Γιατί έχεις ντραπεί περισσότερο στη ζωή σου; – Η ιστορία της Ηλιάνας

Γιατί έχεις ντραπεί περισσότερο στη ζωή σου; Η ιστορία της Ηλιάνας, που μοιράζεται μαζί μας μία δυσάρεστη στιγμή της η οποία της προκάλεσε μεγάλη ντροπή.

Από την Νικολέτα Πρεβενά

Όλοι μας έχουμε, λίγο πολύ, μία στιγμή στη ζωή μας για την οποία δεν είμαστε και τόσο περήφανοι. Υπάρχουν τόσα πράγματα γύρω μας που θα έπρεπε να μας προκαλούν ντροπή… και κάποιες πράξεις δικές μας για τις οποίες θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Κακό δεν είναι να κάνουμε ένα λάθος, το κακό είναι όπως έλεγε ο Κομφούκιος: «Το να μη διορθώνεις τα λάθη σου είναι το μεγαλύτερο λάθος».

Καθισμένη στο καφέ με την Ηλιάνα, παρατήρησα την αντίδρασή της όταν πέρασαν δύο Ρομά. Τους χαιρετούσε μέσα στην καλή χαρά. «Τους ξέρεις;» την ρώτησα. Μου απάντησε αρνητικά και τότε μου αφηγήθηκε την ιστορία της. Αμέσως σκέφτηκα να τη δημοσιεύσω ενώ η ίδια μου είπε «Άσε με καημένη, μη με μπλέκεις με αυτά».

Μετά από μεγάλη επιμονή και υπομονή, κατάφερα να την πείσω και να μαγνητοφωνήσω την ιστορία της. Η ιστορία της Ηλιάνας, μία ιστορία τόσο σκοτεινή, τόσο βγαλμένη από τη ζωή. Μία ιστορία για την οποία έχει ντραπεί περισσότερο απ’ όλα στη ζωή της.

Γιατί έχεις ντραπεί περισσότερο στη ζωή σου;- Η ιστορία της Ηλιάνας

«Υπήρξα μία ξεδιάντροπη ρατσίστρια» Ηλιάνα Γ.

«Το συγκεκριμένο περιστατικό έγινε πριν δύο χρόνια περίπου και δεν έχω ντραπεί περισσότερο για τίποτα στη ζωή μου. Γύριζα από διακοπές και βρισκόμουν στο λιμάνι του Αγίου Κωνσταντίνου. Επιβιβάστηκα σε ένα πούλμαν που θα με μετέφερε στην Αθήνα. Ήταν μία από τις λίγες φορές που ταξίδευα χωρίς αυτοκίνητο.

Μέσα στο πούλμαν ήμασταν οκτώ άτομα. Λίγο πριν ξεκινήσει, επιβιβάστηκε και μία οικογένεια Ρομά. Ήταν η μαμά και ο μπαμπάς μαζί με τα πέντε τους παιδιά. Τα τρία αγόρια ήταν λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, θα έλεγα γύρω στα δεκαπέντε, ενώ τα δύο κοριτσάκια ήταν μικρά.

Το πούλμαν ξεκίνησε και, μαζί μ’ αυτό, ξεκίνησαν και οι σκοτεινές σκέψεις.

Άρχισα να σκέφτομαι πως η επιβίβαση των Ρομά δεν ήταν τυχαία. Θα είχαν στήσει κάποια ενέδρα και θα μας σκότωναν όλους ή θα μας απήγαγαν και θα εξαφάνιζαν το πούλμαν. Ταξιδεύαμε νύχτα και αυτό δε βοηθούσε καθόλου. Οι σκέψεις μου όσο περνούσε η ώρα γινόντουσαν ακόμα πιο λεπτομερείς και βασανιστικές.

Έγραψα ένα μήνυμα στο κινητό και το έστειλα στον αδελφό μου.

Του εξηγούσα σε πιο σημείο της διαδρομής βρισκόμασταν, σε ποιο πούλμαν είχα επιβιβαστεί και πόσα άτομα ήμασταν. Τον παρακαλούσα, αν δεν επέστρεφα, να πάρει την αστυνομία. Άρχισα να ιδρώνω και καθόμουν στο κάθισμα σαν στήλη άλατος. Δεν κουνιόμουν καθόλου και είχα το νου μου σε κάθε κίνηση. Για κακή μου τύχη, η κοπέλα στο διπλανό κάθισμα με κοίταξε με τρόμο.

Αυτό το βλέμμα επιβεβαίωσε όλα τα σενάριά μου. Είχα δίκιο, θα μας σκότωναν!

Η οικογένεια, από την άλλη, ήταν θορυβώδης και όλοι μετακινούνταν συνεχώς από θέση σε θέση. Δε βοηθούσαν καθόλου την κατάσταση. Φτάσαμε στην Αθήνα, στον κόσμο και τα φώτα. Εκεί κάπου άρχισα να ελπίζω πως σώθηκα! Κατεβήκαμε στο Σύνταγμα και ήμουν σε κατάσταση πανικού. Προσπαθούσα να βρω ταξί να επιστρέψω στο σπίτι μου.

Μέχρι που με πλησίασε η οικογένεια των Ρομά. Τα έχασα. Με ρώτησαν όλο ευγένεια αν μπορώ να τους βοηθήσω να βρουν το λεωφορείο που έψαχναν. Ειλικρινά, τι παιχνίδια σου παίζει η ζωή (και το μυαλό)!

Και τότε…ξύπνησα! Είδα την πραγματική εικόνα και όχι αυτό που νόμιζα.

Ήταν μία πολύ χαριτωμένη οικογένεια και με περισσότερη ευγένεια από πολλούς. Φτωχοί, βασανισμένοι άνθρωποι που είχαν τελειώσει τις διακοπές τους και επέστρεφαν στο σπίτι με τα παιδάκια τους.

Ντράπηκα τόσο όσο δεν έχω ντραπεί ποτέ!

Πώς μπόρεσα να σκεφτώ τόσο άσχημα για τους ανθρώπους κρίνοντάς τους μόνο από τις προκαταλήψεις που επικρατούν για αυτούς; Πώς μετέτρεψα τον εαυτό μου σε μία από αυτούς τους ανεγκέφαλους ρατσιστές; Υπήρξα μία ξεδιάντροπη ρατσίστρια, υπήρξα μία από αυτούς!

Άρχισα να δικαιολογούμαι στην οικογένεια των Ρομά για τη στάση μου μέσα στο πούλμαν – όχι ότι είχαν καταλάβει κάτι – λέγοντας πως ήμουν κλειστοφοβική. Εκείνοι κουνούσαν το κεφάλι χαμογελώντας και αισθανόμουν ακόμα πιο άσχημα. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν με κέρασαν ένα μπισκότο. Αυτό το «μπισκότο» μου έκαψε την ψυχή!

Αυτές οι σκέψεις για εμένα ήταν η μεγαλύτερη ντροπή και το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως από τα λάθη μας μαθαίνουμε».