Η εκρηκτική Τζώρτζια των Μπλε στο umano, σε μία συνέντευξη ποταμό. Η Τζώρτζια απάντησε σε όλες μας τις ερωτήσεις με την ειλικρίνεια που την χαρακτηρίζει αλλά και το πάθος που τη διακατέχει για όλα.
Από την Ηρώ Στ. Μπουσούνη
|
Συνέντευξη της Θεοδοσίας Τσάτσου στο Umano |
Αν νομίζετε πως η Τζώρτζια έχει ωραία φωνή χωρίς να την έχετε δει σε κάποιο live, τότε σίγουρα θα πρέπει να την ακούσετε από κοντά. Η Τζώρτζια Κεφαλά ξεκίνησε από το χορό για να καταλήξει στο τραγούδι. Συμμετείχε σε πολλά γνωστά μιούζικαλ όπου άνθρωποι από το χώρο της μουσικής την προέτρεψαν να γίνει τραγουδίστρια.
Οι Μπλε δημιουργήθηκαν το 1996 από τον Γιώργο Παπαποστόλου, συνθέτη και ενορχηστρωτή και τον Γιώργο Παρώδη, στιχουργό. Το συγκρότημα – κλείνοντας δύο δεκαετίες – μας έχει χαρίσει πολλά τραγούδια και μεγάλες επιτυχίες! Η Τζώρτζια εντάχθηκε στους Μπλε το 1998.
Umano: Πώς ξεκίνησε η μουσική σου πορεία;
Νομίζω πως αυτά τα πράγματα ξεκινάνε όταν είσαι παιδί. Έρχεται σαν καμπανάκι, μία ειδοποίηση, αναζητώντας τρόπους για να μπορέσεις να εκφράζεσαι εκτός από τις λέξεις. Μόλις συνειδητοποιήσεις ότι υπάρχουν αυτοί οι τρόποι, αρχίζει ένα πολύ ωραίο παιχνίδι αναζήτησης. Πιστεύω πως είναι πιο βαθύ από τις λέξεις και σε οδηγεί εκεί που πρέπει να σε οδηγήσει. Να καταλάβεις τον βαθύτερο εαυτό σου.
Δεν υπήρχε καν σαν ιδέα στο μυαλό μου να γίνω τραγουδίστρια γιατί έρχομαι από μία οικογένεια που δεν είχε σχέση με μεγάλα όνειρα. Αυτό το «θέλω να γίνω τραγουδίστρια» το κάνει η τηλεόραση ή οι γύρω σου.
Είχα όμως την αίσθηση πως κάτι γίνεται με τη φωνή μου. Κάτι κάνω και αισθάνομαι καλύτερα μετά. Όπως ήμουν στο μονοπάτι αναζήτησης θεώρησα πως ο χορός είναι η πιο μεγάλη και αληθινή τέχνη όσον αφορά την έκφραση. Οπότε πήγα και σπούδασα χορό. Σπούδασα κλασικό μπαλέτο, μοντέρνο, τζαζ και όλα αυτά που προϋποθέτει το αρμόδιο Υπουργείο για να γίνεις μία χορεύτρια ή δασκάλα χορού.
Umano: Πώς σου φάνηκε το μπαλέτο;
Αυτή ήταν η πρώτη μου παιδεία. Τώρα μπορείς να με φανταστείς σαν μπαλαρίνα (γέλια); Δε μου πήγαινε σαν στυλ. Η πειθαρχία που απαιτεί το μπαλέτο εμένα με ξένιζε λιγάκι. Υπήρχε όμως ο μοντέρνος χορός και ο αυτοσχεδιασμός που μου άρεσαν. Από το χορό γνώρισα ανθρώπους που με παρότρυναν να ασχοληθώ με το τραγούδι και έτσι ήρθε η φωνή στην επιφάνεια.
Umano: Συμμετείχες σε μιούζικαλ;
Έτσι ξεκίνησα! Μέσα από τα μιούζικαλ πέρασα από το χορό στη φωνή. Πήγαινα σαν χορεύτρια και με δοκίμαζαν και φωνητικά. Στην πορεία άρχισαν να με εμπιστεύονται και μου έδιναν ένα ρόλο παραπάνω. Άνθρωποι του χώρου όπως η Άννα Βίσση ή η Σμαρούλα Γιούλη εντυπωσιάστηκαν και με παρότρυναν να ασχοληθώ με το τραγούδι. Η Σμαρούλα Γιούλη με καλούσε στο καμαρίνι της και μου έλεγε «πες μου καμία συμβουλή, πώς να τραγουδάω».
Οι άνθρωποι που όσο μεγαλώνουν γίνονται καλύτεροι είναι μόνο αυτοί που ρωτούν και μαθαίνουν, ανεξάρτητα από την ηλικία ή το «μέγεθός» τους.
Umano: Πώς και δεν αποφάσισες να κυνηγήσεις καριέρα στο εξωτερικό;
| Ελάτε και εσείς στην παρέα μας στο Facebook, κάνοντας like στη σελίδα μας. |
Κοίταξε να δεις, στα εικοσιένα μου χρόνια με είχαν φωνάξει από την Αμερική. Ήταν ένας χορογράφος από το Μπροντγουέι, ο Τζον Σαρπ.
Μου είχε πει πως θα πήγαινε στην Αμερική και θα με ειδοποιούσε. Δυστυχώς, πέθανε πάρα πολύ γρήγορα από καλπάζουσα μορφή καρκίνου και έτσι δεν έγινε ποτέ. Από την άλλη, εγώ ήμουν παιδί από φτωχή οικογένεια και δεν υπήρχαν φράγκα από πίσω για να με στηρίξουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα.
Παρ’ όλα αυτά αισθάνομαι πως εδώ είναι ο τόπος μου, όχι εθνικιστικά, περισσότερο ενεργειακά. Δε νομίζω πως θα μπορούσα να λειτουργήσω αλλού εύκολα.
Umano: Δεν είσαι «καριερίστα» δηλαδή;
Όχι, δεν το βλέπω έτσι. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να βάζεις κάποιον επαγγελματικό στόχο στην τέχνη. Νομίζω πως πρώτα πρέπει να καλύπτεις τις ψυχικές σου ανάγκες και αυτά που θέλεις να βγάλεις προς τα έξω. Πρέπει ότι έχεις να πεις, να βγει τη σωστή στιγμή χωρίς καριερίστικες διαθέσεις. Δεν υπάρχει λόγος να βιαστείς.
Δηλαδή, αυτό το “βγάζω δίσκο γιατί πρέπει να είμαστε μέσα στα πράγματα” ή “βγαίνω συνέχεια στην τηλεόραση”, όλο αυτό σε εμάς δεν υπήρχε ποτέ.
Έχουμε κρατήσει σαν γκρουπ χαμηλό προφίλ γιατί προτιμάμε να έχουμε μία διάρκεια και μία ειλικρινή σχέση με το κοινό. Όχι να κάνουμε ένα μεγάλο μπαμ και μετά σιωπή.
Umano: Με τους Μπλε πώς βρεθήκατε;
Των Μπλε «καιγόταν η γούνα τους» (γέλια) όταν έφυγε η Θεοδοσία γιατί βρέθηκαν μετέωροι. Το σύστημα – όπως ξέρουμε – θέλει τα βλέμματα κυρίως στον άνθρωπο που είναι η φωνή.
Πολλοί είχαν πιστέψει τότε πως οι Μπλε θα διαλυθούν και πως θα ήταν τρέλα να αντικαταστήσουν την τραγουδίστρια.
Εμείς σαν συγκρότημα δε ξεκινήσαμε από το μηδέν αλλά από το μείον είκοσι (γέλια). Ξεκινήσαμε σχεδόν με έχθρα. Έπρεπε να φτάσουμε εκεί που είχαν φτάσει οι Μπλε και να αποδείξουμε αν αξίζουμε κάτι παραπάνω. Τα παιδιά όμως το είδαν ζεστά και είπαν θα το παλέψουμε. Εκείνοι έγραφαν το στίχο και τη μουσική και θεώρησαν πως δε γίνεται να τελειώσουν όλα σε ενάμισι χρόνο.
Με βρήκαν οι Μπλε σε μία σκηνή να τραγουδάω και μέσα σε λίγες ώρες με έβαλαν στο στούντιο.
Ξεκινήσαμε το δεύτερο δίσκο, τον ομώνυμο που είχε τον τίτλο Μπλε, για να ξανασυστηθούμε.
Umano: Γιατί επέλεξες να μείνεις τόσα χρόνια στους Μπλε;
Δένομαι με τους ανθρώπους και φροντίζω να χτίζω μία ωραία σχέση, όχι σχέση εξάρτησης. Μία ωραία, ισορροπημένη, δίκαιη σχέση. Νοιάζομαι για το τι θα κάνουν μετά. Πιστεύω ότι πρέπει να χτίσουμε εφ’ όλης της ύλης μία πορεία. Κάποια στιγμή αυτό το πράγμα θα κλείσει από μόνο του.
Στη φάση που είμαι τώρα, πιο ώριμη, δουλεύω πράγματα που έχω να πω μόνη μου. Δεν ήθελα να βιαστώ πάνω σε αυτό. Ήθελα να πω κάτι όταν θα υπήρχε λόγος να το πω και πιστεύω ότι αυτό έχει αρχίσει να ωριμάζει. Έχω κάποιο υλικό, όχι για σόλο καριέρα ακριβώς, απλά θέλω να καταθέσω τις σκέψεις μου μουσικά και στιχουργικά.
Umano: Η φωνή σου είναι θείο δώρο ή αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς;
Το να έχεις μία ιδιαίτερη χροιά είναι οπωσδήποτε δώρο. Από εκεί και πέρα, πιστεύω πως η καλή φωνή είναι ένα εργαλείο και πρέπει να μάθεις τι θα κάνεις με αυτό. Έχω ένα εργαλείο αλλά τι θέλω να κάνω με αυτό;
Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά που κάνει έναν καλλιτέχνη «καλύτερο τεχνίτη», θα πρέπει να δουλέψει τα θέλω του.
Έχω κάνω λίγα μαθήματα φωνητικής στη ζωή μου. Δεν ήθελα να μπω σε κάποιο καλούπι, να με πάρει ένας δάσκαλος και να μου δείξει τα κόλπα.
Ήθελα να ανακαλύψω μόνη μου τι μπορώ να κάνω με τη φωνή μου. Ξεκινώντας από το μηδέν, σαν άγραφο χαρτί, χωρίς να με οδηγήσει κάποιος με συγκεκριμένες τεχνικές.
Αυτό βέβαια είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι. Δεν είναι αυτό που προτείνω στα νέα παιδιά. Θέλει δύναμη προσωπικότητας και θέληση. Μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος σημεία. Εγώ βέβαια το λάθος το βρίσκω υπέροχο – από εκεί έμαθα – αλλά υπάρχουν άνθρωποι που απογοητεύονται.
Umano: Ποιες στιγμές θυμάσαι πιο έντονα επάνω στη σκηνή;
Είναι πάρα πολλές! Μία έντονη στιγμή θυμάμαι στην Κρήτη. Παίζαμε και μπροστά μας ήταν ένα ζευγάρι με ένα παιδάκι δέκα χρόνων. Το παιδάκι μας κοιτούσε αφοσιωμένο καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Κάποια στιγμή παίξαμε το Μία φορά και ένα καιρό και το παιδάκι άρχισε να κλαίει.
Το είδα με έκπληξη και πήγα και το αγκάλιασα. Η μητέρα του μου είπε πως σήμαινε πολλά το συγκεκριμένο τραγούδι για αυτό το παιδί. Του έδωσα το μικρόφωνο και τραγούδησε καταπληκτικά! Δεν έμαθα ποτέ γιατί ήταν τόσο σημαντικό το Μία φορά και ένα καιρό αλλά ήταν μία έντονα φορτισμένη στιγμή.
Ποτέ δε ξέρεις ένα τραγούδι τι μπορεί να σημαίνει για κάποιον και τι λύτρωση μπορεί να του προσφέρεις τη στιγμή που το τραγουδάς. Βλέπω πως δεν είναι ένα και δύο αυτά τα περιστατικά… είναι πάρα πολλά.
Αυτές οι στιγμές με το κοινό είναι ο λόγος που συνεχίζεις να κάνεις ένα επάγγελμα το οποίο πραγματικά έχει δυσκολίες.
Είναι δύσκολο να κρατάς ένα συγκρότημα στην Ελλάδα τόσα χρόνια. Δε βοηθάει κανένας, ούτε οι δισκογραφικές ούτε τα μίντια.
Umano: Είναι δύσκολες οι εποχές για καλή μουσική στην Ελλάδα;
Η καλή μουσική είναι περισσότερο ευθύνη του ακροατή να την ψάξει και να την βρει, δε θα του την προτείνουν ποτέ (γέλια).
Οι δημοσιογράφοι και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ψάχνουν να επιβιώσουν και αυτός που τους εξασφαλίζει την επιβίωση είναι το «εύκολο».
Εγώ δε λέω να μην υπάρχουν τα ελαφρό λαϊκά, η αναλογία όμως είναι τραγική! Σχεδόν το 99%! Τότε λες πως κάτι δεν πάει καλά. Αν ακούγαμε μόνο ροκ πάλι το ίδιο θα έλεγα. Χρειάζεται ποικιλία αλλιώς έρχεται ο θάνατος. Να ακούς τζαζ από το ένα μαγαζί, παραδοσιακά από το άλλο… θέλει ποικιλία. Η Ελλάδα δεν έχει φάσμα επιλογών, το 99% στηρίζει ένα είδος μουσικής.
Umano: Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζεις;
Ο μεγαλύτερός μου αδελφός έφερνε στο σπίτι βινύλια των Pink Floyd, των Queen, Police, Beatles, Talking Heads…είχα πάθει σοκ! Ήμουν τότε δέκα χρόνων. Αυτά ήταν τα πρώτα μου ακούσματα. Με την ελληνική μουσική δεν είχα τόσο επαφή. Μου άρεσε ο Χατζιδάκις, η Γαλάνη.
Αργότερα είχα δει την Σωτηρία Λεονάρδου και μου είχε κάνει εντύπωση η σκηνική της παρουσία.
Δεν είχε σχέση με καμία Ελληνίδα τραγουδίστρια. Μου έκανε ένα κλικ πως τελικά γίνεται να κάνεις ότι θέλεις με τη φωνή σου.
|
Σωτήρης Τσαφούλιας, ο δημιουργός της εξαιρετικής ταινίας Έτερος Εγώ στο Umano |
Umano: Θα σας δούμε στις 10 Νοεμβρίου στο Σταυρό του Νότου. Πες μας δυο λόγια.
Θα συνυπάρξουμε πάνω στη σκηνή μαζί με έναν αγωνιστή της μουσικής (γέλια), τον Georges Perin ο οποίος είναι Ελληνο-Γάλλος και ένα εκπληκτικό παιδί. Εμείς από Μπλε θα πούμε κάποια τραγούδια που δεν τα έχουμε αγγίξει από το παρελθόν μας και κάποιες διασκευές που αγαπάμε. Ελπίζουμε να βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα. Εμείς στις πρόβες περνάμε πολύ ωραία πάντως.
Umano: Ποιος είναι καλός άνθρωπος για εσένα;
Αυτός που έχει καταλάβει ότι συνδέεται με τους άλλους. Όλα είναι μία αλυσίδα, δεν είσαι μόνος, αυτόνομος και κλεισμένος. Αυτός που ξέρει πως αν βλάψει το περιβάλλον θα βλάψει και τον εαυτό του, αν κλωτσήσει ένα σκύλο, ο σκύλος θα δαγκώσει κάποιον άλλον.
Καλός άνθρωπος είναι αυτός που έχει την αίσθηση ότι είναι συνδεδεμένος μόνιμα με κάθε μορφή ζωής.
Όταν το καταλάβουμε αυτό θα μπορέσουμε να ζήσουμε πιο σωστά. Δεν υπάρχει “δε με αφορά”, όλα μας αφορούν. Αν φτιάξεις τη μικροκαθημερινότητά σου θα επηρεάσεις όλη την κοινωνία.
Umano: Κάνεις extreme sports;
Κάνω! Έχω κάνει αναρρίχηση, σκι, κατάδυση… Για εμένα όλα αυτά δεν είναι extreme sports, έτσι τα έχουν βαφτίσει οι υπόλοιποι. Απλώς χαίρομαι τη ζωή με πολύ σεβασμό και προσοχή.
Όταν χαίρεσαι τη ζωή αποκτάς εμπειρίες που δε θα τις αποκτούσες με κανέναν άλλο τρόπο.
Εκτιμάς τη ζωή και έρχεσαι κοντά στη φύση, στη φύση σου. Το προτείνω σε όλους, με σωστή εκπαίδευση.
Μου αρέσει να δουλεύω το σώμα μου, γενικά να κινούμαι. Είναι ένας τρόπος να λειτουργεί και το πνεύμα. Το είχε πει και ο Νίτσε «Ποτέ μην παίρνεις αποφάσεις όταν κάθεσαι».
Umano: Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον κόσμο, τι θα άλλαζες;
Εμένα! Δε με ενδιαφέρει να αλλάξω τίποτα και κανέναν. Αν θέλεις να αλλάξεις κάποιον γύρω σου, απλά, άλλαξε την συμπεριφορά σου.
Οι Μπλε στο Σταυρό του Νότου στις 10 Νοεμβρίου. Διαβάστε περισσότερα:
https://umano.gr/oi-mple-erxontai-sto-stavro-tou-notou/
Comments are closed.