Ντρέπομαι να λέω στο παιδί μου, δεν έχω

«Ντρέπομαι να λέω στο παιδί μου, δεν έχω χρήματα» η εξομολόγηση μίας υπαλλήλου σούπερ μάρκετ.

Από την Νικολέτα Πρεβενά

Σε μία επίσκεψη μου σε γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ, «πιάσαμε» τη συζήτηση με μία υπάλληλο στα τυριά. Με αφορμή την υπέρ-αύξηση των τιμών στα τυριά, κάπως μου «ανοίχτηκε» για το πόσο δύσκολα επιβιώνει. Η συζήτηση μας ήταν έντονη και πολλές φορές προσπαθούσε να κρύψει τα δάκρυα που της έρχονταν στα μάτια.

Οι υπεύθυνοι της, όλο έκαναν πως είχαν κάποια δουλειά κοντά μας ενώ στην ουσία κρυφάκουγαν τη συζήτηση, μην τυχόν και μου πει κάτι κακό για αυτούς.

Αυτό που είναι αβάσταχτο σε αυτή τη χώρα είναι βλέπεις περήφανους και αξιοπρεπείς ανθρώπους, να βουρκώνουν γιατί δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα οικονομικά.

«Ντρέπομαι να λέω στο παιδί μου, δεν έχω», Μαρία Κ., υπάλληλος σούπερ μάρκετ

«Κάθε φορά που έρχομαι όλο και ακριβαίνουν οι τιμές!»

«Μην το ψάχνετε… και έρχονται και κατηγορούν εμάς λες και τις ανεβάζουμε εμείς. Είχε έρθει ένας κύριος, πριν λίγο καιρό που ζήτησε τυρί πεκορίνο. Όταν είδε που είχε φτάσει η τιμή, άρχισε να μου φωνάζει. Νομίζω πως πρέπει κάποιοι να καταλάβουν πως αφού δεν έχουν χρήματα, δε θα ξανά φάνε πεκορίνο.

Όπως έχω κάνει εγώ με τα παιδιά μου και ιδίως το γιο μου που είναι έφηβος, 16 χρόνων. Παρόλο που δεν είναι απαιτητικό παιδί και δε ζητάει, θα μου πει κάποιες φορές «μαμά, φέρε μου πατατάκια». Τα πατατάκια όμως έχουν φτάσει 1,50 ευρώ το πακέτο. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, μαζεύεται μία τριαντάρα για «βλακείες». Οπότε τις κόψαμε και αυτές, ξέρεις αυτές τις μικρές λιχουδιές απόλαυσης.

Επειδή ντρεπόμουν να του λέω συνέχεια, δεν έχω χρήματα για αυτό, δεν έχω χρήματα για το άλλο… αποφάσισα να του δίνω 50 ευρώ το μήνα, για τα έξοδα του. Γρήγορα διαπίστωσε και εκείνος πως δεν του έφταναν.

Θυμάμαι ένα Σάββατο βράδυ που το παιδί θα έβγαινε με τους φίλους του, μου ζήτησε χρήματα και πάλι, δεν είχα. Πραγματικά, δεν είχα. Δεν πειράζει μου λέει μαμά, έχω εγώ δύο ευρώ. Πού θα πας παιδί μου, με δύο ευρώ τον ρώτησα; Και εκείνος μου έκανε ένα νεύμα ότι όλα καλά και έφυγε.

Γιατί; Γιατί; Δεν εργάζομαι τόσα χρόνια;

Έχουν πρηστεί τα πόδια μου από την ορθοστασία, η μέση μου πονάει… να δουλεύεις σα σκλάβος και να μη μπορείς να προσφέρεις στα παιδιά σου; Ντρέπομαι, πραγματικά ντρέπομαι… και το ξανά λέω δεν είναι απαιτητικά παιδιά. Αν ήταν ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα.

Δε ξέρω πως θα συνεχίσουμε, ειλικρινά.»