Το θέμα δεν είναι πάντα το αποτέλεσμα της δουλειάς αλλά η ειλικρίνεια. Τώρα θα κάνω αυτό και θα στο πουλήσω ειλικρινά.

Umano: Ας έρθουμε στη φετινή παράσταση ΔΥΟ ΘΕΟΙ: Το τέλος του κόσμου σε τέσσερις πράξεις. Θα μας μιλήσεις λίγο για την τόσο ενδιαφέρουσα αυτή παράσταση; 

Είναι δύο άνθρωποι, ο Πάτρικ και ο Μιγκέλ, σε ένα κέντρο απεξάρτησης από το hacking. Μέσα εκεί προσπαθούν να απεξαρτηθούν από το hacking και τους υπολογιστές. Σε ένα κελί δύο διαφορετικοί χαρακτήρες, ο ένας πιο σταθερός, ο άλλος  λίγο πιο ελαφρύς αλλά κάπως συμπληρώνονται. Παράλληλα, έχει ξεκινήσει ένας παγκόσμιος πόλεμος και βρίσκεται στο ποιος θα πατήσει το κουμπί για να καταστραφεί ο κόσμος όλος. Αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν τον εθισμό τους για ένα καλό σκοπό. Να αφήσουν στους επόμενους κατοίκους αυτού του πλανήτη κάτι από την ιστορία της ανθρωπότητας. Ξαναγράφουν την ιστορία με ένα δικό τους τρόπο και από φυλακισμένοι, αυτοί οι δύο άνθρωποι, γίνονται εξουσιαστές.

 Umano: Εσύ υποδύεσαι τον Πάτρικ; 

Ναι, εγώ κάνω τον Πάτρικ. Ο Πάτρικ είναι σταθερός και σκεπτικιστής. Έχει μπει όντως μέσα για να απεξαρτηθεί αλλά ταυτόχρονα είναι ένας άνθρωπος που δεν ξεχνάει. Σαφέστατα επηρεάζεται από τον Μιγκέλ και φτάνουν – αυτοί οι δύο άνθρωποι – να λειτουργούν σαν ένα σώμα.

Umano: Αλήθεια, αν συνέβαινε στο Σταύρο κάτι τέτοιο, ποια γεγονότα θα κατέγραφες για τους μεταγενέστερους ανθρώπους;

Τι θα κατέγραφα; Δύσκολο, τώρα με κόλλησες!

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε λίγο οι «καρκίνοι» αυτού του πλανήτη όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου Τζίμης Πανούσης. Όντως θεωρώ ότι είμαστε καρκίνοι και τον τρώμε σιγά σιγά.

Θα κατέγραφα την έννοια της οικογένειας και της ανιδιοτελούς αγάπης. Με την έννοια οικογένεια δεν εννοώ μόνο τη γυναίκα μου και το παιδί μου αλλά και τους φίλους. Να μάθει ο κόσμος να αγαπάει χωρίς πάρε δώσε. Να αγαπάει χωρίς ανταλλάγματα.

Umano: Θεωρείς πως είμαστε εξαρτημένοι από το διαδίκτυο; 

Ε…ναι (γέλια)! Ξεκάθαρα! Πιστεύω πως αν πέσει για μία μέρα το διαδίκτυο θα ζήσουμε έναν τεράστιο πανικό, εκατομμύρια αυτοκτονίες και θα επικρατήσει μία άσχημη αναρχία. Δε μπορεί να ζήσει πια ο κόσμος χωρίς διαδίκτυο, είναι εξάρτηση. Ξέρεις πώς το καταλαβαίνω;

Όταν πέφτει η μπαταρία του κινητού μου… είναι αυτές οι στιγμές που αισθάνομαι μία τεράστια ηρεμία. 

Umano: Παίζεις και στη θεατρική παράσταση Τρελαντώνης; 

Είναι το γνωστό έργο της Πηνελόπης Δέλτα το οποίο έχουμε διαβάσει οι περισσότεροι. Είναι αυτοβιογραφικό έργο, κεντρικό πρόσωπο έχει βάλει τον αδελφό της. Βλέπουμε πως μεγαλώνουν τα παιδιά μίας βαθύπλουτης οικογένειας και ένα παιδί που δε συμμορφώνεται με τους κανόνες, τους καλούς τρόπους που θα πρέπει να έχει μία πλούσια οικογένεια της εποχής. Βλέπεις τι μαθήματα παίρνουν τα παιδιά από αυτό το ταξίδι που μας περιγράφει η Δέλτα. Είναι μία «ζωντανή» παράσταση με πολύ χορό.

Κάνω σχεδόν οκτώ χρόνια παιδικό θέατρο. Μου αρέσει να παίζω για τα παιδιά. Θεωρώ πως τα παιδιά είναι το καλύτερο κοινό. Θα σου δείξουν αν τους έχεις τραβήξει το ενδιαφέρον ή όχι.

Umano: Έχω καταλάβει ότι φιλοσοφείς τη ζωή… που έχεις καταλήξει; 

Στην απλότητα. Οι ανθρώπινες ανάγκες – αν το δεις καθαρά – δεν έχουν ανάγκη κανένα υλικό στοιχείο. Έχω καταλήξει πως τα απλά είναι τα πιο σημαντικά πράγματα. Να έχεις ανθρώπους δίπλα σου και να επικοινωνείς. Να είσαι ανοιχτός και να αγαπάς χωρίς να περιμένεις τίποτα από κανέναν. Κανείς δε σου χρωστάει. Να δεις τα πράγματα πιο απλά.

Για την παράσταση Δύο Θεοί: Το τέλος του κόσμου σε τέσσερις πράξεις δείτε εδώ:
https://umano.gr/i-parastasi-dyo-theoi-sto-theatro-roes/

* Φωτογραφίες: Ελένη Αϊβαλή