H δικαστική περιπέτεια της Ηριάννας

H δικαστική περιπέτεια της Ηριάννας, ενός ατόμου το οποίο καταδικάστηκε με μόνο κριτήριο ένα αμφίβολο στοιχείο DNA

Από τον Διονύση Μπαλτζή

Ένα θέμα που απασχόλησε αρκετά την ελληνική επικαιρότητα, ακόμα και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ήταν η δικαστική περιπέτεια της Ηριάννας. Ενός ατόμου το οποίο καταδικάστηκε με μόνο κριτήριο ένα αμφίβολο στοιχείο DNA σε μια «ορφανή» κάννη όπλου αλλά και τη σχέση της με άτομο το οποίο κρίθηκε ως αθώο για την συμμετοχή του στη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς.

Δεν είμαι νομικός, δεν έχω διαβάσει την δικογραφία – πέρα απ’ ότι έχει διαρρεύσει στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης – αλλά και να την είχα διαβάσει πάλι θα μπορούσα να την κρίνω μέχρι ενός σημείου. Εμπιστεύομαι όμως αρκετά ανθρώπους που έχουν και τις γνώσεις και την εμπειρία να κρίνουν σωστότερα από εμένα. Και η ετυμηγορία τους ήταν πως η Ηριάννα έχει καταδικαστεί αδίκως, χωρίς επαρκή στοιχεία. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξα κι εγώ με τις γνώσεις που διαθέτω και τη λογική μου. Όμως θα προσπαθήσω να το πάω λίγο παραπέρα.

H δικαστική περιπέτεια της Ηριάννας

Η Ηριάννα μπορεί να είναι μέλος της ΣΠΦ (όπως λέγεται εν συντομία η οργάνωση στην οποία κατηγορήθηκε πως ανήκει). Μπορεί πράγματι να έπιασε την κάννη από ένα όπλο το οποίο δεν έχει χρησιμοποιηθεί πουθενά.

Το βασικό όμως σε μια ευνοούμενη δημοκρατία που ισχύει η ισονομία και το κράτος δικαίου είναι πως δεν γίνεται ο οποιοσδήποτε να κατηγορείται με «μπορεί».

Η ετυμηγορία πρέπει να στηρίζεται σε αδιάσειστα στοιχεία τα οποία δείχνουν καθαρά την ενοχή κάποιου. Κάτι το οποίο δεν υπήρχε πουθενά στη σκέψη της πρωτόδικης απόφασης. Αυτό είναι απαράδεκτο για το νομικό μας σύστημα.

Ένα επιπλέον στοιχείο είναι πως η Ηριάννα, παρ’ ότι αφέθηκε ελεύθερη στην αρχή όταν την συνέλαβαν με τον σύντροφό της κι έδωσε εθελοντικά δείγμα DNA, ξαφνικά βρέθηκε να είναι κατηγορούμενη για έναν οπλισμό που βρέθηκε έξι μήνες σχεδόν μετά την σύλληψή της και μάλιστα αφότου είχαν περάσει δύο  χρόνια από την εύρεση του οπλισμού.

Αν τυχόν οι αστυνομικές αρχές κάνουν δύο χρόνια ώστε να ταυτοποιήσουν το DNA σε μια υπόθεση τότε υπάρχει θέμα στο πόσο αποδοτικές είναι αυτές οι αρχές.  

Τελευταίο και σημαντικότερο στοιχείο είναι η συμπεριφορά των δικαστών απέναντι στους κατηγορούμενους, πάντα σύμφωνα μ’ αυτά που προέκυψαν από τη δίκη. Η Ηριάννα συνδέθηκε με τη ΣΠΦ επειδή βρέθηκε αποτύπωμα του συντρόφου της σε βιβλίο το οποίο βρέθηκε σε σπίτι όπου κατοικούσαν μέλη της ΣΠΦ. Φυσικά, καλώς η αστυνομία το έψαξε. Όμως το να έχεις φίλους κάποιους που προβαίνουν σε παράνομες ενέργειες δεν σε κάνει αυτομάτως κι εσένα τον ίδιο παράνομο. Δεύτερον, μία βασική κατηγορία είναι πως έχουν αναρχικές ιδέες. Η Ηριάννα το αρνήθηκε.

Έστω ότι το έκανε για υπερασπιστικούς λόγους και πράγματι έχει αυτές τις ιδέες, από πότε ποινικοποιούνται οι ιδέες κάποιου;

Η Χρυσή Αυγή δεν κατηγορήθηκε από τη δικαιοσύνη επειδή είναι νεο-ναζί, αλλά επειδή λειτουργούσαν ως συμμορία και έχουν προβεί σε επιθέσεις και δολοφονίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν πως ακούστηκε ως «κατηγορία» το ταξίδι του συγκατηγορούμενου της Ηριάννας, Περικλή, στη Βαρκελώνη επειδή εκεί έχει αρκετούς αναρχικούς και τρομοκρατικές οργανώσεις. Χωρίς να παρουσιαστεί κάποιο στοιχείο πως πράγματι είχαν επαφές με τέτοιες οργανώσεις. Λογικό και σεβαστό οι δικαστές να έχουν τις ιδέες τους, την ιδεολογία τους. Αλλά όταν κρίνουν πρέπει να γίνεται βάση στοιχείων και όχι βάση δικών τους προκαταλήψεων και ιδεολογικών καταβολών.

Η παραπάνω υπόθεση δείχνει πως η δικαιοσύνη λειτουργεί ακόμα με όρους μετεμφυλιακού κράτους.

Ενός κράτους το οποίο σε δικάζει βάση ιδεών, χωρίς στοιχεία. Και αφού είναι ανεξάρτητη μπορεί να δρα δίχως κανένα έλεγχο, αλλιώς θεωρείται «παρέμβαση» στο έργο της. Ακόμα και οι δικαστές πρέπει να αξιολογούνται και σε τυχόν λανθασμένες αποφάσεις ή αποφάσεις με δόλο, να έχουν επιπτώσεις.

Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου, ούτε και οι λειτουργοί του.

Οι αποφάσεις πρέπει να βασίζονται σε στοιχεία, σε μαρτυρίες που έχουν αποδείξεις. Και φυσικά καμία ιδέα δεν πρέπει να ποινικοποιείται. Όσο και να διαφωνούμε με αυτή την ιδέα, όσο άθλια και να είναι. Η απαγόρευση των ιδεών δεν μας ξεχωρίζει καθόλου από αυταρχικά καθεστώτα. Και δυστυχώς, η γραμμή είναι αρκετά λεπτή.

Σχετικά άρθρα: 

Αθάνατη ελληνική τηλεόραση!
Στο ίδιο έργο θεατές
Ω! Μικρέ εσύ ανάξιε καλλιτέχνη…
Τα περίεργα της Ιστορίας: Ο φιλόσοφος που ήθελε να γίνει μούμια