Κ.Π. Καβάφης: Αφιερωμένο σε όσους προσπαθούν

Κ.Π. Καβάφης, ένα ποίημα του μεγάλου μας ποιητή, αφιερωμένο σε όσους προσπαθούν και προσπαθούν αλλά…

Από την Νικολέτα Πρεβενά

Στις δύσκολες εποχές που ζούμε οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Θα μιλήσω όμως για μία πολύ καλή μου φίλη. Γνωριζόμαστε από παιδιά και ήταν πάντα ένας δυνατός, αισιόδοξος άνθρωπος. Μεγαλώσαμε και φτιάξαμε τη ζωή μας όσο μπορούσαμε, μέσα στα επιτρεπτά όρια. Ήρθε η οικονομική κρίση, έχασε την εργασία της και αργότερα βρήκε καινούργια. Στη συνέχεια ήρθε η πανδημία και έχασε και τη νέα της εργασία.

Σε μία από τις τελευταίες κουβέντες μας, είδα έναν άνθρωπο που ήταν περήφανος και χαρούμενος, να έχει «γονατίσει» από τα προβλήματα. Συμβιβάστηκε με μία μέτρια εργασία και μία μίζερη καθημερινότητα μόνο για να πληρώνει λογαριασμούς. Συζητήσαμε αρκετά για τη ζωή, το απρόβλεπτο μέλλον… Όταν χωριστήκαμε μου ήρθαν στο μυαλό τυχαία οι εξής στίχοι:

«…και ‘συ τα δέχεσαι με απελπισία, αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις. Άλλα ζητεί η ψυχή σου, για άλλα κλαίει…»

Οι παραπάνω στίχοι είναι από το ποίημα «Η σατραπεία» του μεγάλου μας ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη. Θεωρώ πως είναι ένα εξαιρετικό ποίημα που αξίζει την προσοχή σας.

Κ.Π. Καβάφης: Αφιερωμένο σε όσους προσπαθούν

«Η σατραπεία»

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα πού ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Λίγα λόγια για τον Κ.Π. Καφάβη

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1863 και πέθανε στην ίδια πόλη το 1933, γι’ αυτό και αναφέρεται συχνά ως ο Αλεξανδρινός. Η ζωή του στην Αλεξάνδρεια, στα χρόνια των πνευματικών του αναζητήσεων και της δημιουργικής του ωριμότητας, του χάρισε την ικανότητα να δώσει στις ιδέες που εκφράζουν τα ποιήματα του τον χαρακτήρα της καθολικότητας. Τα σημαντικότερα έργα του τα δημιούργησε μετά τα σαράντα του χρόνια.

Για χρόνια πολλά έμεινε άγνωστος στο πλατύ κοινό. Ο πρώτος που ανακάλυψε τον μεγάλο μας ποιητή, μέσα στα λίγα ως τότε και σκόρπια δημοσιευμένα ποιήματα του, ήταν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο οποίος τον παρουσίασε το 1903 στο ελληνικό κοινό.

Το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη αποτελείται από εκατόν εξήντα ποιήματα, μερικά από τα οποία, όπως η «Ιθάκη» και οι «Θερμοπύλες» θεωρούνται κλασικά. Η ποιητική αξία του Κ.Π. Καβάφη αναγνωρίστηκε μετά το θάνατόν του, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά συγκεντρωμένο όλο το ποιητικό του έργο και μεταφράστηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες.

Πηγές: Εκδόσεις Πέλλα