Μάρλον Μπράντο, ο ασυμβίβαστος ηθοποιός του Χόλιγουντ

Ο Μάρλον Μπράντο, ο ασυμβίβαστος ηθοποιός του Χόλιγουντ, δεν έσκυβε το κεφάλι και δεν υποτασσόταν στις επιθυμίες των μεγάλων στούντιο του Χόλιγουντ. Υπέρμετρα ελκυστικός, μυστηριώδης, απόμακρος και κατά πολλούς αιρετικός. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, απλά τον λατρεύουμε!

Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του 20ου αιώνα, με εξαιρετικές υποκριτικές ικανότητες. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει τέταρτο στην λίστα με τους 25 κορυφαίους σταρ όλων των εποχών. Το ύφος και η προσωπικότητά του Μπράντο επηρέασαν πολλούς μεταγενέστερους ηθοποιούς.

Μάρλον Μπράντο, ο ασυμβίβαστος ηθοποιός του Χόλιγουντ

Γεννημένος στη Νεμπράσκα των Ηνωμένων Πολιτειών στις 3-4-1924, ήταν από πολύ νεαρή ηλικία ένα αγόρι ατίθασο αλλά προικισμένο με έμφυτο υποκριτικό ταλέντο. Γι’ αυτό και αποφάσισε να παρατήσει το σχολείο και να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε υποκριτική, πρώτα στο New School και έπειτα στο πασίγνωστο Actors Studio.

Ανέλαβε τον πρώτο του ρόλο το 1944 στην θεατρική κωμωδία του Μπρόντγουεϊ «Θυμάμαι τη Μαμά», με κριτικές για τον ίδιο ιδιαιτέρως θετικές. Το 1947 έρχεται η στιγμή που αναλαμβάνει στην σκηνή έναν ρόλο που έμελλε να είναι καθοριστικός για την καριέρα του.

Το ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκι , στο θεατρικό δράμα του Τεννεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος», σε σκηνοθεσία του Ελία Καζάν.

Με την ταινία «Το Κορμί μου σου Ανήκει» το 1950 παίζει τον πρώτο πρωταγωνιστικό κινηματογραφικό ρόλο.Το 1951 υποδύεται και πάλι τον Κοβάλσκι στην κινηματογραφική μεταφορά του «Λεωφορείον ο Πόθος», με συμπρωταγωνίστρια την Βίβιαν Λι. 

Ο ρόλος του Κοβάλσκι απογειώνει την καριέρα του Μάρλον Μπράντο κάνοντάς τον παγκοσμίως γνωστό στο ευρύ κοινό. 

Ακολούθησαν κάποιες θαυμάσιες ταινίες όπως το «Βίβα Ζαπάτα», ο «Ο Ατίθασος» και το «Ιούλιος Καίσαρ». Το 1954 κερδίζει το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για το φιλμ «Το Λιμάνι της Αγωνίας», σε σκηνοθεσία ξανά του Ελία Καζάν.

Η συνέχεια ήταν σχετικά απογοητευτική σε σχέση με την μέχρι τότε καριέρα του. Όλη τη δεκαετία του ’60 οι επιλογές του σε ταινίες ήταν μέτριες και σίγουρα όχι αντάξιες του υποκριτικού του ταλέντου.

Επιστρέφει στις επιτυχίες με το έργο «Νονός» το 1972. Με «Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» την ίδια χρονιά, με αμφιλεγόμενες κριτικές. Το 1979 με την ταινία  «Αποκάλυψη Τώρα». Μας χαρίζει τρεις ακόμη αξιομνημόνευτες ερμηνείες και με τις τρεις ταινίες.

Ο Μάρλον Μπράντο για τον «Νονό» κέρδισε Όσκαρ. Αρνήθηκε να το παραλάβει, διαμαρτυρόμενος για την κακομεταχείριση των Ινδιάνων στις Η.Π.Α.

Έστειλε στην θέση του μία νεαρή Ινδιάνα να τους ενημερώσει πως δεν θα το δεχτεί. Η κοπέλα διάβασε ένα απόσπασμα που έγραψε ο Μπράντο εξηγώντας τους λόγους. Σε ένα κομμάτι της ομιλίας αναφέρει:

«Το Χόλιγουντ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον είναι υπεύθυνο για την εξευτελιστική παρουσία των Ινδιάνων και τον χλευασμό τους, παρουσιάζοντάς τους ως βάρβαρους, εχθρικούς και εν τέλει σατανικούς».

Μέχρι την τελευταία του ταινία το 2001 οι επιλογές του ήταν και πάλι κατώτερες του ταλέντου του, με εξαίρεση τις «Μια Σκληρή Λευκή Εποχή» το 1989, «Ο Αρχάριος» το 1990 και «Ντον Χουάν Ντε Μάρκο» το 1995.

Πέρα από την επαγγελματική και η προσωπική του ζωή ήταν ταραχώδης και γεμάτη σκαμπανεβάσματα. Ενεργός ακτιβιστής, πάλευε – πέρα από των Ινδιάνων – για τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων όσων θεωρούσε πως αδικούνταν. Έζησε πολλούς έρωτες, παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά. Τραγική στιγμή όταν ο γιος του Κρίστιαν δολοφόνησε τον φίλο της κόρης του Τσεγιέν – επειδή την κακοποιούσε – και κατέληξε στη φυλακή. Η Τσεγιέν στα 25 της αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της.

Έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στην Ταϊτή την οποία λάτρευε.

Ήταν πολύ καλός φίλος με τον Μάικλ Τζάκσον και πήγαινε συχνά στη Neverland γιατί τον ηρεμούσε. Πέθανε το 2004 σε ηλικία 80 ετών λόγω αναπνευστικής και καρδιακής ανεπάρκειας, υπέρβαρος και φορτωμένος με χρέη. Η σωρός του αποτεφρώθηκε και η στάχτη του σκορπίστηκε η μισή στην Ταϊτή και η άλλη μισή στην Death Valley της Καλιφόρνια.

Πηγές: The Telegraph, Imdb, marlonbrando.com, Enclyclopaedia Britannika, The New York Times, The Guardian, wikipedia