Γιατί έχεις ντραπεί περισσότερο στη ζωή σου; – Η ιστορία της Μαρίας

Γιατί έχεις ντραπεί περισσότερο στη ζωή σου; Η ιστορία της Μαρίας, που μοιράζεται μαζί μας μία ιδιαίτερη, προσωπική της επαγγελματική εμπειρία για την οποία σήμερα μετανιώνει.

Από την Νικολέτα Πρεβενά

Όλοι μας έχουμε, λίγο πολύ, μία στιγμή στη ζωή μας για την οποία δεν είμαστε και τόσο περήφανοι. Κακό δεν είναι να κάνουμε ένα λάθος, αλλά όπως έλεγε ο Κομφούκιος: «Το να μη διορθώνεις τα λάθη σου είναι το μεγαλύτερο λάθος».

Μετά από την ιστορία της Ηλιάνας και την ιστορία του Σπύρου, η επόμενη αφήγηση που μου τράβηξε την προσοχή ήταν η ιστορία της Μαρίας.

Η Μαρία είναι μία δυναμική γυναίκα και πολύ επιτυχημένη επαγγελματίας. Μου είχε εκμυστηρευτεί στον παρελθόν κάποια πράγματα για το επαγγελματικό της ξεκίνημα που δεν την κολάκευαν καθόλου σαν άνθρωπο. Επομένως, αν της ζητούσα να δημοσιεύσω την ιστορία της θα μου απαντούσε ένα δυνατό «όχι».

Ήθελα να αφηγηθώ την εμπειρία της και το προσπάθησα αρκετά, καταφέρνοντας να γίνω ιδιαίτερα πιεστική. Κατανοούσα πως δεν ήθελε να εκτεθεί στον επαγγελματικό της χώρο καθώς είναι ιδιαιτέρως «γνωστή» αλλά θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ψευδώνυμο. Στην ερώτηση της Μαρίας «Γιατί επιμένεις τόσο;», η απάντησή μου ήταν ξεκάθαρη: «Γιατί όσοι έχετε κάτι να πείτε σιωπάτε. Αντιλαμβάνομαι πως ντρέπεσαι για ότι έκανες, σημασία όμως έχει πως μετάνιωσες».

Κάπως έτσι κατάφερα να την πείσω να με εμπιστευτεί, φυσικά με τον αδιαπραγμάτευτο όρο να μην δημοσιοποιήσω το πραγματικό της όνομα.

Γιατί έχεις ντραπεί περισσότερο στη ζωή σου; – Η ιστορία της Μαρίας

«Τελειώνοντας τι σπουδές μου, είχα μόνο ένα όνειρο: να κάνω καριέρα… και θα έκανα με κάθε τρόπο! Η ευκαιρία μου δόθηκε μετά από αρκετούς μήνες, όταν με κάλεσε μία πολυεθνική εταιρεία για συνέντευξη. Αφού πέρασα τα διάφορα «τεστ προσωπικότητας» έπρεπε να περάσω και από προσωπική συνέντευξη με τη διευθύντρια της εταιρείας. 

Όταν συναντήθηκα μαζί της ήταν σαν να έβλεπα τον εαυτό μου όπως με φανταζόμουν στο μέλλον. Κομψή, δυναμική, με ένα είδος ευγένειας που θα έλεγα πως συνηθίζουμε να έχουμε στο σινάφι μας. Η συνέντευξη πήγε εξαιρετικά καλά και ήμουν σίγουρη ότι θα έπαιρνα τη δουλειά. Εκείνη είχε δείξει μία ιδιαίτερη συμπάθεια προς το πρόσωπό μου. Ποιος νέος, χωρίς εμπειρία σε έναν τόσο ανταγωνιστικό χώρο εργασίας, δε θα χαιρόταν; 

Ξεκίνησα την εργασία, στην οποία ήμουν κάτι σαν υπεύθυνη αρχειοθέτησης. Ότι είδος χαρτιού ερχόταν στο γραφείο μου, το αρχειοθετούσα αντίστοιχα. Παρ’ όλο που η εταιρεία στην οποία εργαζόμουν είχε τρεις ιδιόκτητους ορόφους, στο δικό μου γραφείο ήμασταν επτά κοπέλες. 

Οι συναδέλφισσές μου με υποδέχτηκαν πολύ φιλικά και ήταν πρόθυμες να με βοηθήσουν στο ξεκίνημά μου.

Παράλληλα με την συναδελφική αλληλεγγύη απολάμβανα και την ιδιαίτερη εκτίμηση της διευθύντριας. Συνήθιζε να με φωνάζει στο γραφείο της για διάφορα θελήματα και καταλήγαμε να συζητάμε ποικίλα θέματα. Ένα από αυτά ήταν τα περί του γραφείου. Με ρωτούσε για τα άλλα κορίτσια και εγώ, θέλοντας να κάνω καλή εντύπωση και να ανέβω γρήγορα τα σκαλιά της ιεραρχίας, έλεγα όλα όσα συνέβαιναν στο γραφείο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ψέματα δεν έλεγα ούτε «κατασκεύαζα» ιστορίες. 

Της έλεγα όμως τις προσωπικές ιστορίες των κοριτσιών – κάπως έτσι ξεκινούσε και το υποτιθέμενο ενδιαφέρον της – για να καταλήξουμε στο πώς και πόσο δουλεύουν και, κυρίως, τη λένε για την ίδια. Τα έλεγα όλα χωρίς να κρύψω τίποτα και παράλληλα κατέβαινα στο γραφείο και ήμουν με τα κορίτσια σα να μη συμβαίνει το παραμικρό. 

Ναι, αν σκέφτεσαι πως είχα γίνει ρουφιάνος ή χαφιές, έχεις δίκιο. Είχα γίνει.

Δε ξέρω αν ήταν από αφέλεια ή από φιλοδοξία όμως δεν έδειξα έλεος σε καμία από τις κοπέλες. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν μετά από καιρό, κάλεσε στο γραφείο της ένα από τα κορίτσια, ας πούμε τη Β. Η Β. γύρισε με κλάματα και μας είπε πως την απέλυσε με τη δικαιολογία ότι τεμπελιάζει και δεν είναι σοβαρή στη δουλειά της. 

Πάγωσα! Αυτά ακριβώς τα λόγια της είχα μεταφέρει εγώ η ίδια για την Β. 

Η επόμενη κίνησή της ήταν να κάνει κυριολεκτικά κόλαση τη ζωή στη δουλειά μίας άλλης κοπέλας – ας την πούμε Γ. – την οποία δε μπορούσε να διώξει γιατί ήταν εκεί πολλά χρόνια και αν την απέλυε θα έπαιρνε παχυλή αποζημίωση. Για αυτήν της είχα πει πως ήταν πολύ καλή στη δουλειά της. Πως αυτή έκλεινε όλους τους πελάτες και πως κυριολεκτικά κρατούσε στα χέρια της όλο το γραφείο. 

Η Γ. υπέφερε στα χέρια της. Τι καψόνια, τι γυμνάσια, τι προσβολές, τι υπερωρίες! Από την ώρα που ερχόταν στο γραφείο μέχρι και την ώρα που έφευγε τα μάτια της ήταν βουρκωμένα. Αποφάσισε να απευθυνθεί στους ανωτέρους αλλά ειλικρινά, τι ελπίδες είχε; 

Ποιος θα έβαζε το λόγο μίας απλής υπαλλήλου πάνω από το λόγο μίας διευθύντριας; 

Η Γ. παραιτήθηκε και μαζί της απολύθηκε ακόμα μία κοπέλα εξαιτίας μου. Βλέποντας όλα αυτά άρχισα να ταράζομαι και να έχω ενοχές. Έχεις ακούσει το καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται; Εγώ δεν είχα καμία σχέση με αυτό. Να προσθέσω πως όσα κορίτσια είχαν απομείνει κατάλαβαν πως είχα κάποιες σχέσεις με τις απολύσεις και τα βασανιστήρια στη Γ. και ήταν απόμακρες μαζί μου. 

Άλλαξε η συμπεριφορά μου – βέβαια ήταν αργά, το κακό είχε γίνει – και όταν με καλούσε στο γραφείο της δε μιλούσα πια για τις άλλες κοπέλες. Εκείνο τον καιρό που είχα σταματήσει εγώ να λέω πολλά, προσέλαβε μία άλλη κοπέλα που από τι κατάλαβα πήρε τη θέση μου στη «ρουφιανιά» γιατί κλεινόταν και εκείνη με τις ώρες στο γραφείο της. 

Όπως καταλαβαίνεις ήρθε η σειρά μου για την απόλυση. Ο λόγος που απολύθηκα ήταν γιατί μιλούσα πολύ και, φεύγοντας από εκεί, μου τόνισε πως θα έκανε ότι περνούσε από το χέρι της να μην εργαστώ πουθενά αλλού στο χώρο μας. Και πρέπει να πω πως η απειλή της έπιασε για ένα-δυο χρόνια. Ο χώρος με απομόνωσε και αναγκάστηκα να κάνω άλλες δουλειές. 

Ίσως και αυτό να ήταν η τιμωρία μου, αφού προσπάθησα να φτάσω ψηλά πάνω στη δυστυχία των άλλων.

Δεν είμαι περήφανη για ότι έκανα και αυτή την ιστορία δε τη γνωρίζει ούτε ο σύζυγός μου. Ντρέπομαι πάρα πολύ για όλο το κακό που προκάλεσα με τη δικαιολογία της δημιουργίας καριέρας. Βέβαια, ευτυχώς από όλο αυτό βγήκε και ένα καλό. Σήμερα που έχω τους δικούς μου υπαλλήλους φροντίζω να μην κάνω τα ίδια λάθη… και κυρίως να μην διώχνω καλούς υπαλλήλους που λόγω δικού μου κόμπλεξ, φοβάμαι μη μου «φάνε» τη θέση».